Vikan - 06.10.1977, Side 18

Framha/dssaga eftir Lawrence G. Blochman
Dóttir milljónamæn
Lyklinum var snúið í skránni, og
Larkin leit i kringum sig í
klefanum, litlum og alltof heitum.
Þar var lykt af vélum og brenni-
steinssótthreinsun, og engin loft-
ræsting var þar.
Larkin var alltof þreyttur og
ruglaður til að hugsa. Hann hafði
aðeins óljósa hugmynd um, hvað
hann ætlaði að gera, en nú í augna-
blikinu gat hann ekki hugsað
rökrétt. Hann fór ofan í harða
hvíluna og féll næstum strax í
djúpan, draumlausan svefn.
Þegar hann vaknaði, sá hann, er
hann leit út um kýraugað, að sólin
var að ganga til viðar.
Hann nuddaði augun og reyndi
að gera sér grein fyrir hvað það
væri, sem hefði vakið hann. Lykli
var snúið í skránni, og dyrnar
opnuðust hægt, og Sato, þjónninn,
gekk inn með björgunarvesti á
handleggnum. Hann lokaði dyrun-
um vandlega og lagði björgunar
beltið við hlið Larkins.
.Þér farið í björgunarbát nr. 1,”
sagði hann. ..Björgunarbátur nr. 1
hefur bensínvél, bensin í 200 mílur
og birgðir af mat og vatni í 10
daga.”
Larkin hló.
..Hvað meinið þér, Sato? Ætlið
þér að hjálpa mér að flýja á eyðiey
eða hvað?”
..Nei,” sagði Sato alvarlega. ,,Ef
til vill Hawai — ef •' ill annað.”
..Ég held, að ég \ . neldur vera
um borð í Kumu-maur!”
..Nei.” sagði Sato ákveðinn.
..Kumu-maru logar.”
Larkin spratt upp.
,,Hvað segið þér maður? Er eldur
laus í skipinu?”
,,Ekki ennþá, en bráðum,” sagði
Sato.
Larkin settist að nýju.
,,Þér eruð að gera að gamni yðar,
Sato,” sagði hann.
,,Herra Larkin finnur það bráð-
um,” sagði Sato. „Kumu-maru
bráðum eldur. Bara enginn, sem
veit það. Þegar þeir vita það, það of
seint. Sato hefur unnið vel verk sitt.
Eldsprengjur í lestinni og líka salt-
pétur.”
.Nei, herra Larkin. Þetta er ekki
grin,” hélt þjónninn áfram. „Herra
Larkin fær að sjá. Sato er ekki
Japani. Sato er ekki Kínverji. Sato
er Kóreubúi. Faðir Satos var mikill
föðurlandsvinur. Þér munið, herra
Larkin, eftir kórönsku ríkisstjórn-
inni, sem aldrei fékk að stjórna, en
flýði til Shanghai undan Japönum
1921. Faðir Satos var með í að
skrifa undir sjálfstæðisyfirlýsingu
Kóreu. Hann náði aldrei til Shang-
hai. Japanir tóku hann. Nei, þeir
skutu hann ekki. Þeir settu fosfór í
matinn hans, voða lítinn skammt.
Það tærði bein hans í fangelsinu.
Hann var lengi að deyja. Sato
ákvað að gefa líf sitt fyrir Kóreu
eins og faðir hans.”
„Þegar Sato sá herra Larkin
aftur og þekkti hann, vissi hann,
hvað hann átti að gera. Þér getið
gert mér greiða. Þér eruð blaða-
maður og þér getið sagt öllum
heiminum, hvað Sato gerði. Sato
vill ekki verða hetja, en landar hans
fá þá ef til vill hugrekki til þess að
vinna Japönum tjón. Þeir lesa um
Sato, en þeir vita ekki, hver hann
er.”
„En þér stofnið hundruð manns-
lífa í voða,” sagði Larkin skelfdur.
„Nei,” sagði Sato. „Farþegarnir
eru öruggir. Ég vel góðan tima. Ég
rannsaka kortin, þegar ég fer upp í
brú með te. Ég tala lika við
Ioftskeytamanninn. Við erum bara
100 mílur norður frá Honolulu. En
þeir þurfa ekki að fara svo langt i
björgunarbát. „Drottningin” frá
Vancouver er skammt frá. Það
tekur hana bara 3-4 tíma að ná
okkur, eftir að við höfum sent
neyðarkall.” „Sato, þér megið ekki
gera þessa vitleysu,” hrópaði
Larkin. „Þér getið ekki— ”
„Sato getur það!” svaraði þjónn-
inn stoltur. „Sato hefur gert það!
Sjáið!”
Hann opnaði dyrnar. Dimmt og
daunillt reykský streymdi inn.
Larkin spratt á fætur og horfði í
kringum sig. Gangurinn var fullur
af reyk og ljósaperumar glóðu
blóðrauðar í dimmunni.
Á þilfarinu fyrir ofan heyrði hann
smelli undan hlaupandi fótum.
Eimpípan hvein, hvellt og ýlfrandi.
Einhversstaðar var hringt bjöllu.
Larkin sneri sér við til þess að líta
á Sato. En þjónninn var horfinn —
Reykurinn streymdi upp frá
lestaropi nr. 4. Allur afturhluti
Kumu-maru var hulinn reykskýj-
um, sem ýmist voru í þykkum
bóstrum eða svifu eins og þunn
slæða.
Sjómennirnir hlupu um þilfarið
með rakar vatnsslöngur, eða rog-
uðust með brunaskjólur á milli sín.
Fujiwara skipstjóri stóð uppi á
stjórnpalli og gaf fyrirskipanir
sínar. Það var eins og slysið hefði
breytt honum. Hendur hans sem
hann hélt kallaranum með, voru
ekki lengur kvenlegar, heldur
styrkar og öflugar. Rödd hans var
þróttug og skipandi.
Nokkrir hásetar voru að bjástra
við bátsuglumar og ætluðu að setja
björgunarbátana á flot. Sumir
stóðu berfættir og losuðu böndin af
flekanum.
Þar sem allt var á ferð og flugi,
veitti enginn því athygli, að Larkin
var sloppinn úr prísundinni. Hann
gekk fram hjá brytanum á leið sinni
til klefa síns, en brytinn leit ekki
svo mikið sem við.
Rodriques hershöfðingi lá á
hnjánum i klefanum og æpti á guð
almáttugan á spönsku. Hann
þagnaði allt í einu, er hann varð
Larkins var, en stóð þó ekki upp.
„Og viljið þér líka fyrirgefa mér,
senor?” spurði hann yfirkominn.
„Fyrirgefa yður?” spurði Larkin
steinhissa. „Fyrir hvað?”
„Af því að ég opnaði töskur yðar
fyrstu nóttina, sem við vomm á
skipsfjöl,” svaraði hershöfðinginn.
„Ég hugði nefnilega, að þér væmð i
vitorði með ungfrú Bonner, og mig
langaði til þess að koma upp um
ungfrú Bonner og herra Shima. Ég
lét sem það hefði verið ráðist á mig,
skar sjálfur í hálsinn á mér —
svona. Ég lést líka hafa misst skjöl
min. í mínu landi er ekki siður að
treysta konum. En ungfrú Bonner
er öðm vísi, hún er heiðarleg eins og
karlmaður.”
„Einmitt það — ?” sagði Larkin
og var efagjarn.
„Já, nú emm við vinir. En þessi
Shima er glæpahundur. Hann vill
ekki bjarga mér. Hann vill ekki, að
ég sé í vinfengi við ungfrú Bonner.
En þér, herra, þér ætlið að fyrirgefa
mér og hjálpa til þess að bjarga
mér?”
„Auðvitað,” svaraði Larkin og
dró björgunarvesti undan hvilunni.
„Reynið þetta og hyggið að, hvort
þ-ð er mátulegt yður. Þá mun yður
víst liða skár.”
Rökkrið var að breytast i
náttmyrkur. Skipstjórinn hafði
snúið skipi sínu, svo að það snéri
nú stefninu upp í vindinn, til þess
að forðast að eldurinn breiddist út
fram á skipið. Allur afturendi þess
stóð í björtu báli og lagandi
eldtungurnar sleiktu dimman næt-
urhimininn.
Loftskeytamaðurinn, sem var
neyddur til þess að hverfa frá verki
sinu vegna reyks og elds, braust
upp á stjórnpall til þess að skila
seinasta skeytinu, sem hann hafði
fengið.
„Hvenær ætli þeir verði búnir að
koma á flot bátunum?” spurði
George Willowby, sem bersýnilega
var mjög taugaóstyrkur og var
sífellt að losa eða festa ólarnar á
björgunarbelti sinu.
„Dælurnar em enn i lagi,”
svaraði herra Shima. „Það em
líkindi til þess, að við getum haldið
þeim þar til systurskip okkar
Jishin-maru nær okkur.”
„Hvað — hvað er langt þangað
til?” spurði Willowby stamandi
röddu.
„O, þrjár til fjórar klukku-
stundir,” svaraði Shima rólega.
„Almáttugur guð!” andvarpaði
Willowby og starði sem dáleiddur á
logandi eldana aftur á skipinu. „Þá
getur helmingur okkar verið bmnn-
inn i hel eða dmkknaður! Er ekkert
annað skip nær?”
18 VIKAN 40. TBL.
Hafið beið — olíubrákugt og dimmt
undir þungbúnum himni. Hið eina,
sem ekki beið, var eldurinn. Þumlung
fyrir þumlung át hann sig fram eftir
skipinu.
12. KAFLI