Vikan - 26.07.1973, Síða 29

spurM?hvort ég ætti ekki eiija
brúklega flik. Svo fór hann Ut og
keypti þennan jakka fyrir
upphæð, sem hefði vel dugað fyrir
jakka á hann og kjól á mig, ef
hann hefði viljað.
Jed horfði á mig. — Hvað hefur
nú skeð? spurði hann. — Svona, út
með það!
Jæja, þetta varð að koma fram
og eitt var vist, þessár fréttir
myndu örugglega fá hann til að
gleyma þvi, að hann hafði orðið
að elda ofan i sig sjálfur þennan
daginn. Ég dró djúpt andann.
— Ég var hjá lækni i dag. Hann
sagðifað ég ætti von á barni.
—' Fjandinn hafi það, sagði
hann, óvenjulega tómlega og hné
i niður i sófann.
Við horfðumst i augu hjálpar-
vana.
— Hefurðu nokkra hugmynd
um hvað fóstureyðing kostar?
spurði hann. — Hvaðan eigum við
að fá peninga til þess?
— Við neyðumst auðvitað til að
hætta við að kaupa á þig vetrar-
jakka, sagði ég i þessum augna-
bliksvandræðum
— Hefi ég nokkurn tima sagt
þér->að þú ert öfundsjúk kerling?
— Já, oftar en einu sinni.
— Höfum við ekki komið okkur
saman um»að ég borgi min föt og
þú þfn? Viltu ekki reyna að halda
fatnaði minum fyrir utan þetta
mál.
— Ég.borgaði rúmdýnuna, þar
sem þú varst alveg auralaus,
sagöi ég. — En þú sefur lika á
henni. Þú varst lika með i að búa
til þetta barn.
— Þú ert liklega búin að
gleyma þvi<*að híisaleigan hefur
hækkað um fimmtán dali?
Þetta var allt svo andstyggi-
lega auðviröilegt. Mér fannst ég
sjálf vera auövirðiieg. Það var
hann lika. Það sorglega við þetta
alltsaman var, að liklega hefði
það ekki þurft að koma svona
fram,. ef við hefðum verið gift,
hvort i sinu lagi. Mig langaði að
eins til aö gráta.
— Þú getur þá tekið peningana,
sem við vorum búin að spara til
sklðavikunnar, sagði Jed allt I
einu, — svo skal ég reyna að slá
strákana á skrifstofunni um þaði
sem upp á vantar.
Ég veit ekki/Jivað það var, sem
kom mér til að ganga til hans og
halla mér aö honum. Það gat ver-
ið*vegna þess að hann tók svari
litla barnsins, ef til vill var ég að
reyna að upplifa eitthvað af þvi,
sem við höfðum átt saman, eða þá
vegna þess vonleysis, sem hafði
gripið okkur bæði. Ég stakk hönd-
inni undir arm hans.
— Jed, hlustaðu á mig andar-
tak. Segjum svo að við ákveðum
að eignast þetta barn. . .
Hann reif sig lausan og hörfaði
undan.
— Þú ert brjáluð, Anne, þú ert
sannarlega brjáluð!
— Hlustaðu á mig og taktu ekki
fram I fyrir mér. Ég átti ekki við’
að við hefðum barnið hjá okkur,
ég átti við að við gætum gefið
barnið, einhverju góðu fólki. Ég
veit'að það eru ættleiðingastofn-
anir, sem sjá algerlega um slik
mál og greiða jafnvel öll útgjöld,
bæöi við fæðingu og um með-
göngutímann. Ég man eftir ein-
um hjoniyn heima, sem ættleiddu
barn gegnum skrifstofu hér i New
York og þau sögðu okkur frá þvi
aö þau hefðu haft móðurina á sinu ‘
framfæri um meðgöngutimann.
— Þú ert alveg brjáluð!
— Hversvegna geturðu ekki
hlustað á mig andartak?
— Ég hefi hlustað á þig oftar en
mig langar til. Anne, þú varst
mér sammála um þaðað við ætt-
um ekki að eignast börn, ekki fyrr
en við hefðum möguleika á að
framfleyta barni, ekki fyrr en við
hefðum sjálf notið lifsins. . .
— Ég ákvað ekki að eignast
barn, ef þér skyldi hafa dottið það
I hug. En þegar þetta er nú stað-
reynd. . .
— Losaðu þig þá við það! hróp-
aöi hann upp yfir sig.
Hann sneri við, gekk að klæða-
skápnum og fór að hátta. Hann
var ofsareiður, en samt hafði
hann rænu á, að hengja jakkann á
þar til gert herðatré.
— Fjandinn hafi það, sagði
hann, án þess að lita qm öxl, — i
fjölda ára hefi ég þrælað»til að
ljúka þessu námi og loksins far-
inn að eygja eitthvað framundan.
Ef þú heldunað ég láti þig eyði-
leggja það, með þvi að eignast
þetta barn, þá. . .
— Ég var að segja þér, að ég
hafði ekki hugsaö mér að eiga það
sjálf. Það er bara það. . . þaðoað
ég vil ekki deyöa það.
— A ég að segja þér eitt, Anne?
Ég treysti þér ekki, alls ekki. Þú
ert svo f jandi sniöug. Þú ættir það
til að fara á bak við mig, alveg
eins og þú fórst á bak við mig,
þegar þú vildir ekki eignast barn.
En nú er nóg komið! Heyrirðu
það. Ég er búinn að fá
nóg. . . Hann þagnaði sem
snöggvast, svo sagði hann tölu-
vert rólegri:
— Þessi læknir sem þú talaðir
við, hvað segir hann? Getur hann
ekki gert þetta sjálfur á stofunni
hjá sér? Það yrði þá ódýrara en á
sjúkrahúsi.
Við fylgdumst að i skólann
morguninn eftir i-eins og venju-
lega. Við þögðum, en allan tim-
ann snerist hugur minn um þetta
eitt: ég verð að fá einhvern endi á
þetta. . . við getum ekki haldið
svona áfram. . . hvað heitir þessi
ættleiðingaskrifstofa?. . . ætt-
leiöingaskrifstofan. . .
— Ætlar þú að fara til læknisins •
i dag? spurði Jed, þegar við skild-
um fyrir utan mina deild. Ég gat
ekki svarað, — kinkaði aðeins
kolli.
Fyrri hluti dagsins ætlaði aldrei
að liða. Ég heyrði ekki einu sinni
hvað prófessorinn sagði, mér var
lika alveg sama. Ég hafði önnur
og alvarlegri mál um að hugsa.
Eitthvað varð ég að gera, en
hvað?
Fyrst og fremst varð ég að fá
mér sæmilega vinnu, en þegar ég
leit yfir atvinnudálkana i blöðun-
um, varð ég niðurdregin. Að visu
var töluvert framboð á vinnu, en
hvað gat ég gert? Ég kunni ekki
vélritun og bókhald hafði ég ekki
minnsta hugboð um. Ég gat held-
ur ekki verið þjónustustúlka,
hvorki á heimili né á veitinga-
húsi. Ég gat ekki verið á sllkum
stað,f með magann út i loftið!
Þessutan yrði ég að segja frá þvi,
að ég væri barnshafandi og þá
myndi enginn vilja ráða mig.
Þetta leit skuggalega út. Þeir
annast hina verðandi móöur og
veita henni jafnvel vinnu um
meðgöngutimann og sjá henni
fyrir ibúð. . .Ég heyrði rödd frú
Anderson. Þetta var það sem hún
sagði okkur mömmu.
Ættleiðingaskrifstofan var i
brúnu, venjulegu húsi og það var
litill blómagarður fyrir framan
það. Málmskilti sýndi að ég var á
réttum stað. 1 anddyrinu sat kona
á bak við skrifborð. Hún leit
spyrjandi á mig.
— Get ég aðstoðað yður?
— Ég ætlaði aðeins — sagði ég
hikandi. Þetta var erfiðara en ég
hafði haldið. — Mig langar til að
tala við einhvern um ættleiðingu.
Ég á von á barni og ég. . .
— SetjiiZ; andartak, svo kemur
frú Smith og aðstoðar yður, tók
konan fram i fyrir mér og hún var
mjög vingjarnleg.
Ég leit á hana, þakklátum aug-
um og settist á stól. Þarna var
hlaöi af vikublöðum, en ég hafði
enga löngum til að fletta þeim.
Það leið ekki á lönguvþar til grá-
hærð kona kom til min.
— Góðan dag, ég heiti frú
Smith. Viljið þér koma hingað inn
með mér, svo getum við séð, hvað
hægt er að gera fyrir yður.
Stofan, sem við komum inn i,
var miklu likari einkastofu en
skrifstofu. Frú Smith tók eftir
undrun minni og sagði brosandi.
— Það er notalegra svona,
sagði hún. En svo varð hún alvar-
leg i bragði.
— Ef ég hefi skilið það rétt, þá
eigið þér von á barni og hafið á-
kveðið að ala það ekki upp sjálf?
— Já, sagði ég. — Ég get ekki
fengið mig til að láta eyða fóstr-
inu, en hefi ekki nokkra mögu-
leika á að ala upp barn. Maðurinn
minn vill að ég láti eyða fóstrinu,
en ég get það ekki. Skyndilega
varð mér létt um mál og áður en
varði var ég búin að segja henni
alla söguna um misheppnað
hjónaband okkar Jeds og ósam-
komulag okkar kvöldið áður. Frú
Smith hlustaði á mig, svo sagði
hún vingjarnlega:
— Þér þurfið ekki að hafa á-
hyggjur, það verður allt I lagi i
með barnið yðar. Við skulum sjá
um þetta allt og þér getið verið
viss uimað við veljum þvi beztu
fáanlega foreldra. Hún tók penna,
virti fyrir sér skýrsluform, sem lá
fyrir framan hana á borðinu.
— Nafn?
— Anna Holland.
— Heimilisfang? .
— Ég hefi ekkert heimilisfang,
sagði ég. — Það er að segja, ég
get ekki hugsað mér að fara heim
aftur og sofa i sama rúmi og mað-
urinn minn i nótt og næstu nætur.
Ég get ekki logið að honum heldur
og sagtað ég hafi verið hjá lækni
til að athuga fóstureyðingu. Hann
myndi lika fljótlega sjá i gegnum
mig.
— Við verðum þá að snúa okk-
ur aö þessu strax, sagði hún hugs-
andi. — Það er að visu ekki gott
að finna stað svona fljótt, en þér
getið búið á gististað hérna i ná-
grenninu til að byrja með.
Ég hefði getað hlaupið upp um
hálsinn á henni, svo glöð varð ég.
— Hverjir eru svo nánustu ætt-
ingjar, fyrir utan eiginmanninn?
— Ég á enga ættingja. Foreldr-
ar minir eru látnir.
— Systkin?
— Ég er einbirni.
Hún spuröi ýmissa annarra
spurninga og svo hringdi hún til
gistihússins og þar gat ég fengið
herbergi. Hún lofaði lika að finna
handa mér hentuga vinnu. Ég leit
á.klukkuna og sá, að ég gæti kom-
izt heim og látið smádót i tösku
áður en Jéd kæmi heim.
Ég skrifaði honum nokkrar lin-
ur, þar sem ég skýrði honum frá
þessu öllu i stuttu máli og bað
hann um að ná i launaseðilinn
minn á bókasafninu. Hann myndi
ábyggilega gera það með glöðu
geði og ég geröi lika ráð fyrir að
Framhald á bls. 36
HÆTTULEGT AFDREP
NÝ FRAMHALDSSAGA
30. TBL. VIKAN 29