Vikan - 19.08.1976, Síða 32

kæmi keisarafrúin til Parísar og
þá hefði Marianne ekki lengur
leyfi til þess að stíga yfir þrösk-
uldinn á svefnherbergi keisarans
að Tuileries, en þangað hafði hún
komið margoft eftir dvölina að
Trianon.
Er hehni varð hugsað til hinnar
ðþekktu Marie-Louise, sem yrði
brátt hluti af lífi keisarans, fyllt-
ist hún reiði og afbrýðisemi, sem
hún hafði hvorki leyfi né tæki-
færi til þess að láta í ljósi. JVapó-
leon kvæntist eingöngu til þess að
tryggja framtíð keisaradæmisins.
Ómögulegt var að fá hann tíl þess
að hlusta á mótbárur varðandi þá
ákvörðun hans að eignast son.
Sjálfur var hann óendanlega af-
brýðisamur og spurði Marianne
oftar en einu sinni um samband
hennar og Talleyrands, en einnig
um Jason Beaufort, sem honum
vírtist erfitt að gleyma. Þess
háttar hnýsni þoldi hann á hinn
bóginn ekki af hennar hálfu, að
minnsta kosti ekki hvað varðaði
konu hans. Smám saman gat
Marianne ekki annað en fundið
til óendanlegrar samúðar með
Jósefínu fyrrverandi keisarafrú.
Einn dag í febrúar hafði hún
farið ásamt Fortunée Hamelin í
heimsókn til keisarafrúarinnar
fyrrverandi. Hún hafði verið
niðurdregin að vanda, en þó stilli-
leg þangað til minnst var á
Marie-Louise, þá brast hún í grát.
„Hann hefur gefið mér nýtt
sveitasetur," sagði Jósefína þá,
„sveitasetrið að Navarre, skammt
frá Evreux, og segist vona að mér
líki það. En ég veit hvers vegna.
Það er vegna þess, að hann vill
ekki að ég sé í París þegar hún
kémur, þessi hin...“
„Sú austurríska,'1 sagði
Fortunée reiðilega. „Frakkar
hafa verið fljótir að skírskota
þannig til hennar. Þeir hafa ekki
gleymt Marie-Antoinette.“
„Nei, en þeir eru leiðir núna og
munu gera sitt besta, til þess að
Marie-Louise megi gleyma
frænku sinni.“
Jósefína var óvenju vingjarn-
leg við Marianne. Hún virtist
ánægö að vita, að þær væru fjar-
skyldar og hún sýndi Marianne
næstum móðurlega umhyggju.
„Eg vona að þér að minnsta
kosti getið haldið áfram að vera
vinkona mín, jafnvel þótt móðir
yðar hafi látið lífið fyrir drottn-
inguna."
„Þér þurfið ekki að efast um
það, madame. Yðar hátign mun
ekki finna auðmjúkari aðdáanda
en mig. Eg mun ávallt vera yður
til reiðu.“
Jósefína brosti lítið eitt og
strauk Marianne um kinnina.
„Og þér elskið hann líka! Og
mér skilst, að hann elski yður.
Lítið eins vel eftir honum og þér
getið. Ég sé fyrir mér sorgir og
vonbrigði framundan. Hvernig
getur þessi stúlka, sem er af
Habsborgaraætt og alin upp í
hatri á sigurvegaranum við
Austerlitz, hvernig getur hún
elskað hann eins og ég geri, og
ekki nema sex mánuðir síðan
hann lagði undir sig höll föður
hennar?“
„En það er sagt að yðar hátign
hafi lagt blessun sína yfir þennan
ráðahag.“
Margar gróusögur höfðu gengið
um það, að Jósefína hefði verið
með i ráðum, er þessi stúlka var
valin.
„Velja verður það betra af
tvennu illu. Eiginkona frá
Austurríki er skárri en eiginkona
frá Rússlandi. Og ég mun ávallt
kjósa það sem keisaranum er
fyrir bestu fram yfir mína per-
sónulegu velferð. Ef þér elskið
hann í raun og veru, munuð þér
gera slíkt hið sama.“
Marianne hafði hugsað mikið
um þessi orö Jósefinu. Hafði hin
nýja keisaraynja nokkurn rétt til
þess að fara fram á hamingjuríkt
hjónaband, þegar þessi kona var
reiðubúin að strika yfir margra
ára ást? Jósefína yfirgaf ekki ein-
ungis hásætið, heldur einnig
eiginmann sinn. Sú fórn, sem
Marianne yrði að færa, var mjög
lítilvæg í samanburði við það, þó
að henni sjálfri þætti það
auðvitað grimmileg örlög. En hún
hafði hins vegar ástæðu til þess
að líta björtum augum á framtíð-
ina hvað varðaði sönginn. Það var
hreint ekki svo lítið.
Hún hafði setið þarna og kælt
ennið með glasinu sínu, þegar
hún allt í einu hrökk í kút. I
gegnum mistur dapurleikans
hafði hún heyrt þrusk, lágt og
fjarlægt, sennilega í stiga er lá
upp á loft.
Marianne var nú glaðvakandi
og hélt niðri í sér andanum, en
hún var ekkert hrædd. Sú
tilfinning að vera á sínu eigin
heimili styrkti hana. Fyrst datt
henni í hug að Gracchus Hannibal
væri þarna kominn einhverra
erinda, þó að hún vissi ekki hvað
það gæti verið. En á hinn bóginn,
væri það hann hefði hún heyrt í
honum niðri, en ekki að ofan.
Nei, það var ekki Gracchus. Þá
varð henni hugsað til þeirrar
dularfullu persónu, sem hafði
verið i húsinu, er hún fyrst kom
þangað og um felustaðinn, sem
þau höfðu aldrei fundið. Var hinn
óþekkti innbrotsþjófur aftur
kominn á stjá? En hvernig hefði
hann átt að komast inn? Hann
hefði varla getað haldið til á
felustaðnum allar þær vikur, sem
verið var að gera við húsið.
IVarlega opnaði Marianne
dyrnar á svefnherberginu. Þaðan
var komið út á breiðan stigapall
og hún náði rétt að grilla í kerta-
ljós í dyrunum á viðhafnar-
stofunni. t þetta skipti þurfi hún
ekki að velkjast í vafa. Einhver
var þarna á ferli.
Marianne leit í kringum sig
eftir barefli. Ef þetta væri
innbrotsþjófurinn yrði hún að
hafa eitthvað til þess að verja sig
Atíu
mínútna
fresti
Þegar sumaráætlun stendur sem hæst
flýgur Flugfélag íslands 109
áætlunarferöir í viku frá Reykjavík til
11 viökomustaða úti á landi. Þetta
þýöir aö meöaltali hefja flugvélar
Flugfélags íslands sig til flugs eöa
lenda á tíu mínútna fresti frá morgni
til kvölds alla daga vikunnar.
Flugfélagiö skipuleggur ferðir fyrir
einstaklinga og hópa og býöur ýmis
sérfargjöld. Hafiö þér til dæmis kynnt
yöur hin hagstæöu fjölskyldufargjöld?
Feröaskrifstofur og umboð Flug-
félagsins um allt land veita yöur
allár upplýsingar.
FLUCFÉLAC INNANLANDS
ÍSLANDS FLUC
Félag sem eykur ky nni lands og þjóðar