Vikan - 30.01.1969, Blaðsíða 21

áhuga á að gera samning um hljóm-
plötuútgáfu. Eg sagði:
— Það fer eftir því ....
Hann spurði, hvort ég gæti komið til
London, en ég kvaðst ekki geta það fyrr
en í næstu viku. Hann lét það gott heita
og slitum við talinu.
A eftir sagði ég móður minni alla
söguna og einnig, að mér hefði virzt
röddin líkjast mjög rödd Paul McCart-
neys.
Fimm mínútum síðar hringir síminn
enn og sama röddin segir formálalaust:
— Geturðu ekki komið hingað á
morgun?
Ég sagðist því miður ekki geta það.
— Hvers vegna geturðu ekki komið
á morgun? Láttu nú ekki svona. Spurðu
hana mömmu þína.
Ég lét hann tala sjálfan við mömmu
og nú kynnti liann sig' loksins. Ég hef
aldrei í lífinu verið eins spennt og æst.
Eg, sem alltaf hafði verið mesti Bítla-
aðdáandinn i allri Wales. Ég var farin
að minnast á þá í skólanum löngu áður
en nokkur hafði hugmynd um, hverjir
þeir væru. Þér liefðuð átt að sjá skóla-
bækurnar mínar. Þær voru allar útlímd-
ar í Bítlamyndum ....
Daginn eftir sendí Paul bíl eftir okk-
ur. Um leið og við birtumst á skrifstofu
lians, sagði hann:
— Hafið þið fengið nokkuð að borða?
Eigum við ekki að koma hérna út á
liorn og fá okkur steiktar kartöflur með
spældu eggi?
Paul er sætur og elskulegur í þess
orðs beztu merkingu.
Paul valdi lagið, sem ég átti að syngja
á fyrstu plötuna. Mér þótti lagið fall-
egt, en ég hélt ekki, að ég gæti sungið
það. Eg hélt áfram að halda því fram,
að það væri ekki við mitt liæfi, og ég
mundi aldrei geta sungið það vel. En
hann neitaði því harðlega og sagði, að
ég gæti vel sungið það. Ég var lirædd
við að syngja það aðallega af því, að
ég hef aldrei verið ástfangin. Ég varð
þess vegna að reyna að ímynda mér,
hvernig ungri stúlku líður, þegar hún
er í slíku hugarástandi.“
Mary hætti í skólanum í maí, án ])ess
að hafa lokið prófi og hefur ekki komið
í gamla þorpið sitt, síðan hún öðlaðist
frægð sína.
„Ég kvíði svolítið fyrir að koma
heim,“ segir hún. „Hvað skyldi fólkið
tala og hugsa um mig? En ég er viss
Framhald á bls. 37.
5. tbi. VIKAN 21