Vikan - 08.11.1973, Blaðsíða 37
LAUREL Framhald af bls.:t6
önnur litil börn óttaslegin, og
aörar vesælar mæöur viti slnu
fjær af ótta.
Næsta óveöurshrina kom viku
slöar, en þá var þaö um miöjan
dag og eftir stóö litfagur regn-
bogi, eins og til aö biöjast
afsökunar. Jimmy svaf hádegis-
blundinn og Laurel sat viö eldhós-
boröiö og las I vikuriti.
Þá var bariö aö dyrum. Þegar
Laurel opnaöi, stóö hún augliti til
auglitis viö Claire Bently og gat
ekki komiö upp nokkru oröi en
staröi bjánalega á hana. Þetta
var sú sama Claire, meö litlaust
háriö I smábylgjum og rauöan
kinnalit. Varirnar voru eldrauöar
og I kringum augun var svartur
litur, sem eitthvaö haföi runniö
út. Þetta var eiginlega hálf
aumkunarverö sjón.
— Má ég koma inn fyrir?
— Já, aö sjálfsögöu, fyrirgeföu
Claire. Ég varö bara svo
undrandi aö sjá þig.
— Mér datt I hug aö Hta inn og
vita hvernig þiö Jimmy heföuö
þaö. Viö héldum, aö þiö mynduö
nú einhverntima koma I heim-
sókn. Hún flissaöi kjánalega og
leit I kringum sig.
Þessi stríösmálning var örugg-
lega ekki vegna okkar Jimmy,
hugsaöi Laurel.
— Okkur llöur ágætlega.
Jimmy sefur þessa stundina.
Viltu ekki kaffi? Laurel gekk I
áttina aÖ eldhúsinu.
— Attu ekkert sterkara? Claire
fylgdi henni eftir, en nam staðar
viö dyrnar á herbergi Michaels.
Þegar hún sneri sér aö Laurel,
sagöi hún:
— Ekki getiö þiö sofiö bæöi I
þessu mjóa rúmi.
— Nei. Hvernig væri aö fá
martini? Hvernig vœri aö fá svo-
litiö rottueitur?
— Þaö er ágætt. Þaö er svo
hljótt I húsinu, slöan þiö Jimmy
fóruÖ. Paul er nú loksins kominn I
gang meö bókina slna. Janet er
alveg aö geispa golunni I
hitanum. Ég skil ekki aö hún skuli
vera um kyrrt I Tucson, sérstak-
lega núna, þegar Michael er
hættur aö koma heim.
— Skiptir þaö einhverju máli
fyrir hana? Ég hélt aö hún heföi
ekkert sérstakt dálæti á honum.
Claire tók gúlsopa af sterkri
vlnblöndunni, svo henni svelgdist
á og hún hóstaöi ákaft. Þegar hún
var búin aö ná sér, tók hún annan
sopa og sagöi:
— Þaö eina sem henni mislíkar
viÖ hann, er aö hann tekur ekki
eftir kynþokka hennar. Claire
hristi hofuöiö. — Michael myndi
aldrei freistast af nokkurri konu,
nema hann elskaöi hana innilega.
Og allra slzt af mágkonu sinni. A
ég aö segja þér eitt, Laurel,
stundum kenni ég reglulega I
brjósti um Paul. Þú getur ekki
einu sinni Imyndaö þér, hvaö
hann má þola.
— Þaö viröist svo sem
Devereux bræöurnir séu ekki
heppnir I ástum, tautaöi Laurel,
frekar viö sjálfa sig og hún heyröi
hve biturlega þetta hljómaöi.
— Uss, Paul hefir aldrei elskaö
Janet. Hann kenndi I brjósti um
hana, og áður en nokkurn varöi,
voru þau gift. Claire tæmdi
glasiö. — Faðir Janet svipti sig
lifi, eftir aö hann var búinn aö
sólunda eignum fjölskyldunnar.
Þau voru bláfátæk og Janet tók
Paul, aöeins vegna auöæfanna.
Hún hallaöi sér laumulega aö
Laurel. — En hún var hlunnfarin,
þótt hún heföi nú veriö búin aö
reikna þaö ööruvlsi út...
Viniö var fariö aö svifa a hana
og augu hennar voru nú oröin
dökk og vot. Hún leit á Laurel og
gat nú ekki duliö fyrirlitninguna.
— Hér er ákaflega þröngt.
Geturöu búiö viö þetta?
— Þaö snertir mig ekki, sagöi
Laurel og fyllti aftur glasiö hjá
henni, svo tók hún til viö aö undir-
búa miðdegismatinn. Hún kveikti
á ofninum og vonaöi innilega, aö
hitinn myndi svæla Claire út úr
húsinu.
Claire leit á klukkuna yfir Is-
skápnum.
— Hvenær kemur Michael
heim á kvöldin? Ég heföi gaman
af aö hitta hann, áður en ég fer
heim.
— Ég veit þaö ekki, sagöi
Laurel og reyndi aö leyna and-
varpi. — Hann kemur heim sitt á
hvaö, hann hefir ekki neinn
ákveöinn vinnutlma. Hann kemur
aldrei heim, fyrr en hann er viss
um aö ég sé sofnuö.
Claire hvolfdi græögislega I sig
Isköldum drykknum.
— A ég aö segja þér eitt,
Laurel, sagöi hún, og nú var
röddin oröin þvogluleg. — Þú
hefir breytzt, veiztu þaö? Þú
ert... þú ert hörkulegri. Allt
ööru vlsi en þú varst, þegar ég sá
þig fyrst. En þá... já þá hafðir þú
llka nýlega oröiö fyrir áfalli...
Eftir allt, sem þú haföir heyrt um
Michael... Allt sem hann haföi ...
Hún flissaöi. — En þú tortryggöir
hann ekki, þú hélzt...
Laurel haföi bitiö sig fasta I
fyrstu orö hennar, svo hún heyröi
varla þaö sem á eftir fór. Haföi
hún raunverulega breytzt! Þau
vildu þá reyna aö gera hana aö
þeirri Laurel, sem þau sjálf vildu
aö hún væri.
Claire þagnaöi I miöri
setningu.Nú hló hún bjánalega,
og þaö var greinilegt aö hún var
alldrukkin. Hún horfOi fram hjá
Laurel, þvi aö I dyragættinni stóö
Jimmy, svefnþrunginn, meö
bangsann I fanginu. Hann glennti
upp augun, þegar hann sá Claire.
Sæll stúfurinn minn! 0, hve
Claire er búin aö sakna þin, litli
vinurinn minn! Laurel hélt að
hann ætlaði aö leggja á flótta,
þegar Claire nálgaöist hann. En
hann stóö grafkyrr. Þegar hún
lyfti honum, hrökk hann viö og
missti bangsann.
— Claire, séröu ekki aö hann er
hræddur viö þig!
— Láttu ekki eins og kjáni. Þú
ert ekki hræddur viö Claire,
Jimmy?
Jimmy reyndi aö losa sig og
sparkaöi I magann á henni. Hún
stóö á öndinni og sleppti honum,
svo hann datt á gólfið.
— Jimmy meiddiröu þig?
— Hvaö hefir þú gert viö
Grensásvegi 5— P.O.BOX 1085 Símar 85005 -85006
drenginn? spurbi Claire,
stórhneyksluö.
— Hann er hræddur um, ai þú
ætlir aö fara meö hann aftur til
Tucson. Heyröu elskan min,
Claire er bara komin I heimsókn
til okkar...
— Hvaö hefur hann hér, sem
hann haföi ekki áöur?
— Frjálsræði, sagöi Laurel og
nú var hún fastmælt. — Hann fær
aö fara allra sinna feröa hérna
innan húss og svo getur hann
veriö I garðinum og hann hefir
leikfélaga, — já, og svo hittir
hann fööur sinn oftar.
Claire kipraði saman varirnar,
svo þær urðu eins og mjótt strik,
en augu hennar sögöu greinilegar
en nokkur orö: Þaö ert þú, sem
hefir gert hann svona. Augnaráö
hennar bar vott um sært stolt og
jafnvel hatur. Laurel fann hatriö
ieika um sig og andartak var hún
næstum jafn hrædd viö Claire og
Jimmy haföi verið.
— Ég vil leika mér við Sherrie,
sagöi Jimmy i bænarrómi, svo
Laurel flýtti sér aö fýlgja honum
yfir til Myru. Þegar hún kom
aftur, fór hún að leggja á borðið.
— Ætlarðu ekki aö blða eftir
Michael?
— Þaö er ekki alltaf sem hann
getur komiö heim, sagöi Laurel,
en lagði samt á borö fyrir hann.
Claire hló, en hlátur hennar var
bitur, svo sagöi hún lágt:
— Ef þu hefðir ekki komiö I
leitirnar, þá heföi hann kvænzt
mér.
— Mér var sagt aö hann heföi
ekki kært sig um skilnað.
— Hann gat ekki fengiö
skilnað, vegna þess, aö enginn
vissi hvaöorðiö haföi af þér.'Eftir
fimm ár gat hann fengiö skilnaö
sjálfkrafa, þá hefðir þú verið
skráð dauö. Þá hefði hann llka
knænst mér. Mér, skilúrðu þaö?
— Þú varst lika búin ab ákveöa
þaö sjálf, var þaö ekki? En ég
skal segja þér nokkuð, Michael
var ekki álltaf einmana, meöan
þó fórnaöir þér fyrir son hans I
Tucson. Laurel haliaöi sér yfir
boröiö og horföi beint framan I
Claire. — Claire, hefir Michael
nokkurn tima beöiö þig aö biöa
sin, eða sagt að hann elskaöi þig?
Hefir hann gert þaö?
— Já. Nei. Þess þurfti ekki, það
lá svo greinilega i loftinu. Kjána-
legt flissiö kom upp um hana. —
Hann þurfti ekki aö segja neitt, ég
þekki hann svo vel! Hún roðnaöi
nú, svo rauði faröinn hvarf af
kinnum hennar.
— Viö skulum þá láta viö þaö
standa. Ég ætlaöi ekki aö koma
þér úr jafnvægL Vertu ekki aö
gráta.
— Ég er ekki aö gráta! Augna-
liturinn var nú farinn aö renna
niöur kinnarnar. — Ég held aö
Michael hafi ekki veriö aö eltast
viö neinar konur hér. Þú segir
þetta bara vegna þess aö þú ert
afbrýöisöm út i mig. Ykkur
kemur alls ekki vel saman, er
þaö? Hann kemur ekki einu sinni
heim til aö boröa. Og hann sefur
ekki I sama herbergi og þú.
Veiztu hevers vegna? Þaöer
vegna þess, aö hann elskar mig.
Mig! Laurel ætlaöi aö standa upp,
en Claire tók I arm hennar og ýtti
henni aftur niður á stólinn. —
Hann hatar þig. Og aö lokum
losar hann sig viö þig, hvaö sem
kirkjan segir ! |
Laurel leiö illa og henni tókst aö
losa sig. — Þú þarft aö fá eitthvað
aö boröa, Claire, sagöi hún, setti
45. TBL. VIKAN 37