Vikan - 19.08.1976, Síða 38

— Þá hugsa ég, að ég hafi
góðar fréttir að færa þér!
Og hann sagði henni frá
vinningsnúmerinu og happ-
drættismiðanum sínum, sem
var bara fimm númerum frá
vinningnum. Hann sagðist ekki
muna, nákvæmlega, hvernig
happdrættismiðakaupin gengu
fyrir sig, en kvaðst þó halda, að
hún ætti vinningsnúmerið.
Hann horfði kæruleysislega
upp í loftið og var sigurviss.
Hann fann hvernig hún byrjaði
að verða spennt fyrir áhrif orða
hans. Hún var staðin upp. Hún
gekk að skrifborðinu og leitaði
í skúffunni. Skömmu seinna
stóð hún með happ-
drættismiðana í hendinni. Hún
hafði fest þá saman með bréfa-
klemmu.
— Hvaða númer sagðirðu það
hefði verið?
Það hlakkaði í honum og
hann fann spennuna heltaka
sig.
—Eg er handviss um að það
var CZ 2878, þvi það var bara
fimm númerum frá númerinu á
miðanum, sem ég keypti...
Auðvitað. Hún var ekki nema
manneskja. Hún athugaði
miðana og hrópaði upp yfir sig:
— Voru það fimm milljónir?
Kf þú ferð rétt með vinnings-
númerið, þá hef ég unnið þær?
Hún stóð á miðju gólfi og
svolítið bros lék um varir
hennar. En eftir nokkur
sekúndubrot hvarf brosið af
andliti hennar og í þess stað
mátti lesa greinllegan grun í
svip hennar.
— Aha, sagði hún rólega. —
Nú skil ég af hverju þú komst.
Þú ert sjálfum þér líkur, Jan
Arnitx! Hvað ég er fegin. að allt
.skuli vera búið milli okkar...
Ilún hló með f.vrirlitningu og
hélt ál'ram:
— Þú sást vinningsnúmerið í
sjónvarpinu. Þú mundir. að ég
keypti liu miða — og að eg
sleppti úr einum. sem þú
keyptir svo. ()g svo varstu ekki
i vandneðum með að reiknu út.
að ég hal'ði keypt vinnigs-
ímðatin. að l'yrrverandi eigin-
kona þín átti allt i einu fimm
mill.jónir í reiðufé.
llún leit á hann með glampa i
attgum:
— Ilvað þú getur verið
vesæll og aumur! Ef þú
ímyndar þér, að þér verði
kápan úr því klæðiriu að ná
einhverju af þessum peningum,
þá skjátlast þér hrapallega!
Jan Arnitz var einnig staðinn
á fætur. Hann var svolítið
fölur, en rödd hans var róleg,
og nú var hann hættur að
látast.
— Fáðu mér
happdrættismiðana, sagði
hann.
— Aldrei að eilífu!
Hún hljóp kringum borðið,
þegar hann reyndi að hrifsa þá
af henni, og í augum hans las
hún allt í einu sannleikann,
sem hún hafði aldrei vitað um
hann. Hræðslan náði tökum á
henni, og hún æpti, þegar hann
náði taki á öðrum handlegg
hennar.
— Helvítið þitt...
Og í sömu andrá og hann dró
hana að sér, fleygði hún happ-
drættismiðunum í logandi arin-
inn. Jan Arnitz sá það og rak
upp hálfkæft öskur um leið og
hann sleppti henni og þaut að
arninum. En hún fleygði sér
samstundis á hann, þreif í hárið
á honum og reyndi að klóra
hann um leið og hún öskraði af
öllum kröftum.
Hann vissi trauðla hvað
gerðist næstu mínúturnar, því
hann missti algerlega stjórn á
sér. Hann fann allt í einu, að
hún varð máttlaus í fanginu á
honum, en hann hélt
höndunum eins og skrúfstykki
um háls hennar. Það var ekki
fyrr en hún féll í gólfið eins og
dauð brúða, að hann gerði sér
ljóst, hvað hann hafði gert.
— Eva, tautaði hann hás, og
féll á knén við hlið líksins.
Það logaði glatt í arninum,
þegar Jan Arnitz læddist
varlega út úr húsinú skömmu
seinna.
Oveðrið var gengið yfir og
haustsólin skein inn um
gluggana á ibúð Jans Arnitz
morguninn eftir, þegar hann
sat önnum kafinn við teikni-
horðið.
Ilann hafði ekki sofið ýkja
mikið um nóttina. en hugsað
þvi meira. Hann hafði gert það
upp við sig, að þegar ein
orusta væri töpuð, væri næsta
skref að vinna þá næstu.
Hann var sannfærður um, að
enginn hefði séð hann koma
eða fara kvöldið áður, þegar
hann heimsótti fyrrverandi
konu sína í húsið í Lundskov.
Eva var dauð, en enginn gat
fundið gilda ástæðu fyrir hann
til að hafa drepið hana.
Happdrættismiðar Evu voru
brunnir til ösku og vinnings-
númerið með. En... kannski
hafði honum fyrir löngu dottið
það í hug. Nú var öruggt, að
vinningshafinn léti ekki sjá sig
til að sækja milljónirnar fimm,
því að miðinn var ekki til
lengur. En hvað um miðann
hans?
Hvað gat laginn teiknari og
grafíker ekki gert úr tölunni
CZ 2873? Var það ekki sann-
kölluð heppni, að síðasta talan í
vinningsnúmerinu skyldi ver-a
8? Var það ekki áhættunnar
virði að breyta 3 i 8 á happ-
drættismiðanum? Ekki færu
þeir að athuga miðann svo
gaumgæfilega, eða hvað?
Kannski það, en það þurfti
mjög nákvæma rannsókn til
þess að uppgötva vel unna
fölsun. Og hverjum dytti í hug
að senda seðilinn á rannsóknar-
stofu til þess? Það yrði aldrei
gert nema því aðeins, að tveir
aðilar gerðu kröfu til vinnings-
ins...
Jan Arnitz brosti
ánægjulega, þegar hann
byrjaði að fást við miðann.
Hann þurfti að vera geysi-
lega nákvæmur, en hann
efaðist ekki um það eitt
sekúndubrot, að honum tækist
þetta. Hann hitaði sér kaffi,
kveikti í pípunni, og hélt
áfram.
Hann hafði lokið verkinu
eftir klukkustund, og hann
virti árangurinn fyrir sér með
ánægjusvip. Engum dytti í hug,
að hann hefði breytt tölunni.
Þá var dyrabjöllunni hringt...
Hann lækkkaði á útvarpinu
og opnaði siðan hurðina..
Mennirnir tveir virtust vera
lögreglumenn og það voru þeir
líka.
—Jan Arnitz?
— Eg er hann.
— Við viljum gjarna fá að
tala við þig stundarkorn.
Honum tókst að verða hissa á
svipinn.
— Gjörið svo vel að koma
inn.
Þeir voru mjög varkárir, en
veittu einnig viðbrögðum hans
mjög nána athygli, þegar þeir
sögðu honum frá því, að fyrr-
verandi kona hans hefði verið
myrt. Aftur tókst Jan að sýnast
forviða og hrelldur á sálinni af
þeirri sorg, sem þessar fréttir
hlutu að baka honuin.
Eldri lögreglumaðurinn
hleypti brúnum.
— Eins og þú hlýtur að skilja,
herra Arnitz. verðum við að
leita allra upplysinga í máli
eins og þessu, og ég ímynda
mér. að þú hafir ekkert á móti
þvi að segja okkur, hvar þú
varst I gærkvöldi i kringum
klukkan 23?
Ekki hafði Arnitz neitt á móti
því. Hann kvaðst hafa verið
heima um kvöldið, og þeir
kinkuðu kolli. Eldri lögreglu-
maðurinn hóf máls aftur og
sagði, að þeir hefðu tekið
nokkur fingraför á morð-
staðnum. Flest reyndust vera
hinnar myrtu, en þar voru
einnig önnur fingraför...
Lögreglumaðurinn ók sér lltils
háttar. Hann sagði, að Arnitz
myndi spara þeim mikinn tíma,
ef hann leyfði þeim að taka af
honum fingraför þegar í stað.
— Með mestu ánægju, sagði
Jan Arnitz ósnortinn. — En ég
efast um að það hafi nokkuð að
segja...
Lögreglumaðurinn hrukkaði
ennið...
— Hvers vegna ekki?
— Vegna þess, svaraði Jan
rólega, — að ég er viss um það
má finna ógrynni fingrafara
minna á heimili fyrrverandi
konu minnar. Eg heimsótti
hana fyrir rúmri viku...
Þeir muldruðu eitthvað, en
sögðust samt vilja taka fingra-
förin hans. Sá yngri tók fram
áhöldin, og á eftir báru þeir
fingraför hans saman við
afþrykkið úr íbúð Evu. Hinn
eldri hóf máls:
— Það er greinilega rétt, að
fingraför þín finnast víða á
morðstaðnum, herra Arnitz.
— Já, ég var búinn að segja
það, sagði Jan svolítið pirraður.
— Ég var þar fyrir viku.
Nágranni konu minnar, frú
Andresen heitir hún víst, getur
reyndar staðfest það...
Lögreglumennirnir tveir litu
hvor á annan. Aftur tók sá eldri
til máls:
— Það er sjálfsagt rétt hjá
þér, að þú hafir heimsótt hana
fyrir viku, herra Arnitz, og að
þú hafir þá skilið eftir þig
fingraför. En ... hm... mig
langar til að vita, hvernig þú
útskýrir fingraför þín á
sjöarma kertastjaka í íbúðinni?
Jan Arnitz beit á vör.
— Eg skil ekki, hvað þú átt
við. Eg hlýt að hafa komið við
hann þá.
— Þegar þú heimsóttir konu
þína í gærkvöldi og drapst
hana, já, sagði lögreglu-
maðurinn. — Herra Arnitz, frú
Andersen nágranni konu
þinnar á kertastjakann og hún
hefur borið, að konan þín fyrr-
verandi hafi fengið hann
lánaðan um klukkan 19 í gær-
kvöldi vegna þess að þá var
rafmagnslaust um stund. Herra
Arnitz, ég verð að biðja þig að
koma með okkur...
Lögreglumennirnir voru
staðnir upp. Jan Arnitz sat
kyrr, Hann sat og reif happ-
drættismiðann sinn I tætlur.
Tónlistin í útvarpinu þagnaði,
og þulurinn tók til máls:
— Hér er tilkynning frá
sjónvarpinu. Fréttastjórinn
biður afsökunnar á því, að mis-
tök urðu i gærkvöldi, þegar
birt var vinningsnúmerið í
landshappdrættinu. Vinnings-
númerið er CZ 2873 — Cesilía
Zakarías tveir átta sjö þrír —
en ekki CZ 2878 eins og
mishermt var í gær. Aðal-
vinningurinn að upphæð fimm
milljón krónur fellur sem sé á
númer CZ 2873....
Ég þori að veðja að þú hefur haldið að þú værir búinn að
gleyma afrrt,ælinu mínu.
38 VIKAN