Vikan - 23.08.1973, Qupperneq 38

Cilla stóö á steinstéttinni viö
matjurtagaröinn og staröi á
þennan eina vinstrifótarskó.
Gamla golfskóinn af Dagmar.
Þaö var svo ólikt Dagmar aö
fleygja þannig frá sér hlutunum.
En þetta var sannarlega ekkert
leiöarljós fyrir Cillu, engin
skýring á fjarvist systurinnár.
Dagmar var horfin. algjörlega
horfin og hún hlaut að hafa farið I
flýti. En hvert og hvers vegna?
Og hvers vegna hafði hún ekki
skilið eftir neitt, sem benti til
þess, hvar hún var niðurkomin.
Ef allt hefði verið með felldu,
þá hefði Dagmar aldrei sparkað
svona af sér skónum á leiðinni að
þvottahúsinu. Hún hefði örugg-
lega sett þá snyrtilega við hliðina
á hinum skónum, sem venjulega
stóð i þvottahúsinu og hattinn
hefði hún lagt upp á hilluna fyrir
ofan fatahengið. Dagmar var
þannig og það var ómögulegt að
hugsa sér hana öðruvisi.
En i dag hafði greinilega eitt-
hvað komið fyrir, sem hafði snúið
öllu við, svo að hún hagaði sér á
allt annan hátt en hún hafði
nokkru sinni gert áður, hún hafði
sparkað af sér skónum og ætt af
stað,^,— en hvert. Hún hafði
kannski skipt um skó, til að fara i
aðra þægilegri, til að ganga i, —
já, eða að aka bil. Já, billinn!
Cilla hafði alveg gleymt honum.
Með miklu erfiði gat hún fært
sorptunnuna, svo hún gat klifrað
upp á hana og horft inn um
gluggann á bilskúrnum. Þá sá
hún, að stóri Volvoinn var þar á
sinum stað.
Hún hafði þá ekki farið neitt i
bllnum. Óttinn náði nú algjörlega
tökum á Cillu. Þetta var allt svo
dularfullt og óskiljanlegt, svo
ólikt Dagmar. Hún leitaði nú um
trjágarðinn, eins vandlega eins
og hún hafði leitað i húsinu áður.
Garðurinn var stór og ákaflega
vel hirtur. Cilla var fljót að leita i
honum: það eina, sem tók
nokkurn tima, var að leita undir
rhododendronrunnunum. Dag-
mar var ein af þeim, sem safnaði
afbrigöum af þessum runnum og
var búin að koma til, að minnsta
kosti þrjátiu tegundum. Cilla var
ekkert hrifin af þessum dökku
runnum, en hún varð að viður-
kenna, að þegar þeir stóðu svona i
blóma, þá var þetta litaskrúð
undursamlega fagurt. Fuglalifið
var lika fjölbreytt i skjóli
runnanna. En ekkert var þarna,
sem gat á nokkurn hátt bent á,
hvað oröið hefði af Dagmar.
Nú var aðeins eftir að ganga
meöfram ánni. Viö lóðamörkin
uxu lítil barrtré og sigrænir
runnar, en fyrir utan þau var lág-
vaxinn runnagróður i snarbrattri
brekkunni niður aö ánni. Dagmar
átti það til að fá svima og hún
hafði oft talað um, að nauðsynlegt
væri að setja girðingu þarna, til
38 VIKAN 34. TBL.
að fyrirbyggja, að hægt væri að
detta niður. Frá gamalli tið lá
mjór stigur inn að bænum. Cilla
hafiö oft farið þarna niður að
stignum, en þá hafði Dagmar si
og æ varað hana við hættunni.
Hún gat ekki séð neitt óvenju-
legt þar. Það var ekki hægt að
sjá, að neinn hefði verið þarna á
ferð og hvergi var raskað
gróörinum. Hún fór samt lengra
niður stiginn, til að sjá, hvort
Dagmar hefði kannske farið
þarna upp á útsýnishæðina,
fengið svima og fallið niður, þótt
það væri ósennilegt.
Cilla var ekkert lofthrædd,
enda hafði hún oft farið i fjall-
gönguferðir, meðan hún var við
nám I Uppsala. Hún greip i
hrislurnar, til að fullvissa sig um,
að þær væru vel rótfastar, sem
þær voru. Hún sparkaði frá sér
lausamölinni og klifraði varlega
niður. En það var sem hana
grunaði, þar var ekkert að sjá,
annað en nokkrar lausar greinar,
sem höfðu fokið af trjánum, lik-
lega um veturinn. -
Þegar hún rétti úr sér og horfði
upp með klettabrúninni, kom hún
auga á þéttan runnagróður á ein-
um stað i klettunum, sem annars
voru naktir og sléttir. Þetta var
liklega klettasylla, varla meira
en rétt fótfesta. Það ætti að vera
hægt að komast þar upp, þó ekki
nema að runnarnir væru það rót-
fastir, að óhætt væri að halda sér i
þá. Liklega var ekkert þvi til
fyrirstöðu, að þarna væri hægt að
komast bæði upp og niður. En
maður varð að standa fyrir
neðan, til að sjá hvar helzt væri
hægt að komast þetta, það var
alls ekki hægt að sjá það ofan frá
Klifurárátta Cillu gerði vart við
sig. Hún hallaði höfðinu til
vinstri, gekk svo nokkur skref, til
að skoða þessa .syllu frá öðru
sjónarhorni. Jú, það var senni-
lega hægt að komast þarna upp.
Efrunnarnirhéldu. Og lika niður
En Cilla hristi höfuðið, hún
hafði um annað að hugsa en að
vera aö klifra þarna að óþöríu
Ekki hvarflaði að henni, hve
þessi klettasylla átti eftir að
verða mikilvæg fyrir hana siðar
um daginn, að hún myndi hrein- *
lega ráða örlögum hennar, lifi eða
dauða.
Þegar hún var búin að fullvissa
sig um, að ekkert væri þarna,
sem benti til, að nokkur hefði
farið sér þarna að voða, flýtti hún
sér aftur upp brattann og var fljót
lega komin að matjurtagarðinum
og virti fyrir sér gróskuna. Bak
við garðinn var gamall rauður
kofi. Þetta hafði upphaflega verið
verkfæraskúr, en Dagmar hafði
látið lagfæra hann og stækka. Nú
var þetta afdrep fyrir Curt
Lagerberg, garðyrkjumanninn,
sem hjálpaði bæði Dagmar og
ungfrúnum á Ekehill. Hann gat
skipt um föt þarna inni, þvegið
Framhaldssaga eftir Gunnar Berg. Annar hluti.
Auðvitað átti hún að fara tií baka, vita hvort Dag-
mar væri ekki komin í leitirnar. En hugsunin ein
vakti með henni ótta. Henni fannst sem einhver
óljós hætta væri á næsta leiti og að hættan biði
hennar i þögninni, sem lá yfir grasbölum og
blóinstrandi runnum.Henni fannst sem hún hefði
sloppið undan einhverju háskalegu á siðustu
stundu. Eða einhverjum....