Vikan - 02.12.1971, Side 46

Fyndist þér
að konan þín
tæki sér
elskhuga?
Hvað er Iangt síðan, að þú tjáðir henni ást þína?
Hvenær leiztu á hana, — almennilega?
Þú manst það ekki? Þú ættir að skammast þín;
1 dag, þegar ungar eiginkonur eyða meiri tíma
og peningum fyrir útlit sitt, fá þær oftast
vafasama gullhamra að launum.
INNOXA Living peach er gert fyrir konur,
sem þurfa helzt aldrei að segja til um aldur sinri.
Hrífandi konur, sem gera sér far um að halda
athygli eiginmanna sinna — og allra hinna
sem kunna að riietá fallegt útlit vel snyrtrar konu.
INNOXA
Eykur yndisþokkann.
JÖLAGJÖFIN
HENNAR MÚMMU
Framhald af bls. 14.
svuntan þarna í norðrinu kunni
ekki að hrista úr sér bráðum
einhvern ósóma, sem sé ofurefli
þinna sjómanna, Gunnu-tetur.“
Drengjunum þótti það nú
hálfhart, að hann skyldu kalla
hana mömmu þeirra rýju,
skinn, hræ og tetur, en hann
talaði svipað þessu við alla,
kallaði sjálfan oddvitann garm-
inn sinn til að mynda, — og
oftast reyndist óhætt að'treysta
því, sem hann sagði um veðrið.
í gær höfðu þeir gengið fram
hjá honum, þar sem hann stóð
úti undir vegg á húsinu sínu og
studdist fram á stafinn. Og Þor-
kell litli hafði spurt hann ósköp
blátt áfram:
„Hvernig lízt þér á veðrið
núna, Jakob minn?“
Hann hafði skimað, nusað og
sogað að sér loftið, sleppt ann-
arri hendinni af stafnum og
klórað sér í skegginu með gild-
um og liðamiklum fingrum:
„Tja, tjú, jú,“ sagði hann svo.
„Held veðrinu væri nú treyst-
andi, hræin mín. Þetta er norð-
an stilla. Væri svo sem farandi
núna út í Höfðadjúpið, geyin,
er ekki nema frílega 20 mín-
útna róður á tvær árar hérna úr
voginum í blessuðu logninu og
lágdeyðunni. Þar fékk ég nú
einu sinni á færið mitt daginn
fyrir Þorláksmessu fullan bát,
fleytifullan, hræ-skörnin, af
fallegum fiski, en nú hefur þar
ekki í fjöldamörgár veriðnokk-
urt kvikindi að fá, sjá fyrir því
togaradjöflarnir og dragnóta-
skarkararnir. Það væri heldur
ekki gerandi, tetrin mín, að
sleppa drengpeðum út á fjörð í
háskammdeginu, þó að veðrið
sé einsýnt og frostið ekki nema
eitt eða tvö stig. Æi, nei, nei,
garmskinnin mín.“
Svo höfðu drengirnir hlustað
á veðurspá útvarpsins, og henni
hafði borið saman við spádóm
gamla mannsins. Og nú stóðu
þeir þarna búnir til sjóferðar,
tóku upp úr pokanum tvö færi
og nokkrar frystar síldar, sem
þeir höfðu fengið í gær hjá ís-
hússtjóranum. Þeir höfðu sagt
honum, að þá langaði til að láta
mömmu steikja síldarnar, væri
gaman að vita, hvort þær væru
ætar, eftir að hafa legið í ís-
húsinu síðan í sumar.
Drengirnir létu árarnar, síld-
arnar, færin og hlífðarsvunt-
urnar í bátinn, og síðan leystu
þeir hann, tóku undan honum
skorðurnar og lögðu aftur und-
46 VIKAN 48. TBL