Vikan - 06.10.1977, Blaðsíða 15

r ánœgðara, ég eða
fólkið, sem fœr bót
Erlingur hét maður Filippusson, er var a/itaf
kallaður Erlingur grasalæknir. Hann vissi öðrum
mönnum meira um lækningamátt hinna ýmsu
jurta ínáttúrunni', og margir þökkuðu honum
bata meina sinna, eftir að hafa reynt ýmsar aðrar
leiðir án árangurs. Erlingur nam kunnáttu sina af
móður sinni, Þórunni Gís/adóttur, enþegar
Er/ings naut ekki /engur við, tók dóttir hans, Ásta,
við starfi hans og hefur nú stundað það
farsællega um nokkurra ára skeið.
Viö hverju býst fávís blaðamaður, sem arkar
til fundar við konu, sem kunn er fyrir
grasalækningar? Ekki kannski endilega krók-
nefjaðri kerlingu með stingandi augnaráð og
galdrastaf í hendi, en að minnsta kosti ekki
svona ofur elskulegri og húsmóðurlegri
manngerð eins og Ástu. Hins vegar skortir
ekkert á hinn sérkennilega þef af grasaseyði,
oem búast mátti við á heimili hennar, svo að
það er ekki um að villast, við erum á réttum
stað.
Ásta tekur á móti gestum sínum á viðeigandi
hátt og býður upp á jurtate úr blóöbergi,
aðalbláberjalyngi, eininálum og birkilaufi. Það
bragðast frábærlega vel, og Ásta upplýsir, að
það sé blóðhreinsandi og geri ákaflega gott.
— Þú lærðir af föður þínum Ásta, en hver
kenndi honum þessi sérstæöu fræði?
— Það gerði amma mín, Þórunn Gísladóttir.
Hún var Ijósmóðir, lengst af í V-Skaftafells-
sýslu og á Austfjörðum, en síðar bjó hún í
Vestmannaeyjum. Ég man ögn eftir ömmu
minni, hún var lítil kona og nett, óskaplega
dugleg og kjarkmikil. En ég get ekki sagt ykkur
nákvæmlega hvernig hún öðlaðist sína
kunnáttu, nema að hún fékk hana hinum
megin frá. Það átti reyndar aö setja hana út af
sakramentinu þarna í Vestmannaeyjum,
lækninum leist ekkert á vinsældir hennar.
Sjómenn leituöu ákaflega mikið til hennar með
sár, sem þeir hlutu við störf sín, og hún útbjó
alla sína áburöi og inntökur sjálf. Amma
koppaði líka, sem kallað var, en við það
Er/ingur grasa/æknir, faðir Ástu.
hreinsuðust háræðarnar mjög vel. Nú er hins
vegar úr sögunni að koppa og taka blóð, og
það finnst mér skaði.
— Erlingur faðir minn ætlaði raunar alls ekki
að fara út í þessar lækningar. En amma mín
vildi ekki láta þessa kunnáttu falla í gleymsku.
Ég get ekki dáið, fyrr en einhver er búinn að
læra þetta, sagði hún, og svo fékk hún pabba
til þess. Faðir minn var lærður búfræðingur, og
hann stundaði kennslu um nokkurt skeið í
Vestur-Skaftafellssýslu. Þá var hann silfur-
smiður og hafði um skeið verkstæði í
bakhúsinu á Laugavegi 8, og^Joks var hann
vélsmiður og rak um skeið vélsmiðju ásamt
bróðursínum, Gissuri, fyrst í Vestmannaeyjum
og síðan á Vesturgötunni. En um 40-50 ára
skeið stundaði hann ekkert annað en
grasalækningar.
— Varð hann fyrir aðkasti eins og amma
þín?
— Já, og það gekk svo langt, að málið var
lagt í dóm. Þá safnaðist að fjöldi skýrslna frá
fólki, sem hafði hlotið lækningu hjá föður
mínum eftir að venjulegir læknar höfðu dæmt
það ólæknandi, og faðir minn fékk upp úr
þessu leyfi til að stunda sínar lækningar.
— Var það frá upphafi ætlunin, að þú tækir
við af föður þínum?
— Nei, alls ekki, það var einn bróðir minn,
tveimur árum eldri en ég, sem var alveg undir
það búinn að taka við. En hann lést á besta
aldri. Þá var föður mínum mjög brugðið. Ég var
alltaf að suða í föður mínum að fá að læra
eitthvað, en þetta var nú í þá daga, að stelpur
voru bara stelpur, og það kom í hlut
drengjanna að menntast. Ég man, að pabbi
sagði alltaf við mig: Já, elskan mín, þú skalt fá
að læra að sauma, það er svo gott fyrir stúlkur
að kunna að sauma! Honum datt víst ekki í hug
þá, að ég mundi taka við hans starfi.
— Fórstu snemma að fylgjast með honum?
— Ég fylgdist náttúrlega alltaf svolítið með
þessu, en fór eiginlega ekki að vinna að þessu
neitt sjálf, fyrr en eftir að pabbi dó. Þá lét hann
mig lofa sér því, að ég héldi þessari kunnáttu
við. Það lá reyndar við, að ég gæfist upp,
þegar ég missti manninn frá þremur börnum í
skóla, en þrjú voru farin að heiman. Mér fannst
ég ekki hafa nægilegar tekjur af hálfs dags
starfi, svo að einn góðan veðurdag sagði ég
við sjálfa mig, að nú gengi þetta ekki lengur,
ég yrði að leggja grösin til hliðar og fara að
vinna úti fullan vinnudag. En þá er ekkert
ánnað en það, að mig dreymdi gamla manninn
næstu nótt, hann kom til mín og sagði: Ásta,
40. TBL. VIKAN 15