Vikan - 30.01.1969, Blaðsíða 50

karlinn,“ sagði hann, „ef þú
klifrar hingað upp, þá flýg
cg bara yfir á aðra byggingu,
og þú verður að klifra aftur
upp á hana. Eina rnanneskj-
an, sem ég vil tala við, er hún
Mully mín. Sæktu hana
Mully, ég skal tala við hana.“
Sam færði sig upp á turn-
spíruna, og þar sat hann
klukkutímum saman, unz
komið var undir kvöld. Lolcs
heyrðist hrópað niðri, og Sam
sá grilla í hatt Mullyar á
svölum fyrir neðan. Hann
sveif niður til þess að hjálpa
henni, unz þau voru stödd á
múrbrún ein út af fyrir sig.
Mully starði á hann, og
munaði litlu að hún færi að
gráta. „Heyrðu, Sam,“ sagði
luin, „þarna hefur þú setið á
skyrtunni í alla nótt eins og
spörfugl. Þú hlýtur að hafa
dauðkvefast.“
„Mully,“ bað Sam, „byrj-
aðu nú ekki að rífast í mér.
Hjálpaðu mér heldur út úr
þessari klípu, og ég skal aldr-
ei framar lyfta fótunum frá
jörðinni. Segðu þessum lög-
regluþjónaskröttum að mig
langi bara að komast niður
og fara heim til Yorkshire.“
„Nei, væni,“ sagði Mully,
„þú verður að sitja þar sem
þú ert kominn. Þú hefur kom-
ið borginni á annan endann.
Fólk, sem hefur verið að
glápa á þig, hefur farizt tug-
um saman í umferðarslysum.
Menn eru íarnir að stefna
þér fyrir skemmdarverk og
ég veit ekki hvað.“
„Hvert í logandi,“ stundi
Sam.
„Forsetinn hefur skipað að
loka kauphöllunum. Hann
hefur kallað saman þingið, til
þess að samþykkja nýja fjár-
veitingu til varnarráðstafana
gegn fljúgandi mönnurn. I
stuttu máli, Sam Small, þú
hefur komið öllu á ringulreið
í heiminum.“
„Mig langaði bara að vera
kominn heim til Yorkshire,
Mully, með ölkrús fyrir fram-
an mig og nokkra kunningja
til að spjalla við á kvöldin.
Og nú er ég kominn í laglega
klípu!“ Sam þagði stundar-
korn. „Jæja, Mully,“ sagði
hann svo. „Þetta er mér að
kenna. Farðu nú niður, náðu
þér í lest til Kaliforníu og
50 VIKAN 5 tbl
vertu hjá Laviniu. Ég skal
hugsa um mig.“
„Nei,“ sagði Mully gröm.
„Þetta er ekki síður mér að
kenna en þér. Hér er ég og
hér verð ég, hjá þér!“
Sam varð hugsi um stund
og horfði yíir borgina. Þau
sátu enn í sólskini, en niðri í
borginni var tekið að rökkva.
Hann leit á Mully. „Milli-
cent Small,“ sagði hann.
„Elskar þú mig, góða?“
„Vertu nú ekki að þessum
bjánaskap.“
„Ég meina það. Það er
þýðingarmikið. Elskar þú
mig?“ Nú fór Mully að gráta
— Sam til mikillar undrun-
ar. Loks leit hún á hann.
„Sam Small,“ sagði hún, „þú
hefur ekki spurt mig um
þetta í nærri því tuttugu ár.“
„Jæja, ég er fámáll mað-
ur,“ sagði Sam. „Vera má, að
ég hafi oft ætlað að spyrja
þig að þessu. Nú spyr ég
þig?“
Mully saug upp í nefið.
„Ég hef fætt barn þitt, þveg-
ið fötin þín, eldað ofan í þig
og sofið hjá þér í tuttugu ár,“
sagði hún. „Og þú spyrð mig,
hvort ég elski þig. Ef ég geri
það ekki, þá hef ég siglt und-
ir fölsku flaggi allan þennan
tíma.“
„Þetta er mér nóg,“ sagði
Sam. „Taktu nú i hendina á
mér,“ sagði hann, „og vertu
ekki hrædd. Trúðu bara á
mig, það er allt og sumt.“
Mully leit niður á strætin,
langt fyrir neðan, full af
fólki. „Heyrðu, væni, það
verður laglegur skellur, ef þér
misheppnast,“ sagði hún og
tók í hönd hans. „Teldu upp
að þremur, væni.“
„Einn —,“ sagði Sam.
Mully dró djúpt andann.
„Tveir —,“ sagði Sam.
Mully lokaði augunum.
„Trúðu á mig,“ sagði Sam.
„Allt í lagi,“ sagði hún.
„Ég trúi á þig, Sam.“ „Þá
förum við! þrír!
Mully steig fram með lok-
uð augun. Hún fann loftið
þjóta um sig. Það var unaðs-
legt. Hún opnaði augun. Svo
brosti hún; þarna var Sam
við ldið hennar, fingurgómar
hans snertu fingur hennar, og
þau svifu í stórum boga upp
á við.
ANNIG hurfu þau sjón-
um New Yorkbúa. Fólk-
ið í húsunum og mannfjöld-
inn á strætunum, sá tvær
manneskjur fljúga hlið við
hlið upp í himingeiminn, unz
þær voru eins og tvær agnir,
sem bar við milt kvöldloftið
— ofar og ofar, þar til þær
hurfu algerlega.
Og þannig flugu Sam og
Mully heim til Yorkshire og
settust þar að. Ef þið leggið
einhvern tíma leið ykkar til
Yorkshire, til staðar sem
nefndur er Polkingthorpebrú,
nálægt Huddersfield, getið
þið komizt að raun um sann-
leiksgildi þessarar sögu. Þar
getið þið, hvaða kvöld sem
er, gengið niður í Arnarkrána,
og liitt náunga, Sam Small
að nafni, sem situr með öl-
krús fyrir framan sig, skíð-
logandi arineld að baki,
spjallandi við hóp af kunn-
ingjum sínum.
En það þýðir ekki að
spyrja hann, hvort liann geti
flogið. Ef hann er spurður
um það, hvessir hann augun
og segir: „Nei, það er ekki
ég. Þið hljótið að eiga við
annan Sam Small — náung-
ann, sem missti byssuna sína
og stöðvaði orrustuna við
Waterloo.“
☆
Mig dreymdi
Framhald af bls. 9
Mig dreymdi í fyrra, að ég
væri á skemmtistað hér í borg.
Það fór fram happdrætti og
númer fylgdi hverjum aðgöngu-
miða. Mér fannst ég vera þarna
með áðurnefndum kunningja
mínum). Allt í einuhættir hljóm-
sveitin að spila og komið er með
stóran kassa og dregið í happ-
drættinu. Nafn mitt og heimilis-
fang er lesið upp. Ég geng upp
á sviðið og tek við vinningnum,
sem reynist vera sjálfvirkþvotta-
vél. Ég sá hana ekki, en mér
fannst hún samt vera þarna. Ég
var afskaplega ánægð.
K.B.P.
Báðir þcssir draumar eru já-
kvæðir og boða gott. Sá fyrri
(gráturinn) táknar mikla gleði
og hamingju og sá síðari (happ-
drættisvinningurinn) er fyrir
því, að þú munt brátt fá mikils-
vert hlutverk í hendur, sem
reynir á þolinmæði þína og
starfsþrek, en færir þér sanna
hamingju.
Blunda nú bændur
Framhald af bls. 11
fyrir útlent fyrirtæki. Hann
sagði mér, að í fyrstu hefði
Ekkodanmark átt heldur erfitt
uppdráttar og verið lítið. sótt, en
búnaðarsambandið hefði ekki
gefizt upp, og nú væri svo kom-
ið, að fyrirtækið gengi mjög vel.
Og væri það að makleikum,
sagði hann, því bændur landsins
hefðu hag af starfsemi Ekko-
danmark jafnvel þótt þeir þyrftu
kannski að greiða svolítið með
henni, það væri ekki efamál, að
það, sem þarna væri gert, marg-
efldi sölu landbúnaðarvara í
landinu og jafnvel utan þess.
Ef til vill er ég ósanngjarn, að
bera saman danska bændur og
íslenzka, svo mikill munur, sem
er á löndunum. Samt get ég ekki
varizt þeirri hugsun, að landar
mínir og fyrrverandi fast að því
starfsbræður ættu að nýta betur
þá möguleika, sem þeir hafa í
Reykjavík með Hallarkynnum
sínum við Hagatorg. Vel er mér
kunnugt um, að margháttaða
saðningu er hægt að fá í því húsi,
en aldrei hefur verið lögð þar
að staðaldri rík áherzla á kynn-
ihgu á íslenzkum landbúnaðar-
afurðum og meðferð þeirra. Þar
er ekki stöðug upplýsingaskrif-
stofa og önnur þjónusta um mat-
armeðferð og matargerð. Þar
er engin landbúnaðarvöruverzl-
un, þaðan af síður verzlun, sem
sérhæfir sig í því að selja ein-
ungis beztu fáanlegar búnaðar-
vörur á hverjum tíma. Ég geri
mér þess fulla grein, að nokkur
kostnaður hlyti að verða af slíkri
starfsemi, en það er eins í land-
búnaði og öllum öðrum viðskipt-
um: það kostar peninga að
græða.
Einnig hefur mér margsinn-
is fundizt, að íslenzkir bændur
séu furðu sinnulausir um sölu-
málefni sín, þótt ekki sé hugsað
svo hátt, að koma upp vísi að
„Ekkoíslandi" í Bændahöllinni.
Þeir hafa til dæmis engan áhuga
sýnt því máli, í hvers lags um-
búðum helmingur landsmanna,
íbúar Stórreykjavíkur og ná-
grennis, fái mjólkina, svo dæmi
sé nefnt. Engum, sem vill vita,
getui' blandazt hugur um, að
hyrnurnar eru mjög óvinsælar,
en tveggja lítra kassarnir, „fern-
urnar“ þeim mun vinsælli. Það
fer heldur elcki milli mála, þótt
mörgum líki vel við dolluskyrið
nýja, að jafn mörgum líkar það
illa, annað hvort að bragði eða
að verði, nema hvort tveggja
komi til. Samt er sjaldgæft að
fá skyr á gamla mátann í út-
sölum mjólkursamsölunnar. Af-
leiðingin verður sú, að sá, sem
ekki vill dolluskyrið, kaupir ekki
skyr.