Vikan - 13.02.1969, Blaðsíða 22

12. KAFLI
Angelique hrökk svo við að Loménie brá og rak út höndina eins og
til að styðja hana.
— Það er ekkert, sagði hún. — E'n ég......
Hún hafði rétt í Þessu séð að staður eiginmanns hennar við borðið
var auður, svo hún stökk á fætur.
— Fyrirgefið, ég verð að fara....
— Strax, Madame? Við getum varla afborið það. Gætuð þér ekki
staldrað ögn lengur?
— Nei, nei. Ég verð að tala við Monsieur de Peyrac og ég sé að
hann er farinn.
— Leyfið mér samt að fylg.ia yður.
— Nei, þakka yður samt mjög vel fyrir. Gerði svo vel að vera kyrr
h.já vir.um yðar. Ég get þetta mjög vel sjáif ....
En Loménie hagaði sér eins og sönnum herramanni sæmdi gagnvart
aðlaðandi konu, sem hann grunaði að væri ofurlítið ölvuð. Án þess að
hika hjálpaði hann henni til dyra, opnaði og yfirgaf hana ekki íyrr
en hann var viss um, að loftið útifyrir hafði hjálpað henni, að hún
gæti staðið stöðug og væri aðeins nokkra metra frá hibýlum sínum.
Um leið og hann var farinn þaut Angelique yfir hlaðið. Það voru
jafnvel enn fleiri menn þar en áður. Nóttin var i nánd, blandaðist saman
við þykkan reykinn og biáa kuldamóðuna; eldurinn undir kötlunum
var eins og rauð blóm í rökkrinu.
En himininn yfir virkinu var heiður og skær eins og stórt, gullið hvolf.
Angelique ruddist í gegnum fjöldann að hliði í skíðgarinum. Hún kom
auga á eiginmann sinni ganga niður brekkuna, í áttina að sléttum ár-
bökkunum og við hlið hans sá hún samanrekinn járnsmiðinn frá Au-
vergnat með múskettu.
Hún þaut á eítir þeim.
Það var ekki auðvelt að rata milii þessara trjábola, sem voru hverjir
öðrum iíkir og þar að auki var krökkt á milli þeirra af sjálfsánum
baunatrjám.
Angelique hrasaði og henni skrikaði fótur, hún bölvaði eins og her-
maður. En við þetta fótaskrik og byltur rann töluvert af henni. Þegar
hún fótaði sig aftur reyndi hún að átta sig betur á því hvað væri að
ske og hvert hún væri að fara. Hún titraði öll af óþolinmæði og óttaðist
að koma of seint.
Hún sá skuggamyndir hestanna: þeir voru eins og svartir skuggar
móti ljómandi sólsetrinu, þar sem þeir kroppuðu gisið grasið sem óx
upp úr þurri leðjunni.
Að lokum var hún í heyrnarfæri.
— Joífrey! Joffrey!
Greifinn sneri sér við.
Angelique var móð og másandi þegar hún náði tii hans.
— Ætlarðu að drepa Wallis?
— Já! Hver sagði þér það?
Angelique neitaði að svara. Hún var svo utan við sig, hún var að
kafna af reiði. Myrkur jarðarinnar og ljómi himinsins meiddi hana í
augun. Hún sá ekki framan í Joffrey de Peyrac, því hann stóð fyrir
birtunni og henni fannst hún hata þessa svörtu, ógagnsæu veru, sem
stóð þarna frammi fyrir henni, eins og klettur.
— Þú hefur alls engan rétt til þess! Alls engan! Án þess svo mikið
sem vara mig við! Eg flutti — já, ég flutti þessa skepnu hingað. Ég
varð að þola allskonar erfiðleika og þreytu — og nú ætlarðu að eyði-
leggja það allt í einu vettfangi.
— Mér kemur á óvart, væna mín að þú skulir taka upp vörn hryss-
unnar. Hún hefur reynzt bæði illvig og óútreiknanleg. Hún fældist
frammi fyrir skjaldbökunni og hafði nærri grandað bæði þér og dóttur
þinni og með því að slita af sér tjóðrið þarna um kvöldið neyddi hún
22 VIKAN 7-tw
þig til að fara að leita að henni undir kringumstæðum, sem hefðu
getað komið sér djöfullega fyrir okkur ....
— Hverju máli skiptir allt það? Ákvörðunin á að vera í mínum
höndum. Þú skalt ekkert. skipta Þér af því....
Hún andaði enn í gusum og röddin skalf:
— Þú gafst mér hana. til að gá hvort ég gæti komið henni hingað
og mér tókst það. Það var aðeins vegna þess að hávaðinn í fossinum
kom í veg fyrir að hún heyrði til min, sem hún fældist og hún þolir
ekki þennan hræðilega daun af Indíánunum. Og ekki ég heldur, ef út
í það er farið. Ég skil Wallis. Það er ekki henni að kenna, það er
landinu að kenna. Og þú ætlaðir að drepa hana, án þess svo mikið sem
segja mér af því! Ó, ég get aldrei vanizt þeim manni sem þú ert orðinn
— það hefði verið betra að ég...
Hún þagnaði, henni fannst að tárin myndu brjótast fram úr augum
hennar þá og þegar og hún hljóp burt eins hratt og fætur toguðu, svo
æst í skapi að henni tókst að þjóta eftir dimmum og ójöfnum bakk-
anum, án þess svo mikið sem misstíga sig.
Að lokum nam hún staðar til að kasta mæðinni og reyndist þá stödd
við hiiðina á litlum læk, sem sólsetrið glampaði í. Ósjálfrátt hafði hún
hlaupið í átt til ljóssins, þangað sem sléttan og fjöllin enn glóðu af
rauðum geislum sólarinnar, sem nú var horfin ofan fyrir sjóndeildar-
rann. Hún sneri baki sínu við nóttinni og hávaða búðanna og nú fannst.
henni í þögninni, hennar eigin mæða svo óþolandi hávær, eins og hún
væri rnargfölduð. Það var eins og allt þetta mikilúðlega og harða land
hefði allt í einu stirðnað upp til dýrðar þessari einmana konu, sem var
hér til að reyna að kasta mæðinni.
— Ég hlýt að vera meira en lítið drukkin, sagði hún við sjálfa sig.
— Aldrei skulu þeir koma mér til að drekka þetta andskotans kanad-
iska viskí aftur! Hvað var ég að segja við Monsieur de Loménie i þessu?
Ég held ég hafi meira að segja sagt honum að ég hafi verið seld sem
ambátt á markaðinum á Krit. Og hvað um Joffrey? Hvernig gat ég
talað þannig við hann. Og það frammi fyrir einum af mönnum hans?
Og það þurfti auðvitað að vera Clovis, sá versti af þeim. Joffrey mun
aldrei fyrirgefa mér. En hversvegna, hversvegna er hann svo, svo ....
Hana skorti orð. Hún sá enn ekki fyllilega skýrt. Hún dró djúpt and-
ann og hjartað sló ört. Síða, rauða skikkjan hennar blakti í vindinum.
Við sjóndeildarrönd höfðu safnazt saman litil perlugrá ský, ský sem
hrönnuðust um tinda Apalakkíanfjalla. 1 vestri voru fjöllin smám sam-
an að hverfa í safranbláa móðu en sléttan sem teygði úr sér fyrir fót-
um hennar varð sífellt dimmari, en það var myrkur baðað ofurlítilli
skimu, sem minnti á daufan, blýkenndan glampann af kvikasilfri; það
teygðist út, milu eftir mílu, prýtt þúsundum stöðuvatna, sem voru eins
og úr skiragulli. Undir þessu klæði, undir þessari blæju komandi nætur
greindi Angelique hið sanna eðii þessa lands, lands trjáa og vatna, lands,
sem sífellt endurnýjaði sjálft sig en var þó ósnortið og ónytjað. Og hæg-
ur hverfandi fjallanna, sem smám saman urðu ósýnileg komu henni til
að langa til að stynja eins og sál hennar væri k-vaiin. Ekki einn einasti
skýhnoðri reis til himna til að koma upp um yeru mannanna í öllum
þessum eyðileik. Þetta var dautt land!
Hún féll á kné, yfirkomin a£ öllu þessu.
Milli hennar og læksins var lágvaxínn jurtagróður með mildri en
ofuriítið beiskri lykt, sem hún þekkti. Hún greip eina af Þessum jurtr
u mog kreisti hana í hendi sér. Það er mynta, villimynta!
Og hún fól andlitið í höndum sér, andaði að sér höfugum og kunnug-
legum ilminum, sem minnti hana á þykknin sem hún þekkti í bernsku
sinni. Hún fann til einhverskonar fagnaðar meðan hún naut lyktar^
innar og andvarpaði um leið og hún strauk angandi böndum yfir kinnar
sínar og enni.
Hún kastaði höfðinu aftur á bak. Víndurinn greip hár hennar og
blakti því í áttina að skóginum og haustlaufunum. Jörðin varð sifellt