Vikan - 08.11.1973, Blaðsíða 8

GOTU-
STRÁK-
URINN
Abel var agndofa. Dorothea, svo blið og
elskuleg, hafði stungið upp á þvi, að þau
giftust. Hugsanir hans tóku á rás, —hann
fór að vega og meta, hver þægindi það
gæti haft i för með sér, að kvænast henni,
en aldrei hvarflaði það að honum, að það
var innileg ást bak við þessi orð stúik-
unnar....
Þa& var uppi fótur og fit, þegar
þau komu til hússins vi& Panton
Street. Lucy var strax sótt og
Abel til mikils hugarléttis, var
hún sjálfri sér lfk. Þegar henni
var sagt, hvaö heföi komiö fyrir
stúlkuna, lét hún strax fara meö
hana upp á loft og hún blóta&i jafn
hressilega og nokkru sinni áður.
Þegar hún kom niöur aftur, jós
hún sér yfir konuna, sem hafði
tekiö á móti þeim og spurði hana,
hvers vegna hún heföi ekki sent
þennan pabbadreng heim til
fööurhúsanna eða aftur til leik-
hússins. Abel hló, kátur yfir þvi,
a& hún skyldi ekki þekkja hann,
fyrr en hann minnti hana á þeirra
fyrri kynni.
En þá var heldur ekkert lát á
gleði hennar. Hún kyssti hann og
klappaöi honum i bak og fyrir. lét
koma meö heitt súkkulaöi og bað
konuna aö sinna störfum fyrir sig,
svo hún gæti fengiö næði til að
tala viö Abel.
En það var Abel, sem talaði
allan timann, hann varö að leysa
frá skjóöunni, þvi aö Lucy vildi
vita allt, sem á daga hans haföi
drifið.
— Þú getur veriö ánægöur meö
sjálfan þig, eftir það sem þú
leystir af höndum I kvöld, sagöi
hún aö lokum, þegar hann sagöi
henni frá reynslu sinni þarna i
leikhúsinu þetta kvöld.
— En ég haföi ekki hugmynd
um, hvaö ég var aö gera, sagöi
hann. — Og þaö er þaö versta.
Mig langar til a& vita allt sem
hægt er aö fá aö vita, en til þess
verð ég að læra. Þaö vantar svo
sorglega mikiö kunnáttufólk á
þessu sviöi.
— Þú ert of þreyttur, sagöi
Lucy rólega. — Þú þarft a&
komast i rúmiö, ég skal ná i vagn
handa þér.
Hún var komin fram aö dyrum,
þegar 'hún sneri viö og kom til
hans aftur. — Þú varst aö segja
mér frá starfseminni þarna i
Windmill Street... þar sem verið
er aö kenna skur&læknunum. Er
þaö sú starfsemi sem þú átt viö
Abel?
— Hvaö? Ó... já, þaö má segja
það. Maöur veröur aö læra, til aö
geta vitaö hvert og hvar meinið
er, til aö ...
— Til aö gera hvdö?
Hann horföi á hana, hálf vand-
ræðalega. — Ég er ekki viss um
aö ég viti, hvers vegna ég þrái
þetta svo ákaft. En þetta er allt
öfugt og snúiö, finnst þér þaö
ekki? Gower Street og allt þetta
hérna? Hann veifaöi höndunum,
eins og til skýringar... — og
Nancy. ... og annað eftir þvi.
Þetta er allt öfugt og snúiö...
— Og þú getur komiö þvi i lag?
Er þaö eitthvaö i þá veru, sem þú
átt við, — sem þig langar til aö
gera?
— Ég ...mig...? Ég veit þaö
ekki. Ekki fyrr en ég er búinn aö
læra eitthvaö. Þá getur yeriö aö
ég geti komiö einhverju til leiöar,
einhverju skárra, en þvi að selja
smyrsl og mixtúrur, sem ekki eru
til nokkurs gagns...
— Hvers vegna ferö þú þá ékki
til Windmill Street. Kostar það
kannski eitthvað?
— Já, það kostar mikið, sagöi
hann og gretti sig, — en ég vona
samt, aö ég komist þangaö ein-
hvern daginn, Lucy!
— En hvernig er það með
námssamning þinn? Geturöu
stundaö nám með svo mikilli
vinnu?
— Ég verö nú löngu búinn aö
afplána þann samning og verö a&
vinna mörg ár I viöbót, til aö
eignast fé, svo ég geti numiö
skur&lækningar. Hann staulaöist
á fætur. — Ég.kem bráöum aftur
til þln Lucy, ég vil líka fylgjast
meö Nancy, —- en nú verö ég aö
koma mér I rúmiö, ég á að vera
kominn i lyf jabúöina klukkan sjö I
fyrramáliö... reyndar I dag.
Hún fór til aö ná I vagn handa
honum, en rétt áöur en hún opnaði
dyrnar, sagöi hún, eins og ekkert
væri um aö vera: — Ef þessi hús-
bóndi þinn, Witney, á ég viö, vill
láta þig lausan, svo þú getir
komizt I skólann i Windmill
Street, þá getur verið að ég geti
greitt fyrr þig skólagjaldið. Þaö
getur veriö gott fyrir mig, að eiga
lækni að i ellinni! Svona, komdu
þér nú heim, Abel!
Abel hugsaðu mikiö næstu
daga, um það sem Lucy haföi
bo&iö honum. Þessar. hugsanir
uröu honum oft erfiðar, þvi aö
hann var stööugt að búa til ræöur,
sem hann ætlaði að flytja Jesse og
Charlotte, já, og að sjálfsögöu
lika Josiah, en komst samt ekki
aö niöurstöðu.
En hann þráöi þaö heitast, aö
taka tilboði Lucy, hugsaði æ
meira um svalan kjallarann, sem
honum fftnnst vera eini staöurinn,
sem hann óskaöi eftir.
Hann haföi ekki ráöiö neitt
fram úr vandamálum sinum,
þegar komiö var fram á sunnu-
dag og hann sat hugsandi I skóla-
stofunni og star&i út i regniö,
þegar Dorothea kom inn til hans
og settist þögul viö hlið hans I
sófanum. Allt var hljótt, ekkert
heyröist nema regnið, sem dundi
á rúöunum.
A þriðjudegi i vikunni á undan,
haf&i Charlotte farið meö Doro-
theu i veizlu, sem haldin var fyrir
ungt heföarfólk.
Þaö sem sérstaklega gladdi
Charlotte var, að hún hafði ný-
lega kynnzt lafði Field, en hún
var gift manni, sem nýlega haföi
veriö sleginn til riddara og hún
átti lika ungan son, sem ekki var
lofaður ennþá.
Charlotte gramdist aö Doro-
thea virtist ekki taka neitt eftir
þvi, að herra Peter Field var að
gefa henni auga. Þegar hann
talaöi við hana, svaraði Dorothea
meö einsatkvæ&isorðum, enda
leiö ekki á löngu, þar til ungi
maðurinn sneri sér frá henni og
leitaði uppi aðra og fjörlegri
stúlku.
Þegar þær mæðgurnar komu
heim i Gower Street, sagöi Char-
lotte kuldalega: — Þú kemur inn
til min, þegar ég er búin að hvila
mig stundarkorn, Dorothea. Ég
þarf sannarlega að tala viö þig I
alvöru. Dorothea haföi engar sér-
stakar áhyggjur af þessu, þótt
hún vissi mætavel, að slikar skip-
anir voru ekki fyrirboði um gleöi-
leg tiöindi Hún var meö allan
hugann hjá Abel.
Hún fór svo inn til móður
sinnar, algerlega óviöbúin þeirri
dembu, sem dundi á henni. Char-
lotte var mjög æst, gat ekki einu
sinni haft stjórn á rödd sinni, og
hún spurði Dorotheu, hvernig hún
vogaöi, að haga sér á þennan hátt
viö ungan mann, sem sýndi henni
þann heiður að ávarpa hana.
í heilan klukkutlma lagöi Char-
lotte Dorotheu lifsreglurnar,
sagöi henni nákvæmlega hvernig
hún ætti að haga sér i framtiöinni,
sagði henni, að ef hún notaöi ekki
betur þessar takmörkuöu gáfur,
sem henni höföu verið gefnar, þá
myndi illa fara fyrir henni. — Þá
lægi ekkert annað fyrir henni en
aö pipra.
— Og láttu þig ekki dreyma,
sagöi hún að lokum, — aö þú
veröir piparmey, sem nokkur
maöur tekur tillit til, vegna þess
að stjúpfaðir þinn mun ábyggi-
lega ekki sjá þer fyrir miklum
auö.
Charlotte og Jesse voru þá
nýlega búin að eiga i einum
verstu erjum sinum og Jesse
haföi sagt, að hann vildi heldur
arfleiöa betlara götunnar aö auö-
æfum sínum, heldur en þessa
dauflegu dóttur hennar. Eins og
venjulega haföi Charlotte látiö
þetta bitna á Dorotheu.
Dorothea reyndi að halda aftur
af tárunum, meöan reiöi móöur-
innar dundi á henni, en aö lokum
fékk hún leyfi til að fara. Henni
var sjálfri ljóst, aö hún myndi
aldrei elska annan mann en Abel.
Alla vikuna var hún aö hugsa lyn
þetta og oft brast hún i grát, og aö
lokum var hún búin að komast aö
ákveðinni niöurstööu.
— Abel, sagði hún, þegar hún
settist viö hliö hans. — Ég verö aö
tala viö þig, — þaö er mjög árlö-
andi, og.^ hún þagna&i og roön-
Claire Rainer 6. Hluti
8 VIKAN 45. TBL.