Vikan - 21.06.1973, Blaðsíða 41

úti fyrir, svo að það væru þeir
sjálfir en ekki Englendingarnir,
sem heföu gengið i gildru.
Sá elzti tafsaði eitthvað við
ttalann, sem aftur ávarpaði
Verrell hrottalega: — Hvaðan
eruð þið?
— Frá Nice.
— Hvað vilduð þið honum
Togliatti?
— Eg var aösegjaað viö vorum
að finna hann Chivers.
— Það er haugalygi.
Verrell hló.
ítalinn varð svo bálvondur, að
hann sneri byssunni aftur og steig
fram, og ætlaði sýnilega að berja
Verrell i höfuðið með henni. Eldri
Egyptinn æpti einhverja skipun
og ttalinn hikaði, og stóð þá rétt
sex fet frá Verrell.
— Hvar er þessi Togliatti, sem
þið eruð alltaf að tala um? spurði
Verell, sallarólegur, rétt eins og
ekkert væri um að vera.
— Haltu þér saman: æpti
ttalinn.
— Eruö þið búnir að drepa
hann?
— Viö höfum engan drepið.
— Eldri Egyptinn gekk varlega
fram hjá Georg og nálgaðist
Verrell. Hann mælti á ensku með
miklum framandi hreim, en
skildist samt. — Þið segizt hafa
komið til að hitta mann að nafni
Chivers. Eruð þið enskir?
Verrell athugaði manninn
vandlegaren áður. Hann var með
örótt andlit og eitt örið náði yfir
þvera kinnina. Augun voru
óhugnanlega ljósblá. Það var
sýnilega, að hann bar litið af
mannlegum tilfinningum i
brjósti.
— Eruð þið enskir? spurði hann
aftur.
— Skiptir það nokkru máli?
— Til hvers eruð þið hingað
komnir?
— Til þess að hitta hann Fred
Chivers, kunningja okkar.
— Þaö er lygi.
— Er þaö? Verrell yppti öxlum.
Egyptinn leit út að útidyrunum
og á landa sinn, sem stóð það. Sá
var i illa sniðnum fötum, blá- og
rauðköflóttum. Hann dró frá
glugganum, nægilega til þess að
sjá út, og hristi siðan höfuðið.
Allt i einu heyrðu þeir
langdregna og aumlega stunu.
Italinn gekk i áttina að
dyrunum, sem lágu inn úr
eldhúsinu, en stanzaði þá
samkvæmt skipun frá þeim elzta.
Þá heyröu þeir aðra stunu,
stutta en ennþá vesældarlegri en
þá fyrri.
Enda þótt augnablikið væri
ekki sem . heppilegast, fann
Verrell, að nú eða aldrei varð að
láta til skarar skriða. — Allti lagi.
kallaði hann. — Kom inn.
Mennirnir fjórir, sem voru
farnir að trúa þvi, að þessi rósemi
Verrels gæti ekki stafað af öðru
en öryggi hans um sjálfan sig.
Lykillinn aö nýjum heimi
Þér læriö nýtt tungumál á 60 tímu
LINGUAPHONE
Tungumálanámslceió á hljómplötum eóa
segulböndum tii heimanáms:
ENSKA. ÞÝZKA. FRANSKA, SPANSKA.
PORTUGALSKA. ITALSKA, DANSKA.
SÆNSKA. NORSKA, FINNSKA.
RÚSSNESKA. GRlSKA, JAPANSKA o. fl.
Afborgunarskilmálar
Hljóðfcerahús Reyhjauihur Laugaurgi 96 simi: I 36 56
sneru nú allir að útidyrunum,
sannfærðir um, að liðBauki væri á
ferðinni.
Verrell krækti handleggnum
um hálsinn á manninum með örið
og herti aö eins og kraftar hans
leyfðu. Svo sló hann með æfðri
hendi á úlnliðinn á hinum
manninum og hnifurinn datt á
gólfiö.
ttalinn reyndi að hleypa af
skoti, en Verrell hafði varið sig,
með hinum manninum. Italinn
reyndi að færa sig til hliðar, en
kom þá innan seilingar frá Georg,
sem var að berjast viö að láta
ekki hnif lenda i sér. Georg
sparkaði frá sér og ttalinn veinaði
af sársauka en hneig þó ekki
niður.
Verrell sveigði höfuð
andstæðings sins til baka og
sparkaði um leið aftan i fætur
hans. Maðurinn datt og Verrell
með honum, en varöi sig enn.
Verrell seildist eftir hnifnum en
þá gall við mikill hvellur og
neyðaróp heyrðist um leiö. Kúlan
hafði fariö skakkt um þrjá
þumlunga og hitt þennan lifandi
skjöld Verrells.
Verrell greip hnifinn, mundaði
hann og kastaði honum siðan.
Blaöið lenti iöxlinni á ttalanum,
sekúndubroti áður en hann skaut
aftur, Kúlan lenti i veggnum.
Maðurinn með örin var að gera
hægra handleggnumá sér eitthvð
til góða, þvi að blóðið streymdi úr
honum, og reyndi að brölta á
fætur. Verrell rak hnéð beint
framan i hann og hann
hrökklaðist til hliðar og lá siðan i
hrúgu á gólfinu.
Georg var i vanda staddur.
Neðan hann var að fást við
ttalann, hafði hann linað takið á
hnifnum, sem nú var tekinn að
nálgast siðuna á honum um of.
Þriðji maðurinn ætlaði að stinga
hann, en náði ekki almennilega til
hans, svo að hnifurinn rétt snerti
siðuna á honum.
Á borðinu stóð hálffull
vinflaska. Verrell greip hana og
kastaði henni. Hann hitti beint i
mark. Flaskan lenti i andlitinu á
öðrum manninum og hann reikaði
burt og greip hönd fyrir auga.
Verrell geistist fram, að þriðja
manninum,greip i handlegginn,
með hnifnum, sneri upp á hann og
maðurinn varð að snúa sér við.
Verrell sleppti honum á siöasta
augnabliki og maðurinnn skall i
vegginn, veinandi.
ttalinn færði byssuna yfir i
vinstri höndina, miðaði og skaut.
Kúlan rétt snerti mittið á Verrell.
Verrell sneri sér snöggt við, greip
siðan um fæturna á ttalanum, svo
að maðurinn skall i gólfið. Byssan
rann eftir gólfinu. Þriðji
maðurinn hljóp á eftir henni og
Georg sömuleiðis. Iiann beið
þangað til hinn laut niður, en
sparkaði þá i hann. Maðurinn
veltist um hrygg og lá svo kyrr
einar tvær sekúndur.
Annar maðurinn ætlaði alveg
vitlaus að veröa. Hann æpti upp,
þaut út að dyrum, reif upp
huröina og hljóp út. Félagi hans,
sá með örin og blæðandi
handlegginn, hljóp á eftir honum.
Nu heyrðist þriðja og mesta
stunan innan úr húsinu og i þetta
sinn brá Georg og Verrell svo viö,
að það varð þeim að ógagni.
ttalinn hljóp til og annar
maðurinn brölti upp af gólfinu.
Verrell var ótrúlega fljótur til.
Hann greip i meidda handlegginn
á manninum og sneri upp á hann.
ttalinn æpti af sársauka og hneig
niður. Georg reyndi að hafa hemil
á hinum manninum, en hann hélt
ennþá á hnifnum og beitti honum,
náði til vinstri handarinnar á
Georg og skar hana, áður en hann
slapp burt.
Verrell athugaði höndina á
Georg. Skurðurinn var þvert yfir
fingurna en ekki djúpur. — Þetta
er ekkert veruiegt, sagði hann.
— Vertu ekki að vorkenna mér
ofmikið, sagði Georg og velti þvi
fyrir sér, i hve marga parta þyrfti
að skera mann, áður en Verrell
ofbyði.
Verrell tók byssuna upp af
gólfinu, athugaöi hve margar
kúlur væru eftir i henni, og rétti
hana síðan að Georg. — Það er
allt i lagi með hægri höndina á
þér. Ef þú þarft að skjóta þennan
náunga, þá dreptu hann samt
ekki.
ttalinn sem var bullsveittur, fór
eitthvað að babla, en Verrell
skeytti þvi engu og gekk inn i
ganginn fyrir innan eldhúsið. Þar
var næstum alveg dimmt, afþvi
að allar dyr voru lokaðar, og eina
birtan kom úr eldhúsinu, svo að
hann kveikti á rafljósinu. Hann
heyröi eitthvert hljóð úr her-
berginu til hægri og opnaði
dyrnar.
Þar lá maður á gólfinu. Hendur
hans og fætur voru bundnar með
mjóu snæri og meiðsli hans voru
svo mikil, að það var mesta
furða, að hann skyldi yfirleitt
25. TBL. VIKAN 41