Vikan - 20.07.1972, Qupperneq 15

herberginu. Hún stóö þarna
þráöbein. Hún var tigulleg og
fögur. Hinn stirönaöi svipur, sem
nú var á andliti hennar, lýtti hana
þó.
Linda stóö upp og gekk til
hennar. „Hvaö er aö, elskan?”
spuröi hún. „Ertu veik?”
Helena deplaði augunum ein-
kennilega. Svo var eins og hún
losnaði úr álögum, og hún tók
eftir nærveru okkar. „Hvaö?”
spuröi hún. „Nei, nei, ég er bara
þreytt. Ég held, ég fari bara
strax að sofa?”
Hún brosti til okkar og gekk út.
Og ég vorkenndi henni. Ég veit
ekki, hvers vegna svo var. Hún
óö alveg i peningum, hún var
fögúr, og samt liktist hún stúlku,
sem hefur aldrei átt skemmtilega
daga.
Brátt stóö Haughton upp og
sagöist ætla að fara aö hátta. Ég
reyndi að fara að lesa leikritið,
sem Jóhann haföi fengið mér til
lesturs og umsagnar. Siöan voru
liönir'tveir timar, og ég var ekki
búinn meö fyrsta þátt. Ég horfði
á Carolu. Hún var i hálfgagn-
sæjum, svörtum silkikjól meö
hvltri skreytingu i hálsinn. Hún
var fögur, og hún var ekki min
lengur. Og ég gat sjálfum mér
um kennt.
Skyndilega var hurðinni aö
bókaherberginu svift upp, og nú
sá ég bara aftan á doktorinn,
þegar hann strunzaöi út. Gólfiö
hristist næstum. Svo slengdi
hann útidyrahuröinni aftur, og
rúöurnar skröltu á ný.
Jóhann kom inn i stofuna.
Hann var rauður i framan, en
brosandi. „Mjög ofsafenginn
maöur,” sagöi hann bara.
„Hvernig væri að fá sér sopa?”
Þaö stóðu tvær kampavins-
flöskur i kælifötum úr silfri.
önnur var oröin tóm, en hin hálf-
tóm. Þegar hann var búinn aö
fylla glas sitt, hringdi hann á Bert
og baö um meira kampavin.
, ,Það er ekki til meira, herra. A
ég aö senda eftir meiru?”
„Þaö gerir ekkert til, Bert,
svaraöi Jóhann. „Viö Carola
náum sjálf I það niöur i brugg-
hús.”
Carola leit upp úr bókinni, sem
hún var að lesa. „Nei, Jóhann ...”
„Nú, hvaö er aö þvi?” spuröi
Jóhann. „Ég er ekki fullur. Er
þaö?” Hann var dálitiö drukkinn.
„Þetta er stutt, elskan,
fjórðungur úr milu. Við getum
fariö i bilnum. Þú hefur gott af
ferska loftinu. Fyrst ljúkum við
bara viö spiliö.”
Ég sat þarna kyrr og las sömu
linurnar upp aftur og aftur, á
meöan þau luku spilinu. Svo stóö
Jóhann upp: „Jæja, nú skulum
viö ná i meira vin.”
„Ekki fyrir mig,” svaraöi
Linda.
„Viö hvað áttu?” spuröi
Jóhann. „Kvöldið er nú ekki
alveg búiö ennþá.”
„Fyrir mig er þaö búið,” sagði
Linda. „Égætlaaöfaraaðhátta.
Góöa nótt.”
Jóhann leit þá á mig. Ég sagöi
honum, að ég ætlaði lika i rúmiö.
Carlin geispaöi og sagöist ætla aö
fá sér dálitiö ferskt loft úti viö og
fara svo aö hátta. Aö svo mæltu
gekk hann út um frönsku
gluggana og út á flötina. Þá gekk
Jóhann aö Carolu, tók um hendur
henni og dró hana á fætur. Hann
tók utan um hana. Ég gat ekki
litiö undan.
„Náöu þér I höfuðklút,” sagöi
hann. „Við náum sjálf I viniö.”
Ég hélt, að hún ætlaöi aö fara
að segja nei. Ég hugsa, að hún
heföi gert þaö, heföi hún ekki litiö
viö og séö. að ég var aö horfa á
hana. Ég veit ekki, hvernig
svipur minn var, en svipur
hennar varð ákveönari og hún
sagöi:
„Jæja þá.” Og svo losaði hún
sigjlr faömi hans og fór út.
Jóhann gekk til min. Hann
brosti, en ég sá sigurhrósið i
augum hans. „Hvernig er leik-
ritiö?”
Ég sagöist ekki vita þaö enn, og
svo spurði hann mig, hvort ég
skemmti mér nokkuð.
„Jú,” sagði ég illgirnislega.
„Dásamlega! Það var fallega
gert af þér aðbjóða mér. Hvernig
geöjaðist Carolu aö þvi, að mér
skyldi hafa verið boðiö i brúð-
kaupsferðina?”^
Þessi spurning þurrkaði út bros
hans, en hann fékk ekki tækifæri
til að svara, þvi aö nú kom Carola
inn aftur. Hún var komin I ullar-
kápu og var nú með höfuðklút á
höföinu. Hann var meö rauöum
og hvitum köflum. Hún leit ekki á
mig, þegar ég gekk fram hjá
henni á leið til herbergis mins.
Þegar ég var að hátta, heyröi
ég bilhurö skellt. og Carolu mót-
mæla einhverju. Svo fór vélin i
gang. Þegar bilhljóöiö dó út, fór
ég I náttföt og slopp og settist viö
gluggann i myrkrinu.
Brátt heyröi ég bilinn koma
aftur. Svo heyrði ég huröaskell
og fótatak á mölinni, og ég vissi,
aö Jóhann, Carola og kampaviniö
væri nú að koma bakdyramegin.
Og nú heyrði ég engin mótmæli.
Ég veit ekki, hversu lengi ég sat
þarna og kvaldi sjálfan mig, en
loks ákvað ég að fara upp i her-
bergi Jóhanns og biðja um meira
kampavin.
Ég býst viö, að þetta hafi verið
brjálæöiskennd hugmynd, en ég
gat ekki gleymt þvi, að hann haföi
drukkiö sig út úr i gærkveldi, og
ég býst viö, að ég hafi álitið, aö ég
gæti gert mér upp kátinu og
fengiö hann til að drekka .....
drekka sig kannske út úr aftur.
Þetta var auðvitað þýöingarlaust,
og þetta var auöviröilegt bragö,
ef Carola elskaöi hann i raun og
veru. En ég vildi reyna allt.
Þaö logaði dauft ljós efst viö
stigann. Ég gekk aö herbergi
Jóhanns og stanzaði viö dyrnar.
Svo.barði ég strax að dyrum og
greip hurðarhúninn, vegna þess
aö ég vissi, að ég myndi hætta viö
þetta uppátæki, ef ég hikaöi
nokkuö. Hurðin opnaðist, og ég
gekk inn i dimmt herbergiö. Og
strax fann ég, að eitthvað var
ööru visi en það átti aö vera.
Ég hafði ekki heyrt neitt né séð.
Ég fann það bara. Ég var allur
óstyrkur og i uppnámi, hélt niöri I
mér andanum og reyndi að greina
umhverfiö i þessu niöamyrkri.
„Jóhann,” sagöi ég. „Jóhann.”
Og þá hreyföist skuggi viö
gluggann.
Andartak skyggði skugginn á
birtuna, sem komið haföi inn um
gluggann. Og ég sá skuggann
bera skýrt viö rúöuna. Svo voru
frönsku gluggarnir opnaöir, og
einhver var að ganga eftir
svölunum, og ég vissi, að það var
ekki Jóhann.
Ég held, að ég hafi hrópað. Ég
veit, aö ég hljóp af stað að glugg-
anum. Og mér fannst, sem eitt-
hvaö endurvarp ljóss leiftraöi
snögglega frá augum mannsins,
áöur en hann hvarf. Svo datt ég
um stól og féll á hrammana.
Ég man ekki vel, hvað gerðist
næst. Ég stóð upp og fór út á
svalir. Þá sá ég, að það var ekki
hátttil jaröaraf þeim. Ég hikaði,
en svo heyrði ég eitthvað hljóö
fyrir aftan mig. Þegar ég snéri
mér viö, hafði hurð verið opnuð,
og ljós skein inn i herbergið. Það
var stutt á hnapp, og nú varö
bjart i herberginu. Þarna stóð
Carola við dyrnar.
„Alan!” Augu hennar voru
galopin og full ótta. Ég flýtti mér
til hennar og greip hendur hen-
nar. „Ég heyrði i einhverjum,”
sagöi hún. „Ég hélt, aö það væri
Jóhann.”
Ég sagði henni, hvers vegna ég
heföi fariö til herbergis Jóhanns.
Ég sagði, aö einhver heföi veriö
inni i herberginu og heföi sá farið
út um franska gluggann, sem lá
aö svölunum.
„Það vár ekki Jóhann,” sagði
Framhald á bls. 36.
29. TBL. VIKAN 15