Vikan - 19.01.1978, Blaðsíða 42

Hann hló, stuttum hlátri. —
Góða, komdu þér þá að efninu.
— Við vorum saman eftir
veisluna, sem var haldin þér, sagði
hún. — Jæja, það veistu vel.
Nokkru síðar fór mig að gruna, að
ég væri barnshafandi. Þegar ég var
þess fullviss, skrifaði ég þér bréf.
— Ég fékk bréfið þitt ekki fyrr...
— Ég veit það. Þú ert búinn að
segja mér það. En þá vissi ég
ekkert, hvernig á þögn þinni stóð.
Ég vissi ekki, hvað til bragðs skyldi
taka, og timinn leið. Svo fór ég
heim að Ási.
— Búa foreldrar þínir þar?
— Já. Júlía hló biturlega og
vöknaði um augu. Henrik hnýtti
hendurnar fast saman. — Þau voru
ekkert sérstaklega hamingjusöm
yfir að sjá mig. Þú veist ekki,
hvernig það er, allar stúlkur vita
það, en ekki karlar. Ögift móðir.
Maður hefur ratað i ógæfu. Það er
eins og vera líkþrár. Maður er
einskis virði, og sama gildir um
barnið. Ekki er nokkur möguleiki að
komast í góða stöðu, allar bjargir
eru bannaðar, engin leið til að sjá
sér og sinum farborða.
— Júlía....
— Svona, leyfðu mér nú að tala.
Ég verð að reyna að fá þig til að
skilja mig. Foreldrar mínir eru ekki
slæmar manneskjur, þau eru eins
og fólk er flest. Þau skömmuðust
sín fyrir mig. Þau töldu, að þau
hefðu hætt aleigunni til að mennta
mig og að ég hefði svikið þau.
— Þínir eigin foreldrar ?
— Foreldrar eru engir dýrhngar,
sagði Júlia óþolinmóð í bragði. —
Þau eru fólk eins og við! Þannig
hugsaði ég að vísu ekki í byrjun,
þegar ég fór heim, — þá hugsaði ég
eins og þú núna. En síðar, þegar ég
var búin að átta mig betur. Ég fékk
nógan tíma til að hugsa.
— Hvað gerðirðu? Hvað gerðirðu
eiginlega?
— Þau komu mér fyrir hjá
gamalli galdranorn, svaraði Júlia
með uppgerðarhlátri. — Nei, vertu
nú ekki kjánalegur, Henrik! Elsbet
hefur þjónað sem ljósmóðir i
byggðinni, og hún er dugleg, en hún
er illúðleg eins og versta galdra-
norn. Ég bjó þarna hjá henni í
kofanum lengst inni í skóginum.
Þangað vogar enginn sér, þar var
mér óhætt. Ég bjó þarna síðustu
fjóra mánuðina og hitti enga lifandi
sálu nema hana.
— Þetta er það versta, sem ég....
— Já, þú getur hrópað! En ég
gerði það ekki. Mér fannst ég vera
helfrosin. Allan tímann var mér
ljóst að ég yrði að gefa barnið frá
mér. Að ég yrði að útvega því gott
Framhaldssaga
eftir
Elsi Rydsjö
8. HLUTI
heimili, þar sem ég gæti ekki sjálf
boðið því það.
HENRIK de Beer sagði ekkert.
Hann sat grafkyrr á pinnastólnum,
án þess að líta af Júlíu. Hann var
votur af svita við gagnaugun og
andlitið svipbrigðalaust.
— Þú hugsar sjálfsagt: „Hvernig
gat hún?” hélt Júlía áfram. — Ég
ég skal segja þér, að það getur
maður einmitt ákaflega auðveldlega
við slíkar aðstæður. Það þýðir
ekkert að þenkja um, hvað er rétt
eða órétt, eða þrá litla barnið...
Júlía gretti sig. — Maður reynir að
bjarga sjálfum sér eftir bestu getu.
— Svo að þú gafst barnið frá þér?
Hvað var það? Drengur eða stúlka?
— Drengur. Ég gaf hann ekki
beinlínis. Þær stálu honum frá mér.
Henrik rauk upp. — Hvað ertu að
segja? Hver gerði það?
— Taktu það rólega, sagði Júlía
gröm. — Ég er að segja þér, hvað
gerðist. Sestu aftur og hlustaðu.
En Henrik stóð kyrr. Hann starði
á hana, og augun leiftruðu af reiði.
Brúnt hár hennar var jafn skínandi
og hann minnti, vöxturinn fyllri og
fallegri en áður, og það vald, sem
hún hafði yfir honum, var ekki
minna en áður. En barnið —•
drengurinn — óþekkti sonur hans!
Og kringum varir hennar voru
hörkulegir drættir, sem ekki höfðu
verið þar óður — en ekki gat hann
dæmt hana.
— Segðu þá frá, bað hann.
Júliu varð hugsað til loforðsins,
sem hún gaf Ebbu. Ekki að svíkja
hana, ekki að koma upp um hana,
sama hver i hlut ætti. Og hún hafði
sagt já og tekið við peningum. Hún
myndi taka á móti meiri peningum!
O, jæja, loforð og loforð, Ebba
myndi víst bjarga sér fyrir því. Það
þurfti varla að taka svona loforð
alltof hátíðlega — hún hafði
Þetta
sonur
þinn
Ögift móðir.
Maður hefur ratað
í ógæfu. Það er
eins og að vera
líkþrár. Þú ert
einskis virði, og
það sama gildir
um barnið.
bókstaflega talað verið neydd tO að
gefa það. En nú var Henrik kominn
heim, og það horfði öðruvísi með
hann.
Þó hafði hún vitað þegar hún tók
við peningunum af Ebbu, að von
væri á honum heim. En Henrik
hafði öðlast frægð og frama, og það
var aldrei að vita.... hann hafði
kannski ekki hugsað sér að taka
hana með sér upp á tindinn. Hún
yrði kannski sjálf fræg einn góðan
veðurdag, ef hún fengi tækifæri til
að fara i söngtíma hjá bestu
söngkennurum, sem völ var á.
Henrik var frægt tónskáld, það yrði
jafnræði með þeim, ef hún yrði fræg
söngkona!
Júlía barðist við samvisku sina,
hjartslátturinn var örari, og hún
svitnaði um lófana. Bara að hún
gæti nú fundið réttu orðin...
— Ég á æskuvinkonu, hóf hún
máls. — Hún heitir Ebba.
Og svo sagði hún allt af létta.
Hún sagði frá því, að hún hefði
ákveðið að ættleiða barnið og að
hún hefði trúað Elsbet gömlu og
Jóhönnu systur hennar fyrir þessu.
Hún sagði frá því, að Ebba hefði
komið heim að Ási og misst banrið
sitt í fæðingunni og að enginn hafði
vitað um það, nema Ebba sjálf og
Jóhanna. Jóhanna gamla hefði svo
laumast gegnum skóginn til að
ræða við hana, en þá hefði barnið
einmitt verið nýfætt. Svo hefði
Jóhanna tekið hann með sér og
laumast með hann inn á Mattis-
garði.
— Þær stálu barninu! endurtók
Henrik með leiftrandi augum. —
Þær stálu barninu þínu, meðan þú
varst veik og hjálparlaus.
— Ebbu var í raun einnig komið
að óvörum, sagði hún. — Hún hefur
kannski ætlað sér að ræða við mig,
hugsað sér að ganga frá málunum á
heiðarlegan máta. Já, ég veit það
auðvitað ekki með vissu, flýtti hún
sér að bæta við. — En systir hennar
kom þangað og sá barnið, og þá
laug hún því, að það væri hennar.
— En því gerði hún það? Hvað
kom henni til að gera svo?
Það var næstum komið fram á
varir Júliu: Af því að Ebba elskar
manninn sinn. Vegna þess að hún
38VIKAN 3. TBL.