Vikan - 19.08.1976, Qupperneq 28

47 1...2...3=6 SÆTA
SOFASETTIÐ ’mallo
a ovenju lagu veröi miöað viö gæöi,
eöa aöeins 162.000.- kr.
og meö staögreiösluafslætti aöeins
145.800-kr.
Mallo-sófasettió er vandaö, efnismikió og
þér getið valið um sex ólík munstur í áklaeði.
Litiö inn i stærstu husgagnaverslun
landsins. Og það kostar ekkert aö skoða.
UIB
/A A A A A A :^i|§i
H □ LJ □ Lll LJ QUfluqnpíS
■i Mlii !
!s___= _ . J.Jl l'J ~l J | 1 |
ni i?i i i11111 (Tiui
Husgagnaaeild wh
Jón Loftsson hf.
Hringbraut 121 Sími 2 86 01
sérvisku keisarans. Þótt hún væri
undrandi, þá fannst henni þetta
fremur fyndið. Svo mjöf> elskaði
hún hanri.
„Jæja, allt í lagi, Constant.“
safiði hún. „Maður þarf ekki á
inat að halda i návist keisarans."
Allt í einu varð breiðleitt, fölt
andlit herberKÍsþjónsins alvöru-
(>efið. Ilann kinkaði kolli.
„Þér setiið þetta venna þess að
þér elskið keisarann. En ekki eru
allir á sama máli."
„Er virkileKa til fólk, sem ekki
dáir hann? Því á é(j báut með að
lrúa.“
„HvernÍK á annað að vera?
Hann er það störbrotinn ok valda-
mikill, svo lanKt yfir meðal-
mennskuna hafinn En hann var
ekki fæddur til þess að erfa
krúnuna ok tiI eru þeir, sem vilja
heldur sjá kórónuna á höfði
einhvers hálfvita, afsprenKi
konunKsfjölskyldunnar, heldur
en á höfði manns, sem hefur til að
bera snillÍKáfu. Hann bæði hræðir
fólk ok fær það til þess að sjá sík í
réttu ljósi. Minnimáttarkennd er
ekki þæRileK tilfinninK- Hjá
sumum kemur þetta fram sem
afbrýðisemi, hatur eða metnaður.
Hann Ketur enKum treyst.
Marskálkar hans eru öfundsjúkir
hver út í annan ok halda að þeir
Keti Kert allt betur en hann.
Fjölskylda hans er með stöðuKar
ásakanir ok vinir hans eða þeir
sem þykjast vera vinir hans,
huKsa mest um að skara að
eÍKÍn köku. EinunKÍs hermenn
hans dá hann af einlæKni. Ok svo
er það auðvitað auminKja keisara-
ynjan fyrrverandi, sem hann
elskaði út af lífinu."
Constant talaði nú án þess að
líta á Marianne ok hún Kerði sér
Krein fyrir því, að þetta var ef til
„Þér skulið ekki vera svo vissar
um það. Svo á að heita að kvöld-
verðurinn sé klukkan sex, en ef
keisarinn ætlar að vinna fram-
eftir, Ketur það dregist í þrjá,
fjóra tima, að maturinn sé fram-
reiddur.“
„Þá hlýtiír hann að vera orðinn
óætur.“
„Nei, alls ekki. Kokkarnir hafa
fyrirskipanir um að hafa ávallt
eitthvað tilbúið, ef ekki annað, þá
að minnsta kosti Krillaðan
kjúklinK. Þeir setja nýjan á
teininn á kortérs fresti, þannÍK að
það er ævinleKa einn tilbúinn,
þeKar hans hátÍKn þóknast að
seljast að borðum."
,,()K þurfa þeir stundum að
steikja marKa?"
„Já, einu sinni komst talan upp
í tuttugu ok þrjá," saKði hann
stoltur. „ÞannÍK að þér ættuð að
hafa næ^an tíma til þess að iiðlast
al'tur matarlystina. Ek Ket bætt
því við, að flestir sem beðnir eru
að snæða hér, Kæta þess að hafa
vaðið f.vrir neðan sík. Annars ná
þeir ekki að verða saddir á
þessum tiu mínútum, sérstakleKa
veKna þess, að þeir eru neyddir til
þess að svara keisaranum, en
hann talar stanslaust án þess að
missa úr einn einasta munnbita."
Marianne för að hlæja. Hún
hafði Kaman af að kynnast
MARIANj
vill í fyrsta skipti í langan tíma,
sem hann hafði sagt hug sinn
allan. Og hann gerði það
vegna þessað Jtann leit svo á, að
Marianne' eMaði innilega þann
mann, sem hann bar svo mikla
virðingu fyrir. Er hún tók til
máls, var það svo lágt, að það
jaðraði við hvísl.
„Ég veit alll um þetta. Stórmar-
skálkurinn talaði eitthvað á þessa
leið í gær og ég hef hitt keisara-
ynjuna. En hvað haldið þér um
konuna hans tilvonandi?"
Contant virtist nú koma niður á
jörðina aftur. Hann hristi
höfuðið, tók bakkann og gekk
nokkur skref í áttina að dyrunum
eins og hann vildi hliðra sér hjá
að svara spurningu hennar. En
áður en hann opnaði hurðina,
snéri hann sér að Marianne og
brosti fremur dapurlega.
„Hvað ég held, mademoiseile?
Eg ber að vísu mikla virðingu
fyrir keisaranum, en ég er á sama
máli og nöldurseggirnir í líf-
verðinum, sem sitja í kringum
varðeld sinn og tauta „Litli lið-
þjálfinn hefði ekki átt að senda
konu sína frá sér. Hún færði
honum gæfu og okkur líka.“
„Litli liðþjálfinn?"
„Já, þeir kalla hann það
stundum, en það er meinlaust
grin.
Eg sagði yður að þeir dá hann.
Þetta eru gamlir jálkar, sem hafa
barist við hlið hans í mörgum
orustum og þeim skjöplast sjald-
an. Eg er hræddur um, að þeir
hafi á réttu að standa enn einu
sinni. Það er ekki keisaraynja frá
Danube, sem hann þarfnast."
Notaleg þreyta fór um líkama
hennar, þegar hún var í þann
veginn að sofna þessa nótt. En allt
í einu varð hún vör við, að
Napóleon spratt fram úr rúminu
kviknakinn, líkt og eldur væri
laus. Hann fór í sloppinn sinn og
inniskó, og setti á sig silkiháls-
klút. Síðan tók hann kertastiku
og var á leið út úr herberginu,
þegar Marianne settist upp í
rúminu og spurði eins og hver
önnur brúður myndi hafa gert.
„Hvert eruð þér að fara?“
„Að vinna. Earið að sofa!“
„Aftur? En hvað er klukkan?"
„Hálf eitt. Farið að sofa segi
ég.“
„Ekki án yöar. Komið hingað..."
Hún rétti fram hendurnar og
var sér þess fullvel meðvitandi
hvaða áhrif fegurð hennar hafði á
hann. En hann yggldi sig og bjóst
til að fara. Því næst virtist hann
skipta um skoðun, setti frá sér
ljósastikuna og gekk • yfir að
rúminu. Marianne lokaði augun-
um, en í stað þess að kyssa hana,
kleip hann hana í eyrnasnepilinn.
„Ég hef þegar sagt yður, að þér
eruð hreinasta töfradís, en þér
megið ekki misnota vald yðar yfir
28 VIKAN 34. TBL.