Vikan - 23.08.1973, Blaðsíða 22

Sumarsaga
lega. —Þú hefðir sagt mér það áður en
lyki. Þetta var fyrir fimmtán árum.
Þig hefði ekki getað órað fyrir þessu.
Varirnar á honum voru orðnar
þurrar. — Þú verður að komast burt
héðan frá Northbank, sagði hann
snöggt. — Það fér vél i fyrramálið.
Mary hristi höfuðið.
En hann sat við sinn keip. — Ég veit
aldrei upp á hverju þessi Surtees kann
að taka. Jafnvel getur verið hættulegt
að vera hjá mér hérna i húsinu.
Skilurðu það ekki? Hann er morðingi og
hefur gengið laus i fimmtán ár. Georg
stóð upp aftur. — Og hvað get ég gert?
Get ég sent skeyti til Scotland Yard?
Mundi mér verða trúað?
Georg gekk út að glugganum og
horfði yfir húsaþökin neðar i brekkunni
og yfir bláa vikina til fjallanna. Til
hægri handar, handan við nesið var
opinn sjórinn.
— Georg! heyrði Mary segja
— Já, svaraði hann án þess að snúa
sér við.
— Ég var ekki búinn að segja þér
það, en það kom hingað lögreglumaður
seinnipartinn i dag.
Georg sneri sér snöggt við og
sinarnar i hálsi hans voru þandar og
andlitið með furðusvip. Hann starði á
Mary„ sem hafði ekki hreyft sig úr
sófanum.
— Lögreglumaður? Hvað var hann
•að vilja?
Hún svaraði rólega. — Hann þurfti að
tala við þig. Hann var borgaraklæddur,
en hann sagðist vera úr riddara-
lögreglunni, og héti Wilson liðþjálfi.
Hann var mjög kurteis og vingjarn-
legur. Bað bara um að fá að tala við þig,
en þegar ég sagði honum, að þú værir i
tjaldstaðnum, sagði hann, að hann
mundi sennilega rekast á þig seinna.
— Og útskýrði hann þetta ekkert
nánar?
Mary hristi höfuðið,
Hann var órólegur og ætlaði að fara
að segja eitthvað, en hún greip fram i
fyrir honum. — Ég held, að það sé bill
að stanza hérna fyrir utan.
Hann þekkti manninn, sem var að
hjálpa konu út úr bilnum, og hann
stirðnaði upp.
Maðurinn var Surtees. Stór maður,
vel búinn og næstum laglegur, með litil
leiftrandi augu, sem virtust mest
áberandi i öllu útliti hans.
Gráhærða konan, sem með honum
var, var snotur og velbúin. Hún var
eldri en Surtees og þegar þau vóru út úr
bilnum gekk hún á undan einbeitt en
þokkafull.
— Þetta er maðurinn, flýtti'Georg sér
að segja.
Mary opnaði dyrnar og konan sagði,
með breitt bros og óðamála
— Komið þér sælar. Þér eruð náttúr-
lega frú Young? Ég saknaði yðar úr
samkvæminu, en ég legg áherzlu á að
kynnast öllum, sem koma til North-
bank. Ég er frú Surtees.
— Þetta er maðurinn minn, sagði
Mary lágt. — Gerið svo vel að koma inn.
Konan heilsaði Georg og sagði siðan,
næstum um öxl sér: — Þið herrarnir
hafið hitzt, býst ég við.
— Já, sagði maðurinn og kinkaði svo
kolli til Mary. — Komið þér sælar, frú
Young.
Þegar Mary bauð þeim drykk, sagði
gráhærðan konan: — Nei, þakka yður
fyrir. Sannast að segja, þá duttum við
inn, rétt til þess að bjóða ykkur að
heimsækja okkur. A morgun er laugar-
dagur, og okkur datt i hug, að þið gætuð