Vikan - 18.03.1976, Blaðsíða 20

En Jake sagði, að laufið hefði
endilega viljað koma aftur til mín,
því að það hefði ekki séð neinn
í öllum heiminum, sem það kynni
jafnvel við og mig. Svo rétti Jake
mér laufið.
Dibs fór aftur að ganga eirðar-
laust um gólf. Hann nam staðar
fyrir framan mig.
— Ég geymi laufþlaðið heima,
sagði hann. — Það er mjög þreytt
og mjög gamalt. En ég hef það hjá
mér. Ég setti það á pappaspjald
og hengdi það upp, og ég hugsa
mér sumt af því, sem það sá,
þegar það flaug kringum alla jörð-
ina með vindinum. Og í bókunum
mínum les ég um öll löndin, scm
laufið hefur séð.
Hann gekk að brúðuhúsinu.
— Nú læsi ég húsinu, sagði
hann. — Ég ætla að lsesa dyrunum
og loka öllum gluggum.
Hann tók upp pelann og saug
hann. Svo andvarpaði hann.
— Ert þú kannski hryggur stund-
um? spurði ég.
Hann kinkaði kolli: — Hryggur..
— Erjakc ennþá garðyrkjumaður
hjá ykkur?
— Nei. Ekki lengur, sagði Dibs.
— Pabbi sagði, að hann væri orðinn
of gamall, og þetta væri ekki góð
vinna fyrir hann eftir hjartaáfallið,
sem hann fékk. En hann kemur
stundum cnnþá. Þá tölum við sam-
an úti í garði. Hann segir mér
alltaf ævintýri. En nú hefur hann
ekki komið svo lengi. Ég vildi
óska, að hann kæmi. Það má
kannski kalla hann vin?
— Ég held hann sé vinur þinn,
Dibs. Mjög góður vinur, sagði ég.
Dibs gekk að glugganum og
horfði lengi þegjandi út.
— Jake fór í kirkju á hverjum
sunnudegi, sagði hann loks.
— Hefur þú nokkurn tíma farið
í kirkju, Dibs? spurði ég.
— Nei, nei flýtti Dibs sér að
segja. — Pabbi og mamma trúa
ckki á kirkjuna. En það gerir Jake.
Og amma.
Aftur varð löng þögn.
— Eru tíu mínútur eftir? spurði
Dibs.
— Nei, sagði ég.
— Níu mínútur?
— Nei.
— Átta þá?
— Já, það eru átta mínútur eftir.
— Þá ætla ég að leika mér að
dúkkufjölskyldunni og húsinu
þann tíma, sem eftir er, sagði Dibs.
Hann tók upp skrifpappírsbunka.
— Þctta ætla ég að hafa I húsinu,
sagði hann. Hann setti blöðin inn í
eitt herbergið í brúðuhúsinu. —
Það hefur einhver sett dyrnar á
aftur, sagði hann.
— Já.
Hann benti á efri hæðina i
brúðuhúsinu. — Þetta er loftið,
sagði hann.
— Já, svaraði ég.
— Nú læt ég alla fullorðna fara
að hátta, sagði hann, tók nokkrar
brúður og setti þær í svefnherberg-
in. — Og svo börnin. Hér er ung-
barnið. Og hér er eldabuskan. Og
þvottakonan. Þvottakonan segist
vera þreytt. Hún ætlar að hvíla sig.
Hér eru rúmin. Þetta er herbergi
pabbans. Þú mátt ekki fara þangað
inn. Þú mátt ekki trufla hann.
Hann hefur svo mikið að gera. Og
þetta er rúmið mannsins. Þetta er
herbergi mömmunnar. Þetta er
rúmið hennar. Og öll börnin eiga
hvert sitt rúm. Og þau hafa hvert
sitt herbergi. Eldabuskan hefur
sitt eigið herbergi og sitt eigið rúm.
Hún segist líka vera svo þreytt. En
hún, sem þvær þvottinn, hefur
ekkert rúm. Hún verður að standa
og gæta vélarinnar og þessa stráks.
Hann fcr við og við niður I þvotta-
húsið og spyr, hvers vegna hún
leggi sig ekki, ef hún sé þreytt, og
þá svarar hún, að fólk borgi henni
fyrir að þvo, en ekki fyrir að hvíla
sig. En mamman segir, að hún
megi gjarna fá hægindastól niður
til sín.
í þessari andrá rak ég óvart fót-
inn I púsluspilið, sem Dibs hafði
raðað á gólfinu framan við stólinn
sem ég sat á. Ég beygði mig og
setti myndina saman aftur. Dibs
leit snöggt til mín.
— Hvað ertu að gera? spurði
hann.
— Ég rak fótinn I púsluspilið
og ruglaði Tom Tom syni spila-
manns, sagði ég.
Dibs leit skilningsvana á mig.
— Hvað sagðirðu? spurði hann.
— Ég skildi ekki það, sem þú
sagðir.
— Ég sagði, að ég hefði óvart
rekið mig I púsluspilið og ruglað
Tom Tom syni spilamanns, endur-
tók ég.
— Æ! sagði Dibs. Enginn vafi lék
á því, að hann veitti hverri minnstu
hreyfingu hér inni athygli, eins þótt
hann væri niðursokkinn I leik.
Hann lagðist á hnén og gætti að
því, hvort ég hefði raðað púsluspil-
inu rctt saman. Svo reyndist vera.
Hann stóð upp og fór að leika
sér að lyklinum I skráargatinu á
hurðinni. — Á ég að læsa? spurði
hann.
— Langar þig að hafa dyrnar
læstar?
— Já, svaraði Dibs. Hann sneri
lyklinum. — Nú er læst, sagði hann
Eftir svolitla stund sagði ég: —Já,
riú cr læsi. Leyfðu mér nú að sjá,
hvernig þú opnar, því að nú er
kominn heimferðartími
— Það er rétt, sagði Dibs. — Þó
að þú vitir, að mig langar ekki til
að fara heim.
— Já. Þótt þig langi ekki til
að fara heim, Dibs, vcrðurðu samt
að gera það.
Hann stóð fyrir framan mig og
horfði beint I augu mln. Svo and-
varpaði hann. — Já, sagði hann.
— Ég veit það. Það er svo margt
hægt að gcra hér, en samt er það
svona, að maður verður alltaf að
fara. Um leið var hann næstum
þotinn út um dyrnar.
— Húfan þln og frakkinn, sagði
ég-
— Já, húfan þín og frakkinn,
sagði hann. Hann sneri við, greip
frakkann og fór I hann. Hann dró
húfuna niður undir eyru. — Húfan
og frakkinn minn, sagði hann.
Hann leit á mig. — Bless fröken
A. Kem aftur á fimmtudaginn.
Alltaf á hverjum fimmtudegi.
Bless, sagði hann aftur.
Svo ungur, svo smár, og samt
svo sterkur. Svo varð mér hugsað
til Jakes og velti þvl fyrir mér,
hvort hann vissi hve mikla þýðingu
vinátta og umhyggja hans höfðu
haft fyrir þetta barn. Ég hugsaði
um táknræna greinina og um
þunna, þreytta, útslitna laufið af
trénu. Ég hugsaði um hina eftir-
væntingarfullu spurningu Dibs:
— Kannski er hann vinur?
Á hverjum fimmtudegi I hverri
viku. En næsta fimmtudag gat Dibs
ekki komið I leikherbergið. Hann
var með mislinga. Móðir hans
hringdi og tilkynnti, að hann kæmi
ekki, En þarnæsta fimmtudag var
hann orðinn það frískur, að hann
gat komið og mætti þá stundvís-
lega I tímann sinn. Hann var enn
fölur og örlítið flekkóttur í andliti,
en þegar hann kom inn í bið-
stofuna, sagði hann:
— Mislingarnir eru alveg búnir.
Mér er batnað.
— Jæja, eru þér batnaðir misl-
ingarnir? spurði ég.
— Já, sagði Dibs. — Þeir eru
búnir Nú getum við farið I leik-
herbergið.
Þegar við komum inn I leikher-
bergið, tók Dibs af sér húfuna og
fór úr frakkanum, og setti hvort
tveggja á stól.
— Mér fannst leiðinlegt, að ég
skyldi ekki geta komið á fimmtu-
daginn, sagði hann.
— Já, þvl trúi ég. Mér fannst
leiðinlegt, að þú skyldir fá mislinga
og verða að vera heima, sagði ég.
— Ég fékk kortið, sem þú sendir
mér, sagði hann. — Ég varð svo
glaður. Mér fannst svo gaman að
fá kortið.