Vikan - 27.02.1975, Blaðsíða 17

Undanfarna vetur höfum við flutt
þúsundir farþega frá Bandaríkjun-
um til Evrópu í skíðaferðir. Enn
býðst íslensku skíðafólki taekifæri.
til að njóta þeirra samninga sem
náðst hafa i fremstu skíðalöridum
Evrópu.
Við bjóðum viku og tveggja vikna
ferðir til:
Kitzbuhel í Austurriki
og Chamonix
i Frakklandi
frá krónum 26.900 til
.300, allt eftir óskum og þörfum
hvers og eins.
Leitið frekari upplýsinga hjá sölu-
skrifstofum okkar og umboðsmönn-
um.
LOFTLEIDIR
FLUCFÉLAG
ÍSLA/VDS
strákum, áöur en þeir beinllnis
geröu aösiig aö honum og svo
haföi hann staöiö lengi framanviö
búöir uppi á Laugavegi.
Pabbi hans haföi um morguninn
rumiö einsog ormur og sagt
honum aö hafa ofanaf fyrir sér
sjálfur, þar sem hann þyrfti aö
Utrétta og innrétta skuldir Utum
allt.
AgUst bóndi vildi þvi vera einn
þennan dag. Hann var hljóöur um
fé sitt, lifandi og dautt, þegar
hann var fyrir sunnan. Jón haföi
þvl ekkert séö heldur af fööur
slnum þennan eftirmiödag.
Um þetta leyti var Reykjavik
aö veröa bær. Þar var vindmylla,
sem snérist meö storminum,
smérhUs, þar sem kaupa mátti
allar tegundir af dönsku og
Islensku smjöri og þar var raf-
spennuhUs, þar sem rafmagn var
tekiö Ur loftinu og sett á flöskur.
Þetta þurfti drengurinn allt aö
skoöa.
Hann stóð mikiö þann dag viö
þessar stofnanir, en hann hélt sig
þó f hæfilegri fjarlægö frá raf-
spennuhUsinu, til aö fá ekki oni
sig loft, sem eitthvaö var bUiö að
taka Ur áöur og setja á flöskur.
Hann sá lika aö í Reykjavik
voru margir hestar og átu sorp.
Þaö fannst honum hentugt, af þvi
aö hann var aö byrja aö veröa á
móti heyi, einsog faöir hans.
Guö f fiskhúsum og portum
Eftir aö faöir hans týndist, sátu
þau Jón og Hólmfriöur oftast I
eldhUsinu og voru mjög hljóö.
Hólmfriður var þá eitt og ann-
aö aö sýsla, ef hUn var ekki i fiski
eba að bera salt. Hann skoðaði
flugur, sem voru að eðla sig með
ööruin flugum sem voru í glugga-
botninum eöa flugur innan á rUÖ-
unum, sem voru að reyna aö eðla
sig meö öörum flugum, sem voru
utan á glerinu. Flugur geröu það
á haustin, sem menn og fé gerðu
fyrri part vetrar.
Hann átti enn von á fööur
slnuin, þrátt fyrir árangurslausa
leit aö honum i portum og kjöll-
urum og Uti á Melum. Leitin hafði
staöiö I nokkra daga.
Faöir hans haföi svo oft legið
Uti dögum saman meö fé sitt á
vetrin, að honum var ekki hætta
bUin. Aldrei hafði honum orðið
meint af svoleiöis slarki, þótt
hann lægi Uti meö fé sitt berháls-
aður og berhentur.Hann var svo
heitfengur. Heitfengari en aðrir
menn.
Jón sonur tók ekki þátt i leitinni
aö fööur sinum. Hann sat heima
hjá eldavélinni og flugunum, þvl
honum fannst horft á sig á götu.
Ekki aðeins aö menn settu fyrir
sig fatasniðið, heldur var nU horft
á hann eins og son sveitamanns-
ins, sem vantaö haföi siöan á
föstudaginn.
Jón sonur hugsaöi nú mest um
féö heima, sem hann eöa einhver
yröi nU aö standa yfir allan
veturinn, hvernig sem viöraöi —
þaö er aö segja ef AgUst Jónsson
kæmi ekki fram.
Hólmfriður Jónsdóttir, systir
AgUsts berhenta, sem nU var
horfinn var I Frlkirkjunni. Ekki
var hUn saint nein uppreisnar-
manneskja, og enn slöur var þaö
vegna trUarskoöana, aö hUn sótti
frlkirkjuna, en var ekki I dóm-
kirkjunni.
HUn var aöeins þaöan ættuð,
þar sem Guð var talinn vera
alstaöar, til dæmis í fiskhUsum og
I portum. Guö var ekki aöeins i
sumum kirkjum, heldur i
mönnum og hann rölti á eftir fé og
flaug meö flugum.
Maöurinn hennar sálugi hafði
farið i Frikirkjuna, áöur en hann
settist aö á hafsbotni.
Hólmfríði likaöi vel viö Indriöa
Nielsson, prest, en hann sökkti
öllu vondu og lyfti öllu góöu til
flugs á sunnudögum i Frí-
kirkjunni.
Hann bað fyrir sjUkum, án þess
aö biöja Guö hreinlega um aö
drepa þá fyrir sig. Hann baö þá
fyrir handan um aö senda lækna
til jaröarinnar og hann baö fyrir
dánum og ekkjum, án þess bein-
linis aö blanda verkstjórum frá
Milljónafélaginu og svoleiðis inn i
alla skapaöa hluti. Hann vissi
meira um manneskjuna en
sjálfur Jón Helgason, biskup, sem
mönnum stóö þó stuggur af vegna
gáfna.
En þetta umrædda sunnudags-
kvöld varö hUn af séra Indriöa,
þvi bæjarfógetinn haföi stefnt
henni fyrir rétt á yfirheyrslu-
kontórinn næsta morgun. Henni
var ekki rótt. Ekki svo aö skilja,
aö hana varðaði þetta mál meira
en þótt einhver ókunnugur hefði
horfiö frá hUsum hennar og
hjarta, ellegar slegiö sig af. Hann
haföi aöeins horfiö Ur hennar
hUsum og þaö var nóg.
Þaö átti aö gera dómsskýrslu,
sagöi maðurinn, sem kom frá
bæjarfógetanum, og þvl fór hUn
ekki til kirkjunnar. HUn hreinlega
gat ekki komið fyrir auglit Guös i
kirkjunni meö ógerðar skýrslur I
mannhvarfsmáli i augum slnum
oghjarta. HUn brá sér þess I staö
um kvöldið til aö hitta verkstjóra
sinn og hUsbónda, og hann tók á
móti henni IjUflega á rósóttum
inniskóm og meö kaskeiti, einsog
hann var vanur.
Þau ræddust viö bllölega um
stund, lóörétt.
Eftir því sem lengra leiö frá
hvarfi AgUsts, haföi þaö meiri
áhrif á Jón son hans.
Hann sat heima og skoöaöi
flugur, oftast. .
Hann var oröinn angurvær óg
fann til daufs sársauka, eöa
seyöings, sem minnti á vissar til-
finningar sem sóttu á hann þegar
hann sat yfir tUninu heima á vorin
I sauöburöinum og hann hugleiddi
sláturtiöina og haustiö. Hvaö
9. TBL. VIKAN 17