Vikan - 30.04.1970, Blaðsíða 15

að rústinni. Allir veggirnir voru
hrundir, nema einn. Það var
þunnur skilrúmsveggur um það
bil í miðju húsinu. — Höfðalag-
ið á rúminu mínu hafði staðið
upp að þessum vegg. Múrhúð-
unin á veggnum hafði víðast
hvar staðizt hitann, líklega af
því að hún var svo til ný. Fjöldi
af fólki hafði hópazt að þessum
vegg, og ýmsir virtust skoða
nokkurn hluta hans mjög ítar-
lega. Ég heyrði ýmis orð á
stangli, svo sem „einkennilegt“
og „merkilegt“. Þetta gerði mig
forvitinn, svo að ég fór nær, og
nú sá ég eitthvað, sem líktist
gríðarstórum ketti á múrnum.
Og það var hægt að sjá, að kött-
urinn var með snöru um háls-
inn.
Þegar ég kom auga á þessa
draugamynd — annað gat það
ekki verið, að minni skoðun —
greip mig angist og hræðsla. En
svo fór ég að hugleiða, að kött-
urinn hafði verið hengdur úti í
garðinum, talsverðan spöl frá
húsinu. Þegar verið var að
hrópa, að eldur væri í húsinu,
voru margir þar í kring, og
kannski hafði einhver komið
auga á hengda köttinn og skorið
hann niður og fleygt honum inn
um opinn gluggann, eflaust til
að vekja mig. Síðan höfðu vegg-
irnir hrunið saman og kötturinn
pressazt upp að skilrúminu og
inn í múrhúðunina, sem ekki var
vel þurr enn, og hitinn og amm-
óníakið í hræinu svo etsað þessa
mynd í kalkið.
Ég gat þannig gert mér eðli-
lega skýringu á þessu, en vegna
þess, að ég hafði svo vonda sam-
vizku, gat ég ekki gleymt mynd-
inni, gat ekki losað mig við þessa
draugamynd, og oft vakti hún í
mér eitthvað, sem ekki var iðr-
un heldur eins konar sorg yfir
að hafa misst skepnuna. Á
drykkjukránum, sem ég heim-
sótti daglega, fór ég að svipast
um eftir nýjum ketti, sem helzt
átti að vera sem líkastur þeim
fyrri.
Eitt kvöldið sat ég í hálfgerðri
vímu á sérstaklega illa þokkuð-
um stað, og tók þá eftir ein-
hverju svörtu, sem lá uppi á
brennivíns- eða rommtunnu. Ég
fór þangað og þuklaði á því og
fann að þetta var köttur, mjög
stór — fyllilega eins stór og
Plútó og mjög líkur honum,
nema að einu leyti. Á Plútó hafði
hvergi verið hvítur díll, en þessi
köttur var með hvítan blett, sem
náði yfir nærri því alla bring-
una.
Þegar ég snerti við honum stóð
hann undir eins upp, fór að mala,
neri sér upp að hendinni á mér
og sýndi greinilega, að hann var
ánægður með að ég skyldi skipta
mér af honum. Þarna hafði ég
fundið það, sem ég leitaði að.
Ég bað gestgjafann um að selja
mér köttinn, en hann sagðist
ekki mega selja hann. — Hann
vissi ekki hver ætti hann, og
hefði aldrei séð hann áður.
Ég klappaði kettinum, og þeg-
ar ég bjó mig til að fara heim
vildi hann elta mig. Ég leyfði
honum það, og við og við á leið-
inni beygði ég mig til að strjúka
honum. Þegar við komum heim
lét hann undir eins eins og hann
væri heima hjá sér. Konunni
minni þótti vænt um hann frá
fyrstu stundu.
En ég fyrir mitt leyti fór bráð-
lega að leggja fæð á köttinn.
Hann varð alls ekki eins og ég
hafði búizt við. Það var auðséð,
að honum þótti vænt um mig,
en mér gramdist það og varð
leiður á honum. Þegar frá leið
var ég farinn að hata hann. Ég
forðaðist hann, en um leið hugs-
aði ég með blygðun til míns
fyrra grimmdarverks. Ég gerði
honum ekki mein, en ég hugsaði
til hans með sívaxandi óvild og
loks hafði ég beina andstyggð á
honum.
Það, sem vafalaust magnaði
hatur mitt til skepnunnar var
uppgötvun, sem ég gerði þegar
fyrsta morguninn. Þessi köttur
var eineygður, eins og Plútó —
en þess vegna var konan mín
betri við hann.
Þrátt fyrir óvild mína virtist
kötturinn verða meir og meir
elskur að mér. Hann var óskilj-
anlega fíkinn í að elta mig. Und-
ir eins og ég settist, skreið hann
undir stólinn minn eða hoppaði
upp á hnén á mér og neri sér
upp að mér, svo að ég fylltist
viðbjóði. Ef ég stóð upp og ætl-
aði að fara, hljóp hann milli
lappanna á mér, svo að mér lá
við að hrasa, eða hann læsti
klónum í fötin mín og klifraði
upp á bringu mér. Þegár svo stóð
á sárlangaði mig til að drepa
hann. En það var gamla mis-
gerðin, sem aftraði mér frá því
— nei, ég játa fúslega, að ég var
í rauninni hræddur við þessa
skepnu.
Það er erfitt að gefa skýringu
á þessari hræðslu. Þegar maður
situr í aftökuklefa illræðis-
manns, eins og ég geri nú, get ég
gjarnan játað, að hræðsla mín
við köttinn stafaði meðfram af
ímyndun og hugarórum. Konan
mín hafði oft minnzt á hvíta
blettinn, sem var eini sýnilegi
munurinn á nýja kettinum og
þeim dauða. Útjaðrarnir á þess-
um bletti voru alltaf að breyt-
ast. En loks fór bletturinn að
taka á sig ákveðna mynd og
líktist — að minnsta kosti í mín-
um augum — einhverju óhugn-
Framhald á bls. 40
i8. tbi. vikAN 15