Vikan - 23.08.1973, Qupperneq 17

HliiSi

raddir, þegar hún gekk niður
stigann með litlu dóttur sina i
'fanginu. Stúlkan varð hrædd.
— Mamma, hvað er þetta
þarna, spurði hún. — Hverjir eru
að tala?
Móðirin heyrði einnig
raddirnar, sem töluðu hver i kapp
við aðra, margar og háværar.
— Þetta er bára dragsúgur,
svaraði hún og reyndi að róá
barnið. — Það ýlfrar i vindinum,
og þá heyrist svona.
Stúlkan róaðist, en móðirin
haföi orðið mjög hrædd. Löngu
siðar fékk hún vitneskju um, að i
kringum 1920 hafði húsiö verið
fundarstaður frikirkjumanna.
Hún áleit, að það hlyti að hafa
verið likt og bergmál af þakkar-
gjörð þeirra, sem hún og dóttir
hennar höfðu heyrt.
Dag nokkurn sátu sonardóttirin
og húsfreyjan i hengirúmi. Allt i
einu segir litla stúlkan, sem þá
var þriggja ára gömul:
— Amma, það er gömul kona
að koma.
Amman sá enga gamla konu,
en vissi strax, að þarna hlaut
draugurinn að vera á ferðinni.
Hún hugsaði með sér, að nú um
hábjartan dag skyldi hún ræða
við þessa framliðnu veru. Hún
stóð á fætur og sagði við litlu
stúlkuna:
— Komdu! Nú göngum við til
gömlu konunnar og tölum við
hana.
Stúlkan reis upp,horfði
undrandi i kringum sig og sagði:
— Hún sést ekki lengur.
t annað skipti, þegar fjöl-
skyldan var utanhúss, fór sonar-
dóttirin skyndilega að hrópa og
benti á efri hæð hússins. Hún var
frávita af hræðslu.
— Farið burt með húð gömlu
konunnar, hrópaði hún.
Engirin annar sá neitt. Stúlkan
sagði, að hún hefði séð „bara húð
gnmallar konu á veggnum, en
enga konu”.
SAMBAND vid framliðinn
Karin Liljegren gekk upp
hlfðina til bústaðarins og settist
másandi á dyraþrepin. Sól var
hátt á himni. Umhverfið var
himneskt og harla ótrúlegt, aö
þarna fyrirfyndustnokkuð fættvið
drauga.
Við hin fylgdum henni eftir, for-
vitin og eftirvæntingarfull. Hú-
freyjan gekk fram til Karin Lilje-
gren, sem sagði í sama bili:
— Einhver leggur hönd á bak
mitt. Ég finn, að þessari persónu
liður illa vegna barkahöfuðsins.
Þetta er eldri kona, þrekvaxin.
Hún býður mig velkomna.
Húsfreyjan varð uridrandi.
Móðir hennar hafði látizt úr
skjaldkirtilsbólgu, og einmitt
þessi hreyfing að leggja höndina
á bakið hafði verið mjög ein-
kennandi fyrir hana. Jafnvel
lýsingin stemmdi.
„Þið verðið látin i friði", segir Karin Liljcgren við húsfrcyjuna. „Þið
getið flutt liingað óhrædd”.
vatna, blárra fjalla og bæja niðri I
dalverpinu.
Kona eigandans, sonur og
tengdadóttir voru með okkur.
Konan hafði oftsinnis orðið vör
viö reimleika í húsinu. Nótt eina
vaknaöi hún og heyrði, að einhver
dældi vatni í eldhúsinu.
— Ég hélt, að það væri
maöurinn minn, sem hefði oröið
þyrstur, og ég hlustaði á reglu-
bundin hljóð dælunnar. En mér
fannst hann dæla of lengi. Þetta
var bjarta sumarnótt og þvi ekki
þörf á aö kveikja ljós. Ég settist
upp og sá, að, bæði maðurinn
minn og sonardóttir lágu i rúmum
sinum. Aðrir voru ekki i húsinu.
Þá heyröi ég, aðeinhver gekk yfir
eldhúsgólfið á neðri hæöinni og
upp sitgann. Ég heyrði hvernig
lykli var snúiö i geymslunni, sem
er næsta herbergi viö svefnher-
bergið, og einhver fór þangað inn.
Einnig heyrði ég glamur i járni,
kannski f keðjum eða mynt. Sfðan
varð allt hljótt. Þetta ferðist fyrir
fjórum árum.
HRÆDD VIÐ GAMLA KONU
En löngu áður hafði margt
gerzt. Tengdadóttirinn sá i eld-
húsdyrunum á efri hæðinni konu-
fmynd, og hún vissi i öðru tilviki,
að sama granna, gamla konan,
klædd fornfálegum fötum, stóð
þétt að baki henni og reyndi að
segja eitthvað.
— Ég varð ofsalega hrædd, en
skildi að hún sagði „bak við”
mörgum sinnum, kannski þris-
var. En hvort hún meinti, að hún
stæði bak við mig, eöa að það væri
eitthvað, sem væri geymt bak við
eitthvað, — það veit ég ekki.
Húsmóðirin haföi heyrt margai
Staðurinn lítur út fyrir aö vera
neytt eigendur hússins til aö
— Kn það er þó ekki súkona,
sem gengur hér aftur, spurði hús-
freyjan undrandi og óttaslegin.
— Nei, en hún er samt hér. Ég
get bara sagt frá þvf, sem ég sé,
sagði Karin.
Við þögðum öll, þegar við
fylgdum, Karin eftir inn f
bústaðinn.
Við settumst á stóla í her-
berginu á neðri hæðinni. Karin
varð þegar i stað vör við ósýni-
lega veru. Hér var um karlmann
að ræða, og hann stóð gleiðfættur
á miðju gólfinu. Hann sagði
Karin, að hann væri annars
staðar frá. Málfar hans var
bjargað.og hann var reiður vegna
breytinga, sem gerðar höfðu
verið á „bústaðnum hans”. Hann
kvaðst hafa búið hér fyrir löngu.
Samkvæmt lýsingu Karin var
hann ekki Svíi, heldur af ein-
hverjum öðrum kynstofni. Hún
lýsti honum allvel, en lýsing
hennar var siður en svo glæ'sileg:
ógeðfelldur, harðfylginn, þver-
lyndur og sérvitur. Hún sagði, aö
mjög langt væri siðan hann hefði
verið uppi, og hann kvartaði
sáran yfir þvi, að Sviarnir hefðu
alltaf misskilið hann.
Þetta fær staðizt, þar sem
landssvæðið þarna v,ar fyrst
numið af Finnum fyrir mörgum
öldum. Þeir brutu landið,
brenndu skóginn og breyttu i tún
og engi.
LEITA AÐ EINHVERJU
Skömmu siðar sá Karin konu,
gráhærða og smávaxna, sem
veifaði henni út stiganum og bað
hana að koma upp á efri hæðina.
Við hin sáum auðvitaö ekkert, en
samkvæmt upplýsingum hús-
freyjunnar er það reyndar á efri
hæðinni, sem reimleikarnir hafa
verið mestir. Karin sagði, að viö
skyldum flytja okkur upp.
Hún lýsti konunni og sagöi, að
hún væri klædd i dökkbrúnan,
ökklasfðan kjól og væri mjög vin-
gjarnleg á svipinn. Konan trúði
Karin fyrir þvi, að hún hefði faliö
bankabækur og peningaseðla i
fataskápum og eldhúsinu. Þaö
kom heim og saman viö það, sem
tengdadóttirin taldi sig hafa
heyrt, — „bakvið”.
— Já, sagði Karin. — En hún
talar einnig um eitthvað, sem sé
múrað inni og enginn geti nálgazt
lengur. Hún segir, að éitthvað sé
lengst inni, eitthvað, sem hún vill
fá.
Húsfreyjan staðfesti, að jarö-
hýsið i skóginum bak við húsið
hefði fallið saman, og að þau þau
hefðu lokað þvi áriö 1956, þegar
þau komu til sumarbústaðarins,
svo að börnin léku sér þar ekki.
Enginn hafði nokkurn tima komið
alla leið inn i hiö fimm metra
djúpa jarðhýsi.
— Þar inni er eitthv^ð, sagði
Karin. — Konan hefur sagt mér
Framhald á bls. 43
34. TBL. VIKAN 17