Vikan - 26.08.1971, Síða 9

tímabilum, og liann hafði
þá þrálátu hugmynd, að
hann ætti eftir að finna þar
eittlivað, sem engan hafði
nokkx-u sinni órað fyrir.
Það óheppilega var, að
hann hafði ekki meiri pen-
inga.
Við Sander gerðum þá
með okkur samning. Ég
hafði nóga peninga til þess
að halda áfram eitt tíma-
hil i viðhót. Þá peninga
átti ég að leggja í fvrirtæk-
ið gegn því, að við skiptum
á milli okkar liinum vis-
indalega lieiðri. Þér ldæg-
ið ef til vill að slikum bolla-
leggingum, en við vorum
ungir, og draumar æskunn-
ar eru nú einu sinni veru-
leiki meðan þeir vara. Til
að vinna þessa frægð lögð-
um við mikið á okkur.
drógumst áfram um hinar
endalausu arabisku eyði-
merkur, hrunnum af sól-
inni, kvöldumst af þorsta
og hörðumst gegn ræningja
flokkum og sjúkdómum.
Ekki í leit að gulli eða olíu,
heldur aðeins til jiess eins
að vinna okkur visindalega
frægð.
Eftir liræðilega ferð
komum við loksins að hæð
Sanders.
Það var smáþorp í ná-
grenninu, og þar gátum við
ráðið verkamenn, en að
öðru leyti voru hérumhil
þúsund kílómetrar til
næstu byggðar.
Við liófumst strax lianda,
og þegar ég segi strax, þá
á ég við, að fyrsl tók það
okkur mánuð að lækna
verkamennina af allskonar
kvillum og við héldum síð-
an áfram að lækna þá, af
því að þeir höfðu gaman
af því. Við urðum einnig
að koma á sættum livað
eftir annað, áður en Ali
vildi leggjast svo lágt að
flytja hurtu sandinn, sem
Aluned Iiafði grafið upp,
og svo þurfti að múta Ibra-
him til þess að múta Wa-
hid til að múta Jasim. . . .
Það er alltaf svona í Aust-
urlöndum, ekki salt, og því
verður ekki breytt.
Þið getið nú ímyndað
ykkur livað fljólt gelck á
peningana. Og þið gerið
ykkur sennilega líka í hug-
arlund, að ég hafði strangt
auga á Sander“. Tiltman
hló þurrlega. „Það er ein-
kennilegt, hversu miklar
lcvalir slík vísindaleg af-
hrýðisemi getur orsakað
lijá mönnuin. I bardaga við
ræningjana myndi ég al-
veg liafa treyst Sander og
trúað honum fyrir lífi
mínu. En ég trcysti liónum
ekki, þegar um var að ræða
brot úr leirkeri frá Hettita-
timabilinu. Þá gat ég átt
það á hættu, að hann feldi
það og skrifaði um það rit-
gerð án þess að nefna mig
á nafn“.
Sumir fóru að brosa, en
Tiltman héll áfram:
„Þér verðið að reyna að
gera yður ljóst, hvernig á-
standið var, sálfræðilega
séð, á ég við. Tveir Evrópu-
menn, hvor öðrum háðir
og innilega tortryggnir
hvor gagnvart öðrum. Ekk-
ert að gera allan daginn
annað en gröftur, og á nótt-
unni væl hýenanna og
sjakalanna“.
Það var því ekki í sjálfu
sér skrítið, að það færi í
taugarnar á okkur. Það var
Framháld. á bls. 46.
34. TBL. VIKAN 9