Vikan - 20.03.1969, Blaðsíða 44

SJÖNVARPSRQRNID
Raðsett, sem má breyta eftir aðstæðum.
Framleiðandi og seljandi:
Bólstrarinn
Hverfisgötu 74 — Sími 15102

fBSlHffiilllll
%
MYNDATÖKUIt FYltlR
ALLA FJÖLSKYLDUNA
*
FERMINGAltKIRTLAR Á STOFUNNI
*
llllll Hllllll
Garðastræti 2 - Reykjavík - Sími 20000
sagði Ruthie þreytulega. Ég
kinkaði kolli og fylgdi Jarrod
upp stigann. Ég fann teppin og
fleygði þeim á rúmið. Hann
flýtti sér upp í og dró upp yfir
eyru. — „Limgerði Trójuborg-
ar“, ég hefði aldrei átt að skrifa
þá bók, heyrði ég hann tauta
milli samanbitinna vara. — Yð-
ur grunar það auðvitað ekki,
Bancroft, en ég er sérfræðingur
í sögu Bandaríkjanna, og ég
skrifaði sex bindi um borgara-
stríðið. Svalt heilu hungri á með-
an. Svo skrifaði ég „Limgerði
Trójuborgar“ og græddi á tá og
fingri. Ég veit ekki aura minna
tal núna. Getið þér ekki gert
eithvað við þessa fjandans mið-
stöð, maður?
— Ég hef reynt öll ráð, sagði
ég og var ennþá vingjarnlegur.
Hann lét sem hann heyrði ekki
til mín. — Það er engin vatns-
flaska hér inni, hvað fæ ég að
drekka, ef ég verð þyrstur í
nótt?
— Það er heldur ekki þing-
mannaleið fram í baðherbergið,
sagði ég, stuttur í spuna, — það
eru næstu dyr. Svo gekk ég
áleiðis út. — Ég sef fram eftir,
kallaði hann á eftir mér.
— Við reynum að læðast um
á höndunum, sagði ég, og fór svo
út og skellti hurðinni á eftir
mér.
Á leiðinni niðiu talaði ég við
sjálfan mig. — Þvílíkt og annað
eins, ekki nema það þó, — koma
inn á heimilið og byrja strax á
því að gefa skipanir og kenna
í brjósti um sjálfan sig, eins og
Ruthie hafi ekkert annað að gera
en að stjana við hann, og stumra
yfir honum. Eitthvað kom upp í
huga minn, en ég gat ekki gert
mér grein fyrir hvað það var,
en svo fannst mér að ég þyrfli
að kyngja. Hvað var það sem
Ruthie sagði: — Allir karlmenn
eru eins. Ég hafði hagað mér ná-
kvæmlega á sama hátt þrjá síð-
ustu daga.
Jæja, sagði ég við sjálfan mig,
þú varst nú miklu veikari en
þessi náungi. Þú hlýtur að hafa
verið mikið veikur. Það hag-
ar enginn fjölskyldufaðir sér
svona, nema þá að hann sé sár-
sjúkur! Ég hafði auðvitað ekki
fengið hita. En hitinn sannar
ekki allt. Eða gerði hann það?
Það verður að fara eftir aðstæð-
um, og ég held ég hafi borið
þetta hetjulega. Ég hafði auð-
vitað verið rellin við Ruthie, en
ef ég hefði ekki látið hjúkra
mér, gat verið að ég hefði orðið
að fara á sjúkrahús. Já sagði ég
við sjálfan mig, á sjúkrahúsi
borgarðu stórfé fyrir að láta
dekra við þig.
— Jæja, sagði ég upphátt, —
ég er mesta skepna ....
Ég flýtti mér að leita Ruthie
uppi til að viðurkenna þetta allt,
og fann hana í bókaherberginu,
þar sem hún lá í hnipri á svefn-
sófa. Hún var svo lítil og föl að
44 VIKAN 12- tbl-