Vikan - 06.10.1977, Síða 45

gærkvöldi, enégþori ekki að fullyrða
það. Ég kom ekki í vinnuna fyrr en á
miðnætti.
Swift prófessor stakk myndinni
aftur í veskið og sat þögull og virti
fyrir sér kámugt veggfóðrið á
veggjunumog öll veggspjöldin, sem
höfðu þann tilgang að lokka
ungmennin frá háskólanum ennþá
dýpra inn í frumskóg stórborgar-
innar. Glíma á hverju miðvikudags-
kvöldi, stóð á einu þeirra. Takið
vinkonuna með! I gær var föstu-
dagur, svo varla hafði hann farið
þangað. Komið i Glaðheima! Betri
skemmtun er vandfundin! Hann
leitaði eftir minnisbókinni og skrifaði
nokkur orð í hana. Skemmtigarður,
það var ekki svo fráleitt. En um leið
kom hann auga á þriðja veggspjald-
ið: Rokk hjá Johannie’s á hverju
föstudagskvöldi!
— Hvar er þessi Johannie’s?
spurði hann manninn á bak við
borðið.
— Það vita allir.
— Ekki ég.
— Gakktu þessa götu á enda og
beygðu síðan til hægri, það er við
endann á þeirri götu. Alveg á
horninu.
— Eru margir stúdentar, sem
venja komur sínar þangað?
— Fjöldinnallur. Á föstudögum er
þarna eins og síld í tunnu. En þú ert
heldur seinn á þér. Það er
•augardagur í dag.
— Veit ég vel. Swift greiddi
reikninginn, gaf þjórfé og fór.
Að öllu óbreyttu hefði Walden
Swift trúlega verið upptekinn við
eitthvað i háskólanum — ef til vill á
ferðalagi með nemendunum eða að
taka þátt í umræðum um vandamál
þriðja heimsins. Honum geðjaðist
vel að unga fólkinu, sem hann
kenndi, og féll vel samveran við það.
Honum likaði frjálsmannleg fram-
koma þeirra og fannst áhugavert að
fylgjast með, hvernig vera
þeirra við háskólann mótaði þau frá
stórum börnum til fullorðsins fólks.
En þessi laugardagur var öðruvísi.
JOHANNIE’S
Það var slökkt á skiltinu. Hann
gaut augunum á skiltið og gekk
innfyrir, framhjá eldri konu, sem
skúraði gólfið í anddyrinu. Loftið
inni i veitingasalnum var ennþá
þungt af reykjarlykt og svita. Á
barborðinu voru óhrein glös og
hálftæmdar flöskur. Á palli við
dansgólfið stóðu hljóðfæri hulin
•éreftsyfirbreiðslum. Þau minntu á
grafsteina. Stóru hátalarnir sinn-
hvorum megin, sögðu honum, að
ekkerthefði vantað á hljóðstyrkinn á
tonleikunum. Nú heyrðist ekki
annað hljóð en bergmál af hans eigin
fótataki.
— Við opnum ekki fyrr en klukkan
fimm, sagði rödd að baki hans.
SAKAMÁLASAGA EFTIR
EDWARD D. HOCH
Enda
stöðin
WALDEN SWIFT PRÖFESSOR
HEFÐI KOSIÐ AÐ EYÐA
° LAUGARDEGINUM Á ANNAN
HÁTT, T.D. VIÐ
UPPBYGGILEGAR UMRÆÐUR
UM VANDAMÁL ÞRIÐJA
HEIMSINS. EN HANN VARÐ AÐ
KOMAST AÐ ÞVÍ, HVAÐ ORÐIÐ
HAFÐI AF TOMMY EASTON.
Walden Swift snéri sér við og stóð
augliti til auglitis við litinn, þreytu-
legan mann með yfirskegg, sem stóð í
dyragættinni á einhverskonar skrif-
stofu. — Ég er kominn til að afla mér
dálitilla upplýsinga, sagði Swift.
— Eruð þér frá heilbrigðiseftir-
litinu eða einhverju sliku? Þér finnið
ekkert athugavert hér.
— Þér hafið rokksýningu, eða
hvað þið nú kallið það, á hverju
föstudagskvöldi, er ekki svo?
— Jú, er eitthvað athugavert við
það? Maðurinn var i vamarstöðu,
hann varði sig gegn óvini, sem hann
gat þó ekki áttað sig á.
— Eruð þér Johnnie?
— Já, og hver eruð þér?
— Prófessor Walden Swift frá
háskólanum. Ég er að leita að einum
nemenda minna. Hann hvarf í
gærkveldi. Ég veit, að hann fór til
bæjarins og datt í hug, hvort hann
hefði kannski farið hingað.
Litla manninum var sýnilega
rórra. — Já, það gæti sem best hafa
átt sér stað. Hingað sækir fjöldi
stúdenta um helgar. Hvers vegna
iviljið þér ná í hann?
— Þaðerlöngsagaaðsegjafraþví,
sagði Swift. — Ég hefi ástæðu til að
ætla, að hann sé í lífshættu. Hann
náði í myndina í veskið.
— Þekkið þér hann?
Johnnie skoðaði myndina eitt
augnarblik og hristi höfuðið.
— í minum augum eru þeir allir
eins. Það eina, sem ég hefi áhuga á, er
að ganga úr skugga um aldur þeirra.
— Svo að þú þekkir hann ekki?
— Hef aldrei séð hann.
— Gætieinhver annar hér kannast
við hann? Barþjónninn? Þjónust-
urnar? Ef til vill hefur hann verið á
eftir einhverri stúlku?
Johnnie var aftur á varðbergi. —
Þetta er ekki þannig staður,
prófessor. Hér eru ekki eiturlyf,
engar gleðikonur, og ekki afgreitt
áfengitilunglinga. Bara rokktónlist.
Það er ekki mitt mál, hvað þeir
aðhafast, þegar þeir fara héðan út.
Walden Swift andvarpaði, snéri
sér við og bjóst til að fara. í sömu
mund kom ræstingarkonan inn í
salinn.
— Ég fann kvenveski, Johnnie,
.sagði hún og hélt feng sinum á loft.
— Eru nokkrir peningar í því? Eða
nafn?
— Bara smápeningar og vindling-
ar. Einnig nafn og heimilisfang.
J ohnnie tók við veskinu og var hálf
ólundarlegur. Þetta var ódýrt
plastveski. — Hún kemur sjálfsagt
og spy r eftir því, sagði hann. — J ean
O’Brian, 79 Fernwood Crescent. Ég
hringi kannski til hennar, ef hún
hefur þá síma.
Walden Swift ræskti sig. — Ég
40. TBL. VIKAN 45