Vikan - 04.02.1971, Blaðsíða 44

— Jú, ég er lögfræðingur, Anna Ruth Wilson.
— Líkar þér það
— Nei.
— Gengur þér vel?
— Ójá, svarar hann. — Mjög vel. Hvað vantar þig?
Peninga? Ég á nóga peninga.
— Mig vantar ekkert, Stanley.
— Hvað um gamla manninn?
— Föður minn?
— Nei, nei. Manninn þinn. Þann gamla.
— Hann hefur það gott, þakka þér fyrir, Stanley.
— En livað gerir hann?
— Hann er kennari.
— Ja-so! Og hvað ert þú að gera þarna í Ivaliforníu,
Anna Ruth Wjlson? Ertu alltaf i bíó?
— Ég hugsa um börnin mín, Stanley. Ég er móðir. Ég
er mun eldri en ég var. Ég á þrjú börn núna, og er meira
að segja farin að grána dálítið í vöngum.
— Heyrðu, viltu tala aðeins við mig, Anna Rutli Wil-
son?
— Ég er að tala við þig, Stanley. Þetta er dýrt símtal. . .
— Það eru nógir peningar hérna megin; ég er með
Iieilt fjall af silfurpeningum héma fyrir framan mig. Allt
frá gólfi og upp í loft. Og segðu mér nú, gamla vinkona,
hvernig líður þér. Og segðu mér líka livernig þeim gainla
líður.
Ég held símanum frá eyranu til að anda djúpt að mér.
Ég heyri i auglýsingu i sjónvarpinu. Ó, Guð, láttu mann-
inn minn vera kyrran þar sem hann er. Hvernig losna ég
út úr þessu? Bara fyrir eitt asnastrik, sem er ekki nærri
því eins saklausl og ég hélt, hef ég nú gert eitthvað ægi-
legt.
— Maðurinn minn hefur það gott, Stanley, segi ég. —
Ég elska liann, ef það er það sem þú ert að spyrja um.
Mér finnst gott að vera hérna með honum og hjá honum.
Mér datt bara i hug þarna um daginn að senda þér línu
og vita hvort þú værir lifandi. Það er allt og sumt sem
mér var i huga.
~ Ég er með grundvallarhugmynd, segir Stanley.
Ég gæti tekið flugvél. Þú varst alltaf svo góð við mig að
ég verð að taka flugvél.
T Þér sparið með áskrift

SKIPHOLTI 33 - SlMI 35320
— Ó, nei! Stanley, gerðu það fyrir mig að vera kyrr.
Ég skrifaði þér bara lítið hréf, það var allt og sumt. Ég
vildi hara heilsa upp á þig. Þú mátt ekki misskilja mig.
— Ég hélt nú að ég hefði skilið þig rétt . . . Stanley er
dapur.
Guð minn almáttugur, liugsa ég, kannski þú hafir gert
það. — Sjáðu nú til, Stanley, þetta er ekki hægt. Ég get
varla skilið orð sem þú segir. Ég var veik þegar ég skrif-
aði þetta bréf; ég var með háan hita. Ég sá gamla kvik-
mynd og hún minnti mig á þig, svo mér datt í hug að
setja mig í samband við þig. En — við hugsum ekki rök-
rétt, Stanley. Hringdu í mig einhvern tíma þegar þú hef-
ur ekki drukkið og við getum talað saman af viti. Þú get-
ur sagt mér eitthvað um sjálfan þig og ég sömuleiðis.
Það er satt, segir Stanley. — Þú hugsar alltaf svo
rökrétt. Það var þitl vandamál. Og mitt vandamál er að
ég hugsa alltaf um þig eins og þú varst þegar við vorum
saman. Þegar illa horfir fyrir mér hugsa ég úm þig.
Þú mátt það ekki! Ég er farin að gráta. -— Ekki
hugsa um mig, Stanley! Ég er ekki — ég er gift núna. Og
og ég verð að hætta núna. Gaman að heyra í þér.
Jamm. En . . . Anna . . . Rödd hans er svo döpur og
ömurleg . ..
— Mér þykir það leitt, segi ég. — Vertu sæll, Stanley.
Ég græt, sveitl og skjálfandi þegar ég legg á. Svo flýti
ég mér fram og læsi útidyrunum. Ég veit að hann kem-
ur ekki, en ég vil samt gera þetta. Hann er líka svo veik-
ur og eyðilagður að hann myndi aldrei komast hingað,
livað þá að hann gæti brotið dyrnar til að komast hingað
inn. Hann mynda hara aldrei koma. Ég vissi alltaf að
hann myndi ekki fara „allt til enda veraldarinnar“ fyrir
mig eins og hann var vanur að segja.
En hvað hef ég gert honum? Hvað fékk Gregory Peck
mig til að gera? Ég er búin að gera liræðilegan hlut fyrir
auðvij-ðilegan dagdraum. Áslæðan var sú að ég vorkenndi
sjálfri mér og vildi sjá einlivern sem var mér -undirgef-
inn. Ég vildi sjá hneygingu. Litinn koss á handarbakið. Og
hvað verður um Stanley núna eftir að ég hef neilað hon-
um? Hvernig átti ég að vila að minningar hans um mig
voru jafnvel hættulegri en mmar'um hann?
Ég fer aftur inn í svefnherbergið og horfi á sjónvarps-
drenginn og hundinn hans veltast i hnykli niður græna
hlíð. Þetta er vinskapur. Svo er myndin húin. Börnin min
halda áfram, þar sem frá var horfið, að leika sér á mag-
anum á pabba síniun. Hann stynur þegar sá litli liossar
sér ákaft og brosir til mín um leið. Ilann spyr mig ekki
einu sinni við bvern ég hafi verið að tala. Hann áætlar að
það hafi verið móðir mín, sölumaður eða foreldri vina
barnanna. Maðurinn minn hefur enga ástæðu til að gruna
mig um græsku.
Ég skoða svefnherbergið okkar og sé það nú með allt
öðrum augum en ég bef séð það áður. Teppið er mjúkt,
gluggatjöldin loka nóttina úti og i stóru rúminu eru allir
sem ég elska. Eftir .‘50 ár má vel vera að dagdraumar min-
ir snúist um þetta rúm og unga fjölskyldu mína. Börnin
þrjú sem eru að leika við föður sinn.
En sá dagdraumur verður ekki jafn dýrmætur og sá
sem rétt í þessu kvaldi mann i símaklefa i allt öðru lands-
liorni, fyrir það eitt að kona nokkur vildi minnast þess er
hún var ung. ☆
44 VIKAN s. tbi.