Vikan - 19.01.1978, Blaðsíða 18

Ung brúðhjón, Gwenda og Giles,
kaupa gamalt hús á suðurströnd
Englands. Gwendu finnst hún á
einhvern óskýranlegan hátt skynja
löngu liðna atburði, sem gerst hafa i
þessu húsi. Hefur hún lifað þarna á
fyrra tilverustigi, eða hvemig á að
skilja allt það furðulega, sem hendir
hana? Dulúð og óhugnaður liggja í
loftinu. Og að sjálfsögðu kemur
ungfrú Marple að lokum til skjalanna,
eins og svo oft áður í sögum Agöthu
Christie.
I. HtJSIÐ
Gwenda Reed stóð skjálfandi á
hafnarbakkanum.
Vegna sjóriðu fannst henni eins
og höfnin og skýli tollvarðanna og
reynar allt England bylgjaðist upp
og niður.
Allt í einu ákvað hún að breyta
ferðaáætlun sinni — og sú ákvörð-
un átti eftir að hafa ýmislegt í för
með sér.
Hún ætlaði ekki að fara með lest
áfram til London, eins og hún hafði
ráðgert.
Því skyldi hún lika gera það? Það
beið enginn eftir henni. Enginn átti
von á henni. Hún var nýstigin af
skipsfjöl (sjórinn hafði verið óvenju
úfinn síðustu þrjá dagana, áður en
þau komu inn til Plymouth), og síst
af öllu langaði hana til að fara að
hristast í lest langa leið. Hún ætlaði
að finna gott hótel og njóta þess að
finna fasta jörð undir fótum sér.
Síðan ætlaði hún að leggjast upp í
traust og gott rúm, sem hvorki
gengi upp og niður, né veltist út á
hlið. Hún ætlaði að fara að sofa og
svo næsta morgun — já auðvitað —
stórkostleg hugmynd. Hún ætlaði
að leigja bíl og aka hægt og án þess
að þurfa nokkuð að flýta sér gegnum
allt suður England og leita að húsi
— fallegu húsi — húsinu, sem hún
og Giles höfðu gert ráð fyrir, að hún
myndi finna. Já þetta var ágætis
hugmynd.
Þannig gæti hún séð dálítið af
Englandi, — þessu landi, sem Giles
hafði sagt henni frá, en hún hafði
aldrei augum litið, enda þótt hún
segði alltaf „heima á Englandi,”
eins og reyndar flestir Nýsjálend-
ingar gera. Þessa stundina var
England ekkert sérstaklega aðlað-
andi. Það var bæði hvasst og kalt
og leit út fyrir rigningu. Plymouth,
hugsaði Gwenda með sér, um leið
18VIKAN 3. TBL.
og hún mjakaðist hægt áfram í átt
að vegabréfa- og tollskoðuninni, er
sennilega ekki það besta, sem
Englandi hefur að bjóða.
Næsta morgun sá hún þetta samt
allt í öðru ljósi. Það var glaða
sólskin. Útsýnið frá glugga hennar
var einkar fallegt. Og umhverfið var
nú hætt að bylgjast upp og niður.
Það hafði náð kyrrstöðu. Loksins
var hún komin til Englands,
Gwenda Reed í eigin persónu,
tuttugu og eins árs, gift kona og ein
á ferðalagi. Það var óvíst, hvenær
Giles kæmi til Englands. Það gæti
verið, að hann kæmi eftir nokkrar
vikur, en jafnvel ekki fyrr en eftir
sex mánuði. Þau höfðu ákveðið að
Gwenda færi á undan til Englands
og leitaði að heppilegu húsi fyrir
þau. Þeim fannst báðum að það
væri betra að hafa einhvem ákveð-
inn samastað. Giles myndi alltaf
þurfa að ferðast talsvert starfsins
vegna. Gwenda gæti stundum farið
með honum, en stundum væri ekki
hægt að koma því við. Þau höfðu
bæði áhuga á að eignast heimili —
eignast hús, sem væri þeirra eigið.
Giles hafði nýlega fengið dálítið af
húsgögnum að erfðum eftir frænku
sína, og því fannst þeim bæði
skynsamlegt og hagkvæmt að finna
eitthvert húsnæði.
Þar sem bæði Giles og Gwenda
höfðu allgóð peningaráð átti þetta
ekki að vera neinum erfiðleikum
bundið.
Gwenda hafði í fyrstu mótmælt
því að þurfa að velja húsið ein. „Við
ættum að gera þetta saman,” hafði
hún sagt. En Giles hafði hlegið og
sagt: „Ég hef ekkert vit á húsum.
Ef þér lísfc vel á það, þá stendur ekki
á mér að samþykkja kaupin. Það
verður að sjálfsögðu að vera einhver
garður, og ekki neitt hræðilega
nýtiskulegt hús — og ekki of stórt.
Ég hefði helst hugsað mér, að það
ifr gleym
graffi
væri einhvers staðar á suðurströnd-
inni. Að minnsta kosti ekki of langt
inni í landi.”
„Hefurðu einhvem sérstakan
stað í huga?” spurði Gwenda. En
Giles svaraði neitandi. Hann var
munaðarlaus (það voru þau reynar
bæði) og í skólaleyfum hafði hann
verið sendur á milli ýmissa ætt-
ingja, svo honum fannst hann ekki
bundinn neinum sérstökum stað.
Þetta átti að vera hús fyrir Gwendu
— og ef þau nú biðu þangað til þau
gætu valið það saman, hvað þá ef
hann kæmist ekki til Englands fyrr
en eftir nokkra mánuði? Hvað
ætlaði Gwenda að gera allan þann
tima? Hanga á hótelum? Nei, það
væri betra að hún fyndi hús og
kæmi sér fyrir í því.
„Það sem þú átt við,” sagði
Gwenda, „er að þú sleppir við allt
erfiðið.”
En samt hlakkaði henni til að
finna húsnæði og hafa allt tilbúið og
heimilislegt þegar Giles kæmi.
Þau höfðu aðeins verið gift í þrjá
mánuði og hún elskaði hann mjög
mikið.
Eftir að hún hafði látið senda sér
morgunverð í rúmið, fór Gwenda á
fætur og lagði á ráðin. Hún eyddi
fyrsta deginum í að skoða sig um í
Plymouth og þess naut hún svo
sannarlega. Næsta dag leigði hún
sér þægilegan bíl og bilstjóra og
lagði af stað í ferðalag sitt um
England.
Veðrið var yndislegt og hún naut
ferðalagsins. Hún skoðaði nokkur
hús í Devonshire, sem gótu komið
til greina. En hún fann ekkert, sem