Vikan - 07.04.1977, Qupperneq 38

i M 'Sf
HÆTTU- ‘
LEGUR
GRUNUR
Svarið kom frá Alfio og hann
sagði þrjóskulega: „Það var ekki
þar.” Siðan eitthvert uml og svo:
„Nei, það var hvergi í húsinu. Ég
leitaði um allt.”
Edgar Jarvis brýndi nú raustina.
„Hver hefur tekið það? Og hver lét
það aftur á sinn stað? Ert þú
eitthvað við þetta riðinn Marcello?”
Ég heyrði ekkert svar, en það var
greinilegt, að þeir voru að rœða um
Modiglianimyndina, hvemig hún
hafði horfið úr húsi föður mins og
síðan komið aftur fram. Jarvis hafði
augljóslega ekki vitað, hvar myndin
var niðurkomin, fyrr en ég gaf
honum það í skyn yfir teinu.
Reiðileg rödd hans skelfdi mig.
Ég vildi helst komast í burtu úr
þessu húsi. En fyrst og fremst vildi
ég ekki, að neinn vissi, að ég hafði
hlerað þetta samtal.
Þegar ég kom út úr baðherberg-
inu só ég, að Noni beið min við
stigann. Hún leit hvasst á mig, en
ég hafði náð valdi yfir sjálfri mér og
gerði mér upp undrun: „Hvað,
hefurðu verið að bíða eftir mér?”
Hún fór á undan mér ofan
stigann. „Hefurðu séð mikið til
Michaels?” spurði hún og í rödd
hennar brá fyrir uppgerðarkæru-
leysi.
„Nei, ekki svo mjög. Við höfum
snætt hádegisverð saman einu
sinni. Hann hefur liklega sagt þér
það. En auk þess sýndi ég honum
bóndabýlið.”
Noni leit við, og af svip hennar
mátti ráða, að henni hafði ekki verið
sagt frá heimsókninni á bóndabýlið.
Edgar Jarvis kom til þess að
kveðja mig. Þegar ég þakkaði
honum fyrir mig, varð hann óvenju
alúðlegur. Þegar ég ók í burtu hafði
ég það á tilfinningunni, að ég væri ó
flótta undan yfirvofandi hættu.
Heimsókn, sem hafði byrjað svo
skemmtilega, endaði í yfirhlaðinni
spennu.
Þegar ég kom aftur á hótelið
svipaðist ég um eftir Randal, en
hann var hvergi sjáanlegur. Jafnvel
þegar ég kom niður til kvöldverðar
sá ég hann ekki, svo að ég settist
ein að snæðingi, en snerti varla ó
matnum. Á eftir fór ég út á
veröndina, en gekk síðan hringinn í
kringum sundlaugina og hugsaði
um, hvemig ég ætti að eyða næstu
klukkustund. Það var of snemmt að
fara upp á herbergi.
Niðri við flóann var áreiðanlega
mollulegur hiti og i stað þess að fara
i áttina þangað, gekk ég yfir
klappimar og niður að sjó. Hafgol-
an myndi sjólfsagt hressa mig ögn.
Á heiðskýrum himninum var
skarður máni, þannig að ég sá allvel
frá mér.
Ég kom auga á aflíðandi kletta-
syllu, settist þar og horfði upp í
himininn. Hraðbátur stefndi frá
landi á mikilli ferð.
I nokkurra metra fjarlægð kom
ég allt í einu auga á álútan mann.
Þegar hann kom ögn nær sá ég, að
þetta reyndist vera dularfulli gest-
urinn, sem hafði skráð sig í
gestabók hótelsins sem hr. Harry
Stark.
Við horfðum hvort á annað þama
i mánaskininu og ég só, að hann var
mjög æstur. Svo stefndi hann
muldrandi í óttina til mín og sagði:
„Þama ertu aftur. Þú viröist vera
alls staðar.”
Ég spratt felmtri slegin á
fætur, vildi komast í burtu, en vissi
ekki hvert ég ætti að fara.
Óttaslegin hikaði ég andartak, en
hljóp síðan fyrir næstu klettasnös.
Þar fyrir handan gæti hugsanlega
verið fólk, sem myndi veita mér
öryggi.
„Komdu aftur,” öskraði Stark,
„ég þarf að tala við þig.” Á eftir
fylgdu skammir og blótsyrði.
Ég var dauðskelkuð og flýtti mér
allt hvað af tók. Síðan stansaði ég
andartak, tók af mér skóna og
kastaði þeim frá méi. Ég átti það að
i
vísu á hættu að rispa á mér
fætuma, en berfætt kæmist ég
hraðar yfir.
„Alexa stansaðu,” kallaði ein-
hver annar til hægri handar við
mig. Þetta var Michael. Kjökrandi
af hugarlétti, hikaði ég sem
snöggvast, en þrammið að baki mér
rak mig áfram á ný.
„Komdu aftur,” öskraði Michael
og virtist kominn nær mér núna.
„Þú ferð fram af klettunum.” I
örvæntingu minni bölvaði ég hon-
um i sand og ösku. Því næst dó
skóhljóðið að baki mér út eins og
38 VIKAN 14. TBL.