Vikan - 18.03.1976, Blaðsíða 3

Amma og afi með dóttursoninn á milli sín.
bökuskel og hryggjarliður úr hval á gólfinu,
stór trékistill úti í horni og sjálft borðstofu-
borðið og stólar á miðju gólfi, þar sem við
sátum núna og röbbuðum saman. Mér datt
strax meistarinn Rembrandt í hug. Ég gat
vel séð hann fyrir mér, þar sem hann sæti við
þetta borð með húfu á höfði og bjórkrús
í hendi.
Jóhann Briem sat við annan enda borðsins
og kveikti sér í pípu um leið og hann talaði
við mig. Eldspýtan logaði við pípuhausinn á
meðan hann lauk máli sínu, og þar kom, sem
ég raunar hafði óttast, að hann brenndi sig
á fingrum og varð að henda eldspýtunni
logandi í bakkann. Á meðan sýslaði eiginkona
málarans Elín Briem í eldhúsinu við að taka til
Hesthús Listasafn Alþýðusambandsins
kaffi, sem okkur hafði verið boðið strax í
upphafi.
— Ég dundaði mér við teikningar allt frá
því ég man, sagði Jóhann. Ég fæddist árið
1907 að Stóra Núpi austur í Hreppum, þar sem
faðir minn var prestur. Á þeim árum var enginn
Rauður Bátur Listasafn Ríkisins.
reglulegur skóli til að fara í, heldur hafði
faðir minn ávallt kennara, sem kenndi okkur
systkinunum öll undirstöðufræði. Seinna meir
fór ég svo til Reykjavíkur, þar sem ég fór í
Menntaskólann og tók þar stúdentspróf.
Síðan lærði ég teikningu og eitthvað í meðferð
lita hjá Ríkharði Jónssyni og Eyjólfi Eyfells,
en eftir það fór ég til Dresden í Þýskalandi
og hóf þar nám í myndlist, fyrst í einkaskóla,
en síðar fór ég í listaskólann og var þar í þrjú
ár. Námi mínu þar lauk eftir að ég var gerður
að „meisterschuler" eða meistaranemi og fékk
þá til afnota mína eigin vinnustofu og prófess-
orinn átti að líta þangað öðru hvoru. Eftir veru
mína þar fór ég beint heim til íslands. Það var
árið 1934, og þá voru slæmir krepputímar á
islandi, og lítið var um sölu á málverkum.
Við Finnur Jónsson stofnuðum þá myndlistar-
skóla og fengum húsnæði fyrir hann í Mennta-
skólanum, en Finnur kenndi þar einmitt
teiknun um það leyti. Þetta tókst svona
bærilega, en flestir munu nemendur hafa verið
í einu svona f kringum 14-15. Af kunnum
nemendum okkar mætti nefna Nínu Tryggva-
dóttur, Sigurð Sigurðsson og Kristján Davíðs-
son.
— Ég var þarna nemandi í tvo vetur,
Jóhann.
— Var það, já? Nú, svo kom stríðið og her-
inn til islands, og þeir tóku Menntaskólahúsið
í sína vörslu, svo við urðum húsnæðislausir.
— En fór fjárhagur hjá almenningi ekki
batnandi á þessum tímum?
12. TBL. VIKAN 3