Vikan - 08.11.1973, Blaðsíða 39

NECCHI-saumavélarnar eru heimskunnar fyrir gaífti.
NECCHI hefur til aö bera allar helztu nyjungamar, svo sem sjálfvirk teygjuspor og
„overlock”, ásamt öUum öörum venjulegum sporum og skrautlegum mynstursporum,
sem fást meö einfaldri stillingu á vélunum.
NECCHI er samt ótrúlega ódýr, aóeins kr. 17
NECCHI fæst meö afborgunum
FÁLKINN
Suðurlandshraut 8. Sími: 8 46 70
spuröi Michael æstur. — Hvar er
Jimmy?
— Gasleki. Hann er heima hjá
okkur og þaö er ekkert að honum.
Michael leit af Laurel á gas-
manninn.
— Eldavélin?
— Nei, sagöi maöurinn og
undrunarsvipurinn var ennþá á
andliti hans. — Róin viö gas-
leiösluna er næstum því laus,
skrúfuö af.
Michael lagöist viö hliö þeirra
og athugaöi leiösluna.
— Hvernig hefir þetta getaö
skeö?
— Ja, ég veit ekki, sagöi
maöurinn og nuddaöi á sér
hökuna.
— Haldiö þér, aö þetta hafi
veriö gert af ásettu ráöi?
— Þaö sagöi ég ekki, en.. Um
daginn var þaö náungi, sem
ætlaöi aö kála sér og honum
fannst þaö ekki ganga nógu fljótt,
meö þvl aö skrúfa frá gaskran-
anum, svo hann skrúfaöi þessa ró
af...
Og nú beindust allra augu aö
Laurel.
— Ég myndi ekki gera slíkt og
þvlllkt og fara siöan út aö verzla,
ef ég ætlaöi aö fremja sjálfs-
morö! Henni fannst rödd sln svo
fjarlæg, eins og hún kæmi úr ööru
herbergi. Slökkviliösmaöurinn,
sem var aö skrifa skýrslu sína,
sneri sér aö henni.
— Hafiö þér dregiö eldavélina
fram I dag, frú Devereux? |Eöa
reynt aö ná i eitthváö, sem hefur
runniö undir hana?
— Einn af bllum Jimmys, rann
undirhana og ég náöi honum meö
kústsskafti, en ég er viss umeö ég
hreyföi ekki vélina.
Þaö var eins og slökkviliös-
manninum létti stórlega. Hann
sneri sér aö gasmanninum.
— Getur þaö hafa skeö á þann
hátt?
— Ef til vill... Ef róin hefir
veriö laus og hún svo ýtt viö
henni....
Þaö var eins og öllum létti, —
öllum nema Laurel og gasmann-
inum.
— Þaö var svei mér lán, aö þér
voruö ekki heima, — aö enginn
var heima. Þér heföuö líklega
fundiö lyktina, ef þér heföuö veriö
vakandi, en ef þiö heföuö veriö I
fasta svefni, þá heföi fariö illa ...
mjög illa. Hann horföi tor-
tryggnislega á eldavélina. —
Herra Devereux, þér veröiö aö fá
yöur nýja eldavél.
Michael kinkaöi kolli og gekk til
Laurel.
— Hvernig lföur þér? spuröi
hann lágt.
— Frekar illa.
— Þaö líöur hjá, Laurel. Nú
bjóöum viö Patrickshjónunum út
aö boröa. Svo förum viö og
kaupum okkur nýja eldavél.
Hann tók hana I faöm sér, hélt
henni varlega aö sér. Hitinn frá
llkama hans kom henni til aö
finna, hve Isköld hún var. Hún
lokaöi augunum og hallaöi sér
andartak upp aö öxl hans.
Frh. i næsta blaöi.
GÖTUSTRAKURINN
Framhald af bls. 9
Hún kinkaöi kolli.
Hann sneri sér frá henni, gekk
aö sófanum og settist, reyndi aö
hugsa.
Ef hann tæki þaö alvarlega til
athugunar, aö trúlofast Doro-
theu,hvaö myndi þaö hafa I för
meö sér?
t fyrsta lagi myndi hann skipa
hærri stööu hér á heimilinu. Þaö
yröi honum nýtt stööutákn. Þau
myndu líklega ekki heldur setja
sig upp á móti þvi, aö hann sem
tilvonandi tengdasonur, reyndi aö
afla sér sem mestrar menntunar
og liklega ekki setja neitt út á þaö
starf sem hann kysi.
Og ef herra Witney tæki hann
sem félaga I fyrirtækiö, væri ekki
ósennilegt, aö honum fyndist
akkur I þvi, aö hann læröi llffæra-
fræöi, þaö gæti veriö gott fyrir
fyrirtækiö..
Hugsanirnar flugu svo ört i
gegnum hugskot hans, aö hann
varö aö hafa sig allan viö aö
greina þær aö. Kvænast
Dorotheu. Þaö var eiginlega mjög
furöuleg framtiöarhugmynd!
Hann myndi sjálfsagt kvænast
einhverntima, og þvi þá ekki
Dorotheu, sem dáöist svo mjög aö
honum, og honum var llka mjög
hlýtt til hennar. Þaö haföi engin
stúlka kveikt hjá honum ástar-
neista, siöan Lil hvarf.
En Lil kom ekki þessu máli viö.
Hann vildi ekki hugsa um Lil og
var hálf ergilegur yfir þvl, að
minningunni um hana skyldi
skjóta upp kolli einmitt nú. Nei,
hún var hluti af fortiðinni, sem nú
var aö fullu horfin. Þaö var nú-
tlöin, sem hann þurfti aö hugsa
um.
En svo, ef hann nú trúlofast
Dorotheu, hvaö myndi þaö hafa I
för meö sér. Þaö yröi honum, án
efa, til mikilla hagsbóta, og aö
llkindum þyrfti hann ekki annaö
en aö vera góöur viö Dorotheu,
hún myndi aldrei gera miklar
kröfur til hans. Þaö yröi lika ekki
amalegt, aö láta hana hugsa um
sig, hún var elskuleg sál.
Þetta virtist þvi, I fljótu bragði,
mjög skynsamleg ráöstöfun.
Hann leit á Dorotheu, þar sem
hún stóð við gluggann, með
spenntar greipar eins og I hljóöri
bæn.
— Heldurðu raunverulega, aö
herra Constam samþykki sllkan
ráðahag?
— ó, já Abel. Mamma veröur
auövitaö mjög reið, en hún getur
ekkert sagt, ef Constam pabbi
gefur sitt samþykki, og....
Hann brosti, kinkaði svo kolli.
—Þá skulum viö segja þaö, sagöi
hann einfaldlega.
— Hún segir, sagöi Jesse, — aö
hún ætli aldrei aö tala viö þig
framar. Aldrei aö eilífu. Rödd
hans var þvogluleg og hann horföi
fálkalega á Abel yfir gleraugun.
Abel horföi á hann og honum lá
viö velgju, þvl að Jesse var
þrútinn i framan og illa þefjandi,
enda haföi hann setiö viö drykkju
allan daginn.
— Jæja, drangur minn, hvaö
segiröu viö þvl? Og þú, ungfrú
góö? Ertu’ ekki hrygg yfir þvi aö
gera móöur þinni þetta?
Hún var hrædd viö Constam I
þessu ástandi hans, en hamingjan
var svo yfirþyrmandi, aö henni
fannst þaö ekki skipta máli
hvernig hphn var.
Jesse þagnaöi stundarkorn, en
svo hélt hann áfram.
— A ég aö segja yöur nokkuö,
45. TBL. VIKAN 39