Vikan - 23.10.1969, Qupperneq 23

unnusta síns í þessu efni, manns, sem hún
ætlaði að ganga að eiga eftir 24 klukku-
stundir.
Þetta var nokkuð, sem hann hafði ekki
séð fyrir, þessu hafði hann aldrei áð-
ur þurft að hafa áhyggjur af: Hinni full-
komnu og yfirskyggjandi ást konu, kvöldið
fyrir brúðkaupið. Og hann gat alls ekki
ímyndað sér, hvers vegna Frank Mitchell
hefði gert þetta.
— í svona málum er ekki hægt að spila
örugg spil, hvernig sem maður fer að: sagði
hann hægt. — Ég bið þig bara að líta á lík-
urnar. Reiknaðu út, hverjar líkur þínar eru,
ef þú ferð ein, og hverjar þær eru, ef þú
hefur milli tuttugu og þrjátíu þjálfaða menn
á bak við þig, sem ekki hafa augun af þér
eina einustu sekúndu, frá því að þú leggur af
stað, og þar til féð hefur verið afhent.
Hún hlustaði af athygli, og þegar hún tók
aftur til máls, var eins og hún þyrfti að
neyða sig til þess.
— Ég vil ekki, að þú haldir að ég sé van-
þakklát. En ég hef komizt að niðurstöðu, og
ég hef hugsað mér að standa við það.
Hún rétti úr sér, eins og til að stappa í
sig stálinu.
— Það er eitt, sem ég verð að segja þér,
sagði Hawkins. — Raddminni þitt hlýtur að
hafa svikið þig. Og það er svo sem ekkert
merkilegt, það hendir alla.
Hún leit undrandi upp: — Ætlar þú að
segja mér, að þetta sé ekki Lee Blackburn?
Hann kinkaði kolli. — Blackburn dó fyrir
nokkrum mánuðum.
Hún fól andlitið í höndum sér og sagði:
— Ég er svo þreytt. Ég hef aldrei verið svona
þreytt áður.
Um leið og hún fór, sagði hún: — Ég skil,
hvað þið hljótið að halda um mig.
EGAR Hawk kom aftur til aðseturs síns,
leit hann á klukkuna. Hún var næstum
fimm, og nú fóru sekúndurnar að verða
gulls ígildi. Hann ákvað að hafa nákvæmt
eftirlit með Helen, og tilkallaði einn manna
sinna, Eberhardt.
— Ég kæri mig ekki um, að hún veiti
okkur athygli, en hafðu nákvæmt auga með
kúgaranum. Hann er kannski einhvers stað-
ar að sniglast á eftir henni, og uppgötvar
okkur.
Hann gaf frekari fyrirmæli og lagði á
ráðin um, hvar lögreglumennirnir ættu að
vera.
— Þegar fólk fer að streyma heim úr
vinnunni, verður þú að hafa nokkra menn
mjög nærri henni. Ef kúgarinn er snjall. not-
ar hann sér þvöguna. Þegar mest umferðin
er, getur hann rifið upp skottlokið, þrifið
böggulinn og horfið í fjöldann. Og við get-
um ekki skotið á hann í fólksmergðinni.
— Eigum við að fylgja henni með sendi-
bíl og vörubíl, eins og við gerðum í morg-
un?
— Nei. Ef hann hefur fylgzt með henni
þá, getur hann þekkt bílana og rennt grun
í, að það séum við.
Hawkins hugsaði sig um og hélt svo
áfram: — Hún getur náttúrlega hrisst okk-
ur af sér í umferðinni, ef hún vill. Svo þú
skalt hafa tvo menn á mótorhjólum líka.
Láttu þá halda sig nærri henni.
A slaginu fimm sneri hann sér að Barney
og sagði: — Hringdu í McNulty og segðu
honum, að við séum að koma. Mér datt nokk-
uð í hug.
Hann skeytti engu um hraðatakmarkanir.
Hann heyrði aðra ökumenn þeyta horn sín,
en lét það sem vind um eyrun þjóta. Hann
fór fyrir öll horn með ískrandi hjólum og
hlustaði jafnframt á allar tilkynningar í lög-
regluradíóinu. Vaktin hafði verið skipulögð.
Sex vélvæddar einingar og átta gangndi
menn. Þess utan ferðbúin þyrla.
Hawkins hægði ferðina, þegar hann kom
að afleggjara McNultys. Joe stóð í dyrunum
og beið. Hann var brúnaþungur, þegar hann
gekk með þeim inn.
— Þið hafið af mér stórfé. Menn mínir
eru í jarðvinnu hér og þar, og ef ég er ekki
á staðnum ...
— Aðeins fáeinar mínútur, svaraði Haw-
kins. Hann tók pappírsblað upp úr vasa sín-
um og rétti McNulty.
— Þetta er listi yfir alla þá, sem á ein-
hvei-n hátt koma inn í málið. Það þýðir þó
ekki, að allir liggi undir grun. Þekkir þú
nokku rnöfnin?
— Já, Sam Bronston, auðvitað.
-— Ekki Frank Mitchell?
McNulty hugsaði sig um stutta stund. —
Þetta er venjulegt nafn. Hvað sýslar hann
með?
— Hann er lögfræðingur. Málflutnings-
maður í glæpum. McNulty fnæsti: —
Lagarefur myndi ekki voga sér út í svona
lagað!
— En Sullivan skjalataska þá? Eða Earl
McDonald?
— Hvaða fírar eru það?
— Sullivan er veðfánari og einkabanki.
Lánar oft tryggingafé. Earl McDonald er
blómasali og þess utan næsti granni konunn-
ar, sem tók við peningunum.
— Ég þekki engin þessara nafna. En ég
get gáð í ráðningaskrána mína.
— Má ég tala við börnin aftur? spurði
Hawk.
— Nancy, öskraði McNulty.
Þegar kona hans kom 1 ljós efst i stig-
anum, bað hann hana lægri röddu að ná í
börnin. Svo sneri hann sér að Hawk: —
Hvenær fæ ég peninga mína?
— Þess verður varla langt að bíða.
— Hefur stelpuskrattinn þá ennþá?
Hawk kinkaði kolli.
— Ég geri þig persónulega ábyrgan fyrir
hverju senti, varðstjóri, sagði hann. — Ef
ég fæ þá ekki fyrir næsta morgun, hvert
sent, fer ég til lögfræðingsins míns, svo
dómstólarnir geti séð um að ná þeim af þér.
Ég vil ekki, að þessir aurar séu að flögra
um allt.
— Þú vilt heldur, að kúgarinn fái að flögra
um allt?
Reiðin roðaði kinnar McNultys, og hann
brýnd.i raustina. — Nú sérð um stelpuna,
varðstjóri, og þú sérð um peningana og
kúgarann!
— Vertu aðeins rólegur, McNulty. Stúlk-
an fer alein og fylgdarlaust til fundar við
glæpamanninn .
— Ein?
HAWK hneigði höfuðið til samþykkis. —
Hún hættir lífinu vegna barnanna þinna.
Nú kom Nancy niður með börnin.
Augnaráð Janet flökti um allt, en June
horfði alvarlega og óttalaust á Hawk. Hann
gat ekki að sér gert að velta þessu augna-
ráði fyrir sér. Hann ákvað að ræða einslega
við stúlkubarnið, ef málið leystist ekki í
nótt.
Hann rétti þeim bunka af ljósmyndum. —
Flettið þessu og vitið, hvort þið þekkið þar
manninn, sem ávarpaði ykkur við bíóið.
Þau flettu myndunum, ræddu saman og
íhuguðu. En þau fundu engan, sem líktist
manninum.
Þegar Hawk ók aftur frá húsinu, spurði
Barney: — Jæja, fékkstu það, sem þú vild-
ir?
— Já, raunar.
Barney settist inn til Hawks og hlustaði á
sendingarnar frá varðliðinu, en Hawk fór til
rannsóknarstofunnar.
Ed Hames dró fram línurit yfir raddsýn-
ishorn og lagði þau á púlt. ■— Þetta eru
radd línurit kúgarans. Það sem þú tókst upp,
meðan hann talaði við ungfrú Rogers í gær
í vasasendinum. Fallegt munstur, finnst þér
ekki? í góðu jafnvægi og ekki mikill slátt-
ur upp eða niður. Það væri hægt að nota
þetta fyrir munstur í fataefni.
— Ed, sagði Hawk. — Ég er tímabundinn.
Hvernig er með raddirnar, sem ég tók upp
í gær?
— Línuritin voru að ljúkast, nú skal ég
Hann tók nokkur línurit upp af borð-
inu og tók að bera þau saman við línurit
kúgarans.
— Ekki eitt — ekki tvö — ekki þrjú —
en fjögur! Jú, þarna er það! Þetta er rödd
eins og kúgarans! Nákvæmlega sama
munstur!
Hawk fannst, sem maginn í honum titr-
aði. — Ertu viss um, að þér hafi ekki orðið
Framhald á bls. 36.
43. tbi. VIKAN 23