Vikan - 04.02.1971, Blaðsíða 5

fyrir rúmu ári varð ég skyndilega
hrifin af strák, og er það enn
(hann er í sama félagi og ég, en
ekki sama skóla). En mér finnst
hann hafa svo mikið á móti mér,
til dæmis þegar félagið (sem við
erum í) ætlar að fara eitthvað og
hver á að koma með tillögu um
hvert á að fara, þá gengur hann
kannski á röðina og spyr, en þeg-
ar hann er kominn að mér þá
segir hann alltaf „þú ferð hvort
eð er ekki" og spyr þessvegna
næsta. Ég veit að ég er m|ög
kjarklaus og hann er mjög kjark-
mikill, en þetta gerir illt verra.
Hann man ekki einu sinni hvað
ég heiti. Hvað á ég að gera, ég
er ein taugahrúga.
Svo er það annað. Ég held að
hann sé hrifinn af vinkonu minni
(það er ekki nema von), en þau
eru bæði svolítið ráðrík (nokkuð
mikið) og geta bæði rifist, en það
get ég ekki.
Jæja, ég ætlaði að hafa bréfið
eins stutt og ég gæti, en ég verð
að taka allt það helzta fram.
Hvernig eiga meyjan og stein-
geitarmerkið saman, segðu mér
svolítið frá því. Er hægf að fá
eitthvað vegna kjarkleysis? Er eitt-
hvað aldurstakmark hjá spákon-
um?
Ein kjarklaus.
P.S. Hvað getur þú lesið úr
skriftinni?
Sú svipmynd, sem þú gefur af
drengnum, sem þú hefur fest ást
á, er þannig að við getum ekki
ráðið þér neitt betra en að hætta
að hugsa um hann. Þú segir að
hann sé „mjög kjarkmikill", sem
er auðvitað ágætt út af fyrir sig,
ef rétt er, það er að segja ef
„kjarkur" hans kemur fram í ein-
hverju öðru en dónaskap 05 sær-
andi framkomu, sem hann við-
hefur gagnvart þér. Sumir myndu
kannski afsaka þesskonar háttalag
með því að benda á æsku piltsins,
en okkur finnst það óþarfi; nú á
tímum hafa unglingar góð tæki-
færi til að þroskast snemma og
gera það líka oftast, og ef þeir
á annað borð hafa eitthvað um-
talsvert á efstu hæðinni á dj-engj-
um á þínum aldri að vera farið að
lærast hvað háttvísi og nærgætni
er.
Kunningja þínum er hinsvegar
þannig farið, að hann virðist
skynja kjarkleysi þitt og er þá ekki
betri drengur en það að hann not-
ar sér það til að níðast á þér. Fyr-
ir þessháttar peyjum er engu góðu
hægt að spá, og fyrir taugar þín-
ar er tvímælalaust langbezt að þú
haldir þig sem lengst frá honum.
Lofaðu vinkonunni bara að eiga
hann, kannski hæfir þar skel kjafti.
Ekki getum við ráðlagt þér neitt
lyf gegn kjarkleysi, en hvernig
væri að tala við sálfræðing eða
félagsráðgjafa? En raunar er mest
undir sjálfri þér komið, hvort þú
rífur þig upp úr minnimáttar-
kenndinni, sem greinilega hrjáir
þig, ef til vill að ástæðulausu. Að
minnsta kosti er bréfið það skikk-
anlega stílað að það bendir til að
þú sért enginn auli. Reyndu að
gera þér grein fyrir þínum sterku
hliðum og hafa þær í huga, en
ekki þær veiku. Ef þú gætir þessa
þegar þú berð þig saman við aðra,
ætti samanburðurinn varla að
þurfa að vera neikvæður fyrir þig.
Hafðu hugfast að fólk upp og of-
an er langt í frá nokkur ofur-
menni; það þarf aldrei lengi að
leita að snöggum blettum á því.
Sem sagt: litil ástæða til vanmátt-
arkenndar.
Jómfrúm og steinbukkum geng-
ur yfirleitt ágætlega að lifa og
vinna saman, enda eru skapgerð-
areiginleikar þeir, er merkjunum
fylgja, að mörgu leyti svipaðir.
Eftir því sem við bezt vitum eru
engar reglur til um aldur þeirra,
er til spákvenna leita; ef hér er
um einhver aldurstakmörk að
ræða, þá eru það trúlega spákon-
urnar sjálfar, sem ákveða þau hver
fyrir sig.
Skriftin bendir talsvert til þess
að þú sért óörugg um sjálfa big
og eigir erfitt með að einbeita
þér, en eins og við höfum bent á
eru allir möguleikar á að það geti
lagast.
— Við spörum heilmikið síðan
hann fór að gera við bílinn sjálf-
ur, við förum nefnilega aldrei út.
5. tbi. vikan 5