Vikan - 06.10.1977, Side 38

°I SKUGGA
^LJONSINS
Ég hefði ekki átt að koma hingað
i dag, en mig langaði að hitta þig.
Ég var að vona að ég gœti sannfært
sjálfan mig um, að þú skiptir mig
ekki meira máli en hver ðnnur. Það
var mikið gagn í því, eða hitt þó
heldur. Það er sennilega betra að
við skyldum hittast hér, en ekki í
Róm. I Roccaleone þýðir ekkert að
reyna að fela, hver ég er.”
„En ég skil þig ekki, Matteo,”
byrjaði hún.
Matteo greip fram í fyrir henni.
„Láttu mig þá segja þér það. Ég er
óskilgetinn Malaspina. Sástu það
ekki á andliti mínu?” Hann snerist
á hæli og fór.
Regína fann til ákafrar löngunar
að hlaupa á eftir honum. Fyrir tíu
mínútum hafði hún verið frjúls og
engum bundin, fullkomlega ánægð
með að vita að hún væri aðlaðandi
og fús að hella sér út í smáævintýri.
En hún hafði svo sannarlega ekki
búist við, að sá gneistandi fjand-
skapur, sem verið hafði milli hennar
og Matteo, yrði að slíku ástríðubáli.
Hvernig hafði hún getað orðið
ástfangin af honum? Hún þekkti
hann svo til ekkert og hafði fundist
hann fremur óvinsamlegur. Hvaða
framtíð myndu þau eiga fyrir sér?
Það var þetta, — en ekki það að
hann væri óskilgetinn, — sem var
henni áhyggjuefni.
Það var fáránlegt af honum að
hafa svona miklar áhyggjur af
vafasömu faðemi sínu. Slíkt var
fyrir löngu liðin tíð. Hið mikilvæg-
asta var persónuleiki hvers og eins,
en ekki faðemi. Hún gat skilið að
það gæti skipt máli í Roccaleone.
Hún gat alveg imyndað sér
framkomu borgarbúa í garð Matt-
eos, eftir að andlitssvipur hans kom
upp um hann.
Hún óskaði þess hálft í hvoru að
hún hefði aldrei hitt hann. Lif
hennar hafði verið ósköp þægilegt,
38 VIKAN 40. TBL.
„Matteo,” æpti
Regína.
Mennirnir tveir
börðust áfram, án
þess að skeyta
nokkru, ýmist
liggjandi á
jörðinni eða á
fjórum fótum.
áður en hún kom til Roccaleone. Og
jafnvel eftir að hún var hingað
komin, hafði hún verið ósköp
ánægð með að hitta einhvern sér
likan. Hugh Mortimer kom úr sama
umhverfi og hún. Hún vissi að
honum fannst hún aðlaðandi, og
það hafði líka verið henni ánægju-
efni. Hann var frambærilegur
ungur maður og henni líkaði vel
félagsskapur hans. Hann mundi
falla vel inn í umhverfi hennar
heima í Bundersford.
Matteo, aftur á móti, var allt
öðmvísi. Hún velti þvi fyrir sér,
hvort hann væri reiðubúinn að
fylgja henni heim til Englands
aftur. Ef hann elskaði hana, myndi
hann gera það. En hann hafði
gengið út og yfirgefið hana áðan.
Henni kom í hug, að hún yrði að
ákveða hvaða sess Matteo skipaði i
hjarta hennar, og hún gerði sér ljóst
að sú ákvörðun gæti þýtt, að það
yrði hún, sem yrði að fylgja honum.
Þetta var allt svo fjarri þeim
hugmyndum, sem hún gerði sér um
samband karls og konu. Þær
vinkonur hennar, sem giftar voru,
höfðu allar hitt eiginmenn sína á
dansleik eða hjá einhverjum kunn-
ingjum eða höfðu gifst einhverjum
úr nágrenninu. Ekkert þessu líkt.
Edward kom heim klukkutíma
seinna. Regína hljóp á móti honum,
áköf að ræða við hann um
framkomu Giulianos. „Edward,”
hrópaði hún.
,Já, mín kæra?”
„Hvar varstu?”
„Hann leit á hana spurnaraugu-
um. „Skil ég þig of mikið eina eftir?
Þú verður að fyrirgefa mér.”
Regína hristi höfuðið. „Hafðu
ekki áhyggjur af mér. Þú virðist
dauðþreyttur. Hvað gerðist?”
„Við skulum fara upp á virkis-
vegginn,” sagði Edward. „Þar
getum við talað saman, án þess að
nokkur trufli okkur.”
Regína fylgdi augnaráði hans.
„Er hægt að komast þangað upp?”
„Já, auðveldlega. EMdurinn eyði-
lagði ekki mikið hinum megin í
kastalanum.”
Þau gengu að litlum dyrum, sem
Edward opnaði. Þar fyrir innan var
stuttur gangur, dimmur og drunga-
legur, og fyrir enda hans var mjór
stigi.
Hún elti frænda sinn upp og allt i
einu voru þau komin út í skært
sólskinið. Fyrir framan þau lá
virkisveggurinn, fimm feta breiður.
Á þeirri hlið, sem út sneri, voru
skotraufir og smábyrgi fyrir varð-
menn. Hinum megin fyrir neðan
þau var kastalagarðurinn.
Þau settust í heitri sólinni, á
steina, sem fyrir mörgum öldum
höfðu verið notaðir af bogaskytt-
um, til að hvíla boga sína é.
„Mig hefur dreymt um þennan
stað í mörg ár,” sagði Edward.
„Hvers vegna komstu þá ekki
fyrr?”
„Hvernig gat ég það? Ég hafði
engan rétt til að koma og umturna
lífi annarra.”
„Þú átt við Cörlu?”
„Já, Cörlu. Þú veist, að við
vorum bæði sammála um að fara
hvort sína leið. Við vorum sammála
um, að best væri að taka upp okkar
fyrri lifnaðarhætti, eftir að stríðinu
lauk. Nú virðist sem þessi ákvörðun
okkar hafi verið röng.”
„En það var vegna Jessie,” benti
Regína honum á.
„Já, aumingja Jessie,” sam-
þykkti Edward. „Skyldi henni ekki
hafa vegnað betur án mín? Ég held
að líf hennar með mér hafi ekki verið
neitt sérstaklega skemmtilegt.”
„Hún var mjög stolt af þér.”
„Það er nú ekki til bóta, eða
finnst þér það?” sagði Edward og
brosti tvírætt. „Mér hefur oft
fundist, að starf mitt væri það eina,
sem ég lifði fyrir. Mér tókst að
eyðileggja lífið fyrir þrem mann-
eskjum, — Jessie, mér sjálfum og
svo lika Cörlu.”
„En hvernig áttir þú að vita um
eldsvoðann.”
„Það er að vísu satt. Mér finnst
mér bera skylda til að standa við
Framhaldssaga eftir Isob