Vikan - 20.03.1969, Blaðsíða 29

Hann hafði verið svo hræddur
við kvikmyndavélarnar....
Dag nokkurn var hringt til
mín frá Pinewood Studios. Þá
vantaði hvítan kött til að leika
í kvikmynd. Ef ég hefði áhuga,
þætti þeim vænt um að sjá mig
með alla þá hvítu ketti sem ég
ætti klukkan átta morguninn
eftir.
Við erum ekki vön að fara á
fætur strax í morgunsárið, enda
var það síður en svo hlýlegt
augnaráðið, sem kettirnir mínir
sendu mér, þegar ég vakti þá
klukkan fimm um morguninn.
Eg baðaði þá og snyrti og setti
síðan í ferðatöskuna mína. Eg
ein var full eftirvæntingar þenn-
an morgun. Nú vorum við í
fyrsta skipti á leiðinni í kvik-
myndaver til þess að leika í
stórri kvikmynd.
Dolly var valin og mér var
fenginn pappírsmiði, þar sem
stóð, að ég ætti að mæta aftur
klukkan á+>a morguninn eftir.
Það vai' ekki fvrr en á heímleið-
inni, sem maðurinn minn vakti
athygli mína á því, að hvorugt
okkar hafði haft rænu á að
spyria, hvað myndin héti og
hverjir léku í henni.
Strax og við komum heim, var
Dollv lát.in í bað og síðan eyddi
hún kvöldinu í þezta hæginda-
stól mannsins míns við arineld-
inn. f bvtið morguninn eftir
löíðum við af stað til kvik-
mvndaversins í lit.la bílnum
okkar. Þegar við komum, feng-
um við að vita, að aðalleikarinn
í myndinni væri Sean Connerv.
Eg verð að iáta. að ég kannaðist
ekkert við nafnið, þegar þetta
var.
Þá gerðist það. Framleiðandi
myndarinnar kom askvaðandi og
spurði:
Hvar eru allir kettirnir?
Hann varð æfur af reiði, þeg-
ar ég sagði honum, að þar sem
Dollv hafði 'ærið valin daginn
áður. bá hefði ég aðeins komið
með hana. Mér hafði ekki ver-
ið sagt annað en koma aftur í
dag klukkan átta. Enginn sagði
mér. að bað æt.tj að nota fleiri
en einn hvít.an kött í- myndinni.
Það var of langt fyrir mig að
fara heim o» sækia fleiri ketti,
svo að ég dró mig í hlé og lét
vfirmennina rífast um þetta sín
á milli. Loks var ákveðið, að
Dolly skyldi leika öll hlutverk-
in.
Að bví búnu fór allt í fullan
gang. algiör rineulreið ríkti um
stund. unz allt var hliótt. Leik-
ararnir tóku sér stöðu hver á
sínum stað.
— Hvar er kötturinn, kallaði
einhver.
Augu allra beindust að mér. En
ég eins oe allir aðrir hafði verið
svo unptekin af rifrildinu og
hamaganeinum, að mér hafði
láðst að hafa auea með Dollv.
Nú var hún horfin og ég hafði
ekki huamvnd um, hvert hiin gat
hafa farið.
— Leitið alls staðar, var sagt
skipandi og geðvonzkulegri
röddu í hátalara.
Allir lögðust á fjóra fætur og
fóru að leita. Upptökusalnum
hafði verið læst, svo að hún
hlaut að vera einhvers staðar
innan dyra.
Það fór allt á annan endann,
öllu var snúið við og leitað dyr-
um og dyngjum að Dolly. Loks-
ins heyrðist hrópað:
— Hún er hérna.
Hún reyndist vera undir upp-
hækkuðum palli, sem var opinn
í annan endann. Fjöldi tækni-
manna varð að lyfta pallinum
upp til að ná henni og það var
margt blótsyrðið, sem hraut af
vörum starfsmannanna meðan á
þessu stóð. Eg fékk að reyna það
í þetta sinn og mörg önnur, að
það gengur ekki hávaðalaust fyr-
ir sig að búa til kvikmynd.
Eg fölnaði, þegar ég sá Dolly,
og óskaði mér djúpt niður í jörð-
ina. Hún var ekki lengur
skjannahvítur og fallegur kött-
ur. Hún var öll útötuð í ryki og
skít.
— Farið með hana í búnings-
klefana og reynið að þurrka af
henni mesta skítinn, var sagt í
hátalarann.
Það tók tvo klukkutíma að
þvo aumingja Dolly 0g allt
starfsliðið, bæði leikarar og
tæknimenn, urðu að bíða á með-
an. Mér var hvað eftir annað
gefið í skyn, að þetta atvik hefði
aukið kostnaðinn við myndina
um álitlega fúlgu.
Loksins gat taka myndarinn-
ar hafizt, og bá tók heldur að
vænkast hagur okkar Dolly. Það
kom nefnilega í ljós, að Dolly
var fædd „leikkona". Hún gerði
allt eins og hún átti að gera og
það vakti almenna undrun
hversu vel hún ,,lék“. Þegar töku
þeirra atriða, sem Dolly kom
fram í, var lokið, var andrúms-
loftið í kvikmyndaverinu ger-
breytt. Allir kepptust við að
kjassa Dolly og láta vel að henni
og brostu vingjarnlega til mín.
Myndin hét Thunderball og
nú var komið að frumsýnin,?u
hennar. Dolly var boðið að vera
viðstödd ..í eigin persónu". Við
mættum með hana í silfurkassa,
sem var fóðraður með hvítu silki.
Dollv sat eins og drottning á
rauðum núða. Þegar við gengum
inn í salinn. lék hliómsveitin lap-
ið ..Hello Dollv“ og ..nrimadonn-
an“ mín var hyllt með langvinnu
lófaklappi.
En af öllum köttum mínum
hefur Artbur hlot.ið mesta frægð
og frama. Darteea berast honum
mörv bréf frá aðdáendum sínum.
en bar sem bann er sannkölluð
..stjarna". þá lætur hann auðvit-
að umboðsmanninn sinn lesa þau
oe svara þeim fvrir sig! Þau eru
áreiðanlega mörg heimilin í
Englandi. bar sem stór mynd af
Arlhur haneir uppi á vegg. Eg
get ekki sagt hve margar beiðnir
um mynd af honum berast mán-
aðarlega, en þær eru æði marg-
ar. Sumir biðja jafnvel um hár
úr rófunni hans!
Á sumrin er stöðugur straum-
ur fólks til okkar um hverja
helgi. Við verðum að hafa ör-
yggiskerfið í góðu lagi, svo að
hinir dýrmætu kettir okkar verði
ekki fyrir ónæði.
Mesta athygli vekur hús Arth-
urs, sem stendur í garðinum. Það
er fimm fet á hæð og gert úr
fínasta sedar-viði. Inni getur
hann hvilt sig í litlu, en mjög
þægilegu rúmi eða horft út um
gluggann sinn á rósirnar og trén
í garðinum. Annars er það trú
okkar, að kettirnir okkar tutt-
ugu eigi að njóta fullkomins
frelsis á búgarðinum. Svo Arth-
ur er sjaldan að finna í fína hús-
inu sínu, nema hann hafi verið
þveginn og snyrtur og eigi innan
skamms að fara í „vinnuna“ sína
- til þess að koma fram í sjón-
varpi eða kvikmyndum.
Margir spyrja, hvernig mann-
inum mínum líki allt þetta katta-
stand mitt á heimilinu. Því er til
að svara, að hann segir aldrei
eitt einasta styggðaryrði við
kettina, þótt þeir ráði lögum og
lofum á hans heimili. Samt játar
hann það fyrir hverjum sem er,
að honum hafi aldrei geðjazt að
köttum. En hann veit hversu
mikils virði þeir eru mér, og mér
finnst umburðarlyndi hans aðdá-
unarvert.
Kattasýningar eru mikill við-
burður í augum þeirra, sem elska
ketti. Á slíkum sýningum er
venjulega sérstök deild, þar sem
„sjónvarpsstjörnurnar" og „kvik-
myndaleikararnir" okkar eru
hafðir til sýnis. í desembermán-
uði ár hvert er haldin umfangs-
mikil kattasýning í Olympía. f
fyrra voru þar 2000 kettir til
sýnis.
Brezkir kettir eða kettlingar
eru oft seldir fyrir ótrúlega hátt
verð. Eg hef selt ketti út um
allan heim. Eg var til dæmis
heldur betur hreykin í fyrra,
þegar Libýukonungur pantaði
hjá mér tvo kettlinga. Sendiráð
hans í London sagði mér, að þeir
yrðu fluttir í einkaþotu kóncs-
ins, og það yrði tekið á móti
þeim af Rolls-Royce bílum.
Eftir lestur þessarar frásagn-
ar minnar dettur einhverjum
lesenda ef til vill í hug að hætta
að vinna og fara að ala upp ketti.
En ég vil eindregið vara við
þessu. Sannleikurinn er sá, að
hvers konar tómstundastörf eru
jafnan dýr og að ala upp ketti
og sýna þá er engin undantekn-
ing frá því.
Við höfum oft skemmt okkur
við að rifja upd daginn, sem
maðurinn minn fór á völlinn og
skildi mig eina eftir.
Það var þá, sem ég varð
að borða burrt brauð með kaff-
inu, af bví að kettirnir höfðu ét-
ið sardínurnar mínar, segir hann.
Og oft hef ég mátt gera það
síðan.... ☆
Verið örugg —
Rauðu
Hellesens
rafhlöðurnar
svíkja
ekki
Transistor—Rafhlöður
fl>/u£££«>u>é<«/t A/
Raftækjadeild
Hafnarstræti 23
Simi 18395
12. tbi. viIvAN 29