Vikan - 23.08.1973, Qupperneq 29

ar
yðar. Ég ætla að fara upp eftir linunni
og athuga þetta slys, sem þer segið, að
ekki hafi verið neitt slys.
Georg sneri sig lausan. Allt i einu
hugsaði hann til Mary, svo að aðrar
hugsanir komust þar ekki að.
Hann varð að komast til Mary.
Þegar hann kom i brekkuna upp af
ibúðarhverfinu var hann á harðahlaup-
um og með ákafan hjartslátt.
Georg opnaði útidyrnar og fór inn i
litlu forstofuna.
— Mary! kallaði hann.
Hann gekk inn i stofuna. Þarna var
blað, reist upp á rönd, á arinhillunni, og
hann þaut til og greip blaðið með
sveittum höndunum. Á blaðið var
krotað með fljótfærnislegri rithönd::
„Elskan min! Hún frú Surtees kom
og bað mig að koma með sér i búðir
fyrir hádegisverðinn. Og svo förum við
út i veiðihúsið Hún sagði mér, að mað-
urinn sinn mundi taka þig á vinnu-
staðnum kring um hádegi. Ég vissi
ekki, hvað ég átti að gera. Hún biður
min úti og ég get ekki neitað henni.
Hvernig gæti ég það? en ég trúi þér.
M.’\
Það fór kuldahrollur um Georg.
Meðan hann kreisti blaðið i hendi sér
sagði hann við sjálfan sig: Rólegur nú!
Ekki sleppa sér! Þú finnur Mary og
þennan Surtees-kvenmann i einhverri
búðinni.
Hann fór út og gekk siðan niður
brekkuna. Fyrst fór hann á markaðinn.
Ungi forstjórinn sagði við hann: — Já,
frú Surtees og konan yðar voru hérna
fyrir stundarkorni.
— Þá var að reyna fyrir sér i
járnvörubúðinni og kaffistofunni á
horninu. Eins og hjá úrsmiðnum,
kvenfataverzluninni og hárgreiðslu-
konunni. Leita allsstaðar Og svipast
um eftir bláum bil.
Konurnar voru farnar úr Northbank.
Það þóttist Georg nú orðinn viss um.
Hann hljóp i bilastöð fyrirtækisins og
bað verkstjórann að ljá sér jeppa. 1
honum ók hann út úr bænum, og beygði
inn á moldargötu, sem lá fram með vik-
inni fyrir ofan jarnbrautarlinuna. Það-
an var útsýni yfir linuna og bláan sjó-
inn.
Sem snöggvast skyggðu þéttir runnar
á vatnsflötina. Þegar hann kom aftur i
ljós gat hanri séð skarðið i klettinum
sem lá að djúpa gilinu, sem var hálf
mila á lengd og skildi sundur efri og
neðri vikina. Á hverju flóði féllu
öldurnar yfir grjótið.
Hann sá vinnustöðina til vinstri hand-
ar og brúna, sem lá yfir efri endann á
gilinu. Nú lá vondi vegurinn niður i
móti, gegn um skóg og grundir,
skammt frá sjávarbakkanum. Svo
beygði hann fyrir hvasst horn og var þá
kominn inn um hliðið við veiðihús
Warners.
Þetta var stórt hús og umgirt trjám.
Georg steig út úr jeppanum og gekk að
framhlið hússins sjávarmegin. Þá kom
hann upp á steinlagðan garðhjalla og
um leið kom hann auga á Mary.
Hún sat þarna alein i strástól og
dreypti á kaffibolla. Þegar hún leit við
og sá hann, stóð hún snöggt upp..., setti
bollaparið á borðið og gekk til hans,
kviðin á svipinn.
— Georg!
Hann greip um handlegginn á henni.
— Hvar eru þau? sagði hann snöggt.
— Hún er inni i eldhúsi.
— En hann?
— Ég hef ekki séð hann.
— Ég er hérna á jeppa, sagði Georg,
—og ætla að taká þig burt héðan.