Vikan - 20.07.1972, Síða 43

ÆVI WINDSORS
KVIKMYNDUÐ
Framhald af bls. 11.
á heimili sínu, það voru jafn-
vel brotnar rúður með stein-
kasti, svo hjartadrottningin v£irð
að flýja til Rivierunnar.
í Englandi var allt á öðrum
endanum. Það var nú ljóst að
konungurinn ætlaði að afsala
sér völdum vegna þessarar tví-
fráskildu konu. Bæði Baldwin
og Churchill reyndu að koma
vitinu fyrir hann, en án árang-
urs. Stór hópur, en langt frá
því öll þjóðin, var reiðubúinn
til að viðurkenna hana sem
drottningarefni. Mannfjöldi
safnaðist saman fyrir utan
Downing Street 10 og öskraði:
— Við viljum fá okkar kon-
ung og stúlkuna hans líka!
• Wallis, sem beið í Cannes
með kjölturakka sína, var ör-
vingluð. Þegar blaðaljósmynd-
arar báðu hana að brosa, sagði
hún:
— Hvernig ætti ég að geta
brosað?
Hún gaf út þá yfirlýsignu að
hún væri reiðubúin til að hætta
við að sækja um skilnað, fara
heim til eiginmannsins og af-
sala sér konunginum.
Flestir hugsuðu að þetta væri
lausnin, þá voru öll vandamál
úr sögunni. En svo auðvelt var
það nú ekki. Það höfðu víst
fáir reiknað með Edward VIII.
Föstudaginn ellefta desember,
klukkan tíu, hélt hann hina
frægu afsalsræðu sína og tal-
aði í útvarpi til brezku þjóð-
arinnar:
—■ Þér verðið að trúa mér,
þegar ég fullvissa yður um að
ég sé mér ekki mögulegt að
bera hina þungu ábyrgð og upp-
fylla allar mínar konungsskyld-
ur eins og ég hefði viljað, án
hjálpar og aðstoðar þeirrar
konu sem ég elska . . .
Hann lauk svo kveðjuræðu
sinni:
— Og nú höfum vér fengið
nýjan konung. Ég óska af öllu
mínu hjarta, honum og yður,
þjóð hans, hamingju og vel-
gengni. Guð blessi yður. Guð
blessi konunginn.
Þá viknaði allur hinn sið-
menntaði heimur. En konung-
urinn kom sér um borð í skip
hans hátignar „Fury“ og fór til
Austurríkis. Frú Simpson beið
í Cannes og hafði sér til dund-
urs að spila við Somerset
Maugham. Fjórða maí 1937 stóð
svo Wallis á þrepunum að
Chateau de Candé í Touraine
og beið hins fyrrverandi kon-
ungs, sem hafði látið stöðva
bifreið sína við hliðið. Hann
flýtti sér út úr bílnum og stökk
upp þrepin, með alpablóm í
hendinni. Þá voru þau loksins
sameinuð. Brúðkaupið stóð
mánuði síðar. Frú Simpson var
í „Wallisblárri" dragt og hún
sagði:
— Oui.
Og Edward sagði:
— Oui.
Síðan var sunginn óðurinn
„O, Perfect Love“. Brezka kon-
ungsfjölskyldan lét sig engu
varða þessa athöfn. Og Wind-
sorhjónin hófu svo það líf sem
beið þeirra, líf á faraldsfæti, á
sífelldu flakki milli Parísar og
Rivierunnar og annarra þeirra
staða sem fína fólkið heldur sig
helzt. Á stríðsárunum vann
hann mikið starf í þágu franska
Rauða krossins, en eftir stríðið
var hann gerður að landsstjóra
á Bahamaeyjum. Því starfi
gengdi hann í fjögur ár. Her-
togafrúin var glæsileg húsmóð-
ir, gestrisin og lagin á að gera
notalegt í kringum þau. Eftir
það voru þau atvinnulaus, þau
gátu aðeins reynt að njóta lífs-
ins sem bezt. Þau höfðu nóg-
ar tekjur og fengu líka töluvert
fyrir æviminningar sínar, sem
hafa verið gefnar út.
f húsi þeirra við Bois de
Bologne eru tuttugu og eitt her-
bergi og þjónustufólkið hefur
venjulega verið tuttugu talsins.
Einu sinni lofaði Wallis að lifa
fyrir kónginn sinn, en illkvitt-
ið fólk segir að í seinni tíð hafi
hún frekar lifað fyrir Dior.
Eina missættið í sambúð þeirra,
sem vitað er um, var alltaf út
af reykingum hans. Þau höfðu
bæði mikinn áhuga á að borða
rétt fæði og að safna ekki hold-
um.
Allar götur frá brúðkaups-
deginum (Wallis gaf Museum
of Modern Art brúðarskart sitt)
reyndi hertoginn að fá konung-
leean titil til handa eiginkonu
sinni, en án árangurs og það
hefur alltaf andað köldu í
beirra garð frá fjölskyldu hans
í Bretlandi. En í seinni tíð var
þó eitthvað farið að rofa til,
Elisabeth hefur kannski feng-
ið samvizkubit, enda hefur
verið sagt frá því í fréttunum
að hún hafi nýverið heimsótt
frænda sinn í París. Það sem
varð þeim erfiðast síðustu ár-
in, var að vinir þeirra fóru að
týna tölunni. Það var sagt að
hertogafrúin hafi haft gaman
að því að segja frá móðurömmu
sinni, sem varð hundrað ára.
Hún bjó í Washington, en var
fædd í Baltimore. Og þegar
fólk spurði hana hvers vegna
hún færi ekki til Baltimore til
að hitta kunningja sína, þá
sagði hún með þjósti:
— Hitta þá? Þér eigið lík-
lega við að ég eigi að grafa þá
upp?
Rökkrið féll yfir hertoga-
hjónin eins og aðra, hljómsveit-
irnar láta ennþá heyra í sér,
en þau eru hætt að dansa. En
þau höfðu eina huggun: eftir
áratuga baráttu gat hertoginn
að lokum komið því til leiðar
að þau eiga að fá að hvíla í
brezkri mold, í konungagraf-
reitnum í Windsor í nánu sam-
býli við Viktoríu og Albert
hennar. Þangað hefur hertog-
inn verið fluttur á líkbörunum
og Wallis fær að fylgja honum,
þegar þar að kemur. Það má
því segja að við andlátið fær
hún nokkra uppreisn.
HEYRA MÁ
Framhald af bls. 33.
Við gerðum „Witchwood" og
flýttum okkur alltof mikið við
það.“
Svo hætti Wakeman, eins og
áður segir, í staðinn kom Blue
Weaver. Hann reyndist vera
maðurinn sem alltaf vantaði í
hljómsveitina, hæfilega „fun-
ky“, eins og það er kallað í út-
landinu.
Síðan kom „Grave New
World“ og gekk sú plata til-
tölulega vel. komst á vinsælda-
listana í Bretlandi og víðar og
í júní hófu STRAWBS sína
fyrstu hljómleikaferð um
Bandaríkin. Sú ferð gekk vel
(að vísu var henni ekki lokið
þegar þetta var hamrað á papp-
ír) og styrkur þeirra í Bretlandi
eykst. Hljómplötufyrirtækinu
þeirra þótti það gott, því það
kostaði hvorki meira né minna
en 14.000 pund að gera „Grave
New World“, en slík upphæð
nemur um 3 milljónum íslenzk-
um!
f dag er hljómsveitin skipuð
eftirtöldum mönnum: Blue
Weaver á píanó og orgel, John
Ford á bassa og gítar, Tony
Hopper á gítar, Richard Hud-
son -á trommur, gítar og sítar
og Dave Cpusips, gítarleikara
og söngvara, sem auk þess
semur megnið af lögum þeirra.
☆
HVER ER
MORÐINGINN ...
Framhald af bls. 9.
leitað peninga í húsinu. Að
þessu sinni hafði Selma haft
í húsinu þúsund krónur, en
þær höfðu ekki verið- teknar.
Svo að morðinginn hefur varla
verið að leita að peningum.
Engu að síður hefur morð-
inginn tekið sér góðan tíma.
Það er alls ekki að sjá að hann
hafi verið gripinn ofboði eftir
glæpinn. Hann sópaði saman
glerbrotunum úr rúðunni, sem
hann braut, og fór rólega að
öllu. Hnífinn tók hann með
sér, lokaði dyrunum og læsti
á eftir sér. Lykilinn hefur hann
tekið með sér eða hent honum,
enginn veit hvort.
Það var Dagmar Olsson, sem
uppgötvaði hvað gerzt hafði á
þriðjudaginn. Hún skrapp þá
heim til Selmu frænku til að
spyrja hvort hún gæti hjálpað
henni með eitthvað, en kom
þá að húsinu læstu. Það fannst
henni undarlegt. Hún leit inn
um glugga og sá Selmu liggj-
andi á gólfinu.
Síðan hefur fólkið í byggð-
inni lifað í linnulausri skelf-
ingu. Morðið á Selmu var það
versta sem fyrir hafði komið
þar og ekki tekizt að útskýra.
En ekki það eina. Tólf brunar
höfðu orðið áður á skömmum
tíma, og skýring aðeins feng-
izt á helmingi þeirra. Menn
höfðu verið hræddir við
brennuóðan mann, en nú ótt-
uðust þeir þar á ofan morð-
ingja.
Bæði lögregla og almenning-
ur reyndi að finna skýringu.
Hver hafði verið ástæðan til
morðsins?
Allir þekktu Selmu og vissu
að hún hafði ekki átt margt
óvina. Raunar var aðeins um
einn mann að ræða, sem hugs-
azt gat að bæri kala til henn-
ar. Og fólk sagði sín á milli að
það væri áreiðanlega hann.
En lögreglunni tókst fljót-
lega að hreinsa hann af allri
sök.
— Við vitum að hann fór
frá Lima morguninn þann tutt-
ugasta og þriðja. Við vitum með
vissu að hann var heima hjá
sér, fjörutíu mílur frá Lima,
þetta kvöld. Hafi þau Selma
átt eitthvað vantalað, þá kem-
ur það ekki inn á þetta, segir
lögreglan.
En fólkið í byggðinni lét sér
ekki segjast.
— Þá hefur hann leigt ein-
hvern. Það er alveg ákveðið
enginn annar, sem getur hugs-
azt að beri haturshug til Selmu.
En lögreglan hvikar ekki frá
því að maður þessi sé saklaus.
Enginn í byggðinni sá ókunn-
ugan mann eða menn á vakki
dagana fyrir glæpinn. Og eng-
inn varð var við gestakomur
29. TBL. VIKAN 43