Vikan - 19.08.1976, Blaðsíða 33

með. En hún kom ekki auga á
neitt nema kínverskan vasa og
litla styttu, sem stóð á kommóðu,
en hvorugt var þetta heppilegt
vopn. Kannski var þjófurinn lika
vopnaður. En svo mundi hún allt í
einu eftir einu. Hún snéri aftur
inn í herbergið og gekk hratt yfir
að skáp, sem Fortunée hafði gefið
henni. Hún opnaði hann og þar lá
silfurslegin viðaraskja. Þegar
hún opnaði hana komu í ljós tvær
einvígispístólur. Napóleon hafði
fært henni þessa óvenjulegu
gjöf.
„Kona eins og þér ætti ávallt að
hafa eitthvað við hendina til
sjálfsvarnar," hafði hann sagt.
,,Ég veit að þér kunnið að fara
með byssu og þessar munu
kannski koma sér vel einhvern
tíma. Tímarnir, semvið lifum á,
eru það ótryggir, að það er ekki
óhætt fyrir konu að búa ein og
óvopnuð í sinu eigin húsi.“
Marianne tók aðra byssuna,
hlóð hana og setti hana siðan í
sloppvasa sinn, en fór því næst út
á stigapallinn. Hún sá enn
birtuna frá kertaljósinu, sem
flökti til og frá. líkt og
viðkomandi væri að leita að ein-
hverju. Marianne gekk hiklaust
niður stigann.
Áður en hún yfirgaf herbergið
sitt hafði hún sparkað af sér inni-
skónum. Hún gekk nú berfætt
eftir tígulsteinslögðu gólfinu og
fótatak hennar heýrðist ekki.
Hún fann ekki til ótta. Með
vopnið í höndum sér stöð hún
jafnfætis innbrotsþjófnum. Til-
finningarnar, sem bærðust með
henni voru fremur í ætt við
fögnuð eða ákafa forvitni, líkt og
maður, sem telur sig vera að finna
lausnina á erfiðri gátu. Hún var
viss um, að þessi óboðni gestur,
sem var að þvælast þarna um í
viðhafnarstofunni, væri sá sami
og hafði fjarlægt málverkið.
Hún var nú komin niður
stigann. En þótt hinar tvöföldu
dyr viðhafnarstofunnar væru
galopnar, sá hún ekkert nema
bjarmann frá ljósinu, sem var nú
ekki lengur flðktandi. Einnig sá
hún kulnaðar glæðurnar í endur-
bættum arninum og autt vegg-
fóðrið þar fyrir ofan. Þetta var
samkvæmt hennar eigin ósk,
enda taldi hún ekkert geta komið
í staðinn fyrir málverkið.
Hún áleit að þjófurinn, ef um
þjóf var að ræða, væri nú að meta
þau verðmæti, sem stofan var
prýdd og þess vegna ákvað hún að
fara ekki inn um aðaldyrnar.
Dyrnar er lágu inn í músíkher-
bergið stóðu upp á hálfa gátt.
Hægt ýtti hún við þeim og fór
þangaó inn. Næg birta barst úr
viðhafnarstofunni, þannig að hún
rakst ekki á húsgögnin. Hún sá
þarna nóturnar, sem hún ætlaði
að æfa sig eftir næsta dag. Síðan
skáskaut hún sér framhjá gylltri
hörpu og var komin að hinum
dyrunum. Flauelstjöldin gerðu
það að verkum, að hún gat óséð
kíkt inn í viðhafnarstofuna. Hinn
óboðni gestur hennar reyndist þá
vera kona.
Þaðan sem hún stóð gat
Marianne aðeins séð aftan á hana.
Konan var í gráum kjól og hárið
bundið i rytjulegan hnút. Hún var
fíngerð og bar sig mjög vel. t
hendinni hélt hún á stórri kerta-
stiku og hún staðnæmdist fyrir
framan arininn. Marianne sá
hana lyfta hendinni, þannig að
birtan féll á auðan vegginn. Svo
heyrði hún hæðnishlátur og var
ekki lengur í vafa um, að þetta
væri þjófurinn. En hver var hún
þessi kona og hvað var henni á
höndum?
Ógnvekjandi hugsun gagntók
hana. Hvað ef þessi kona stóð i
einhverju sarr^bandi við Fanchen
Fleur de Lys', og að sú sóðalega
gamla kerling væri enn á hælum
hennar? Ekki var að vita nema
aðrir úr þeirri g|æpaklíku væru
þá líka staddir í húsinu og að
handbendi hennar tvö, hinn
hræðilegi Requín og Pisse
Vinaigre, væru á næstu grösum.
Framhald í næsta blaði.
.
■í
LEIKFANGAHÚSIÐ
SKÓLAVÖRÐUSTtG 10,
StMI 14806.
Barbie dúkkur
Barbie bilar
Barbie sundlaugar
Barbie tiöld
Barbie skápar
Model bílar.
Póstsendum.
EINNI & PINNI
34. TBL. VIKAN 33