Vikan - 25.05.1978, Blaðsíða 11

Raimondo frá sér blaðinu. teygði úr sér,
geispaði og sagði: „Komdu hérna.
Serafino ... þar sem engir víðskiptavinir
koma, er eins gott, að þú takir til
hendinni. rakaðu mig. Þetta var ekki í
fyrsta skipli, sem hann lét mig raka sig
en þennan dag, eftir að hann hafði kom-
ið í veg fyrir, að ég færi á ströndina,
fannst mér það enn leiðinlegra en venju-
lega. Án þess að segja orð. þreif ég hand-
klæði og tróð þvi undir hökuna á honum
á mjög ruddalegan hátt. Allir aðrir
hefðu skilið mig, en ekki hann. Hann
hallaði sér hégómlega áfram til þess að
skoða sjálfan sig i speglinum, athugaði á
sér hökuna og þreifaði á kinnunum.
Viljugur rétti Paolino mér viðarsápu-
skálina. ég myndaði sápufroðu, sveiflaði
burstanum hring eftir hring. eins og ég
væri að hræra egg, og sápaði andlitið á
Raimondo alveg upp að augum. Ég
hamaðist eins og óður með burstann og
hafði á engri stundu myndað risastóra
sápubolta á kinnunum á honum. Siðan
þreif ég hnifinn og byrjaði að raka hann
með stórum, kraflmiklum sveiflum,
uppávið. eins og mig langaði til að skera
hann á háls. Hann hræddisl þetta og
sagði: ..Rólega nú, hvað er komið yfir
þig?" Ég svaraði engu. en hallaði höfði
hans afturábak og strak löðrið með einu
hnifsbragði neðst frá hálsinum á honum
og upp að Péturssporinu. Ekki kom orð
framyfir hans varir. en ég veil, að það
sauð i honum. Ég rakaði hann á móti
skeggvextinum, notað nú þá aðferðina.
Siðan hallaði hann sér yfir vaskafatið og
skolaði á sér andlitið. Þegar ég þurrkaði
honurn, klappaði ég honum nokkrum
sinnum due'ega i framan og ef ég hefði
mátt ráða. hefði ég látið hann hafa
nokkur veþjitilátin alvöruhögg. og loks
úðaði eg hann rækilega með talkúmi,
samkvæmt beiðni hans sjálfs. Ég hélt
nú, að ég væri laus við hann, en hann
hallaði sér enn á ný aflurábak i stólnum
og sagði: „Og nú er það klipping.”
Ég mótmælti: „En ég klippti þig i
fyrradag.” Hann svaraði rólega: „Já,
satt er það.... en nú áttu að snyrta það.
Hárið er farið að vaxa aftur.” Enn einu
sinni varð ég að kingja gremjunni, og
eftir að ég hafði hrisl handklæðið, festi
ég það aftur undir hökunni á honum.
Maður verður að viðurkenna, að
Raimondo hefur stórkostlegt hár, þykkt.
svart og glansandi. Það vex langt niður á
ennið og er greitt i löngum lokkum aftur
og niður á hálsinn. En þennan dag fann
ég til andstyggðar á þessu glæsilega hári
hans, þar sem mér fannst búa öll hans
leti. sjálfsþótti og lubbaháltur. „Farðu
nú varlega” sagði hann, „bara snyrta,
ekki stytta." og ég svaraði milli
samanbitinna tannanna: „Hafðu engar
áhyggjur. Á meðan ég klippti burtu
næstum ósýnilega enda af hárinu á
honum, hugsaði ég um Ostia og fann til
sterkrar löngunar til að klippa góða
skellu upp i þetta glansandi þykka hár
með skærunum minum. En ég gerði það
ekki vegna systur minnar. Hann hafði
nú aftur tekið upp blaðið og naut skæra-
skellanna hjá mér eins og kanarifugla-
söngs. Hann gaut augunum snöggvast i
spegilinn og sagði: „Veistu, að þú hefur
fyrirtaks rakarahendur?” Og mig langaði
til að svara: „Og þú ert ágætur við að
notfæra þér konur á svívirðilegan hált.”
Jæja, ég lauk svo við að snyrta hárið á
honum, siðan tók ég handspegilinn og
héh honum við hnakka hans, svo að
hann gæti séð, hvað ég hafði gert, og
spurði ismeygilegum rómi: „Og svo,
hvort er það þvottur eða svolítið
notalegt nudd?” Ég var að grinast, en
hann sagði grafalvarlegur: „Nudd.” í
þetta sinn gat ég ekki gert að því að
hrópa upp yfir mig: „En. Raimondo, við
eigum ekki til nema sex flöskur alls, og
þú ætlar að fara að eyða einni á sjálfan
þig.” Hann yppti öxlum. „Hugsaðu um
sjálfan þig... þetta eru ekki þínir
peningar, er það?” Mig langaði til að
segja við hann: „Ég á meira i þeim en
þú,” en ég sagði ekkert, aftur vegna
systur minnar, sem elskaði þennan
mann út af lífinu. Og ég hlýddi.
Óskammfeilinn heimtaði Raimondo að
velja sjálfur, hvaða ilm hann notaði.
Hann valdi fjóluilm. Siðan sagði liann
ntér fyrir um. hvernig ég átti að nudda
og núa hársvörðinn rækilega með
fingurgómunum. byrja neðst og halda
áfrant upp á við. Meðan ég nuddaði
hann, hafði ég augun á dyrunum, ef
viðskiptavinur kæmi inn og truflaði
þessi skripalæti. En enginn kont fremur
en venjulega. Eftir nuddið lét hann mig
setja fínt brilljantin i hárið á sér. bestu
tegund úr litilli franskri krús. L.oks tók
hann af mér greiðuna og greiddi sér
sjálfur með slikri vandvirkni. að ég reyni
ekki að lýsa henni. „Nú liður mér vel.”
sagðihannogstóð uppúrstólnum.
Ég leit á klukkuna, hún var að verða
eitt. Ég sagði við hann: „Raimondo ...
nú hef ég rakað þig, klippt þig og látið
þig hafa nudd, leyfðu mér nú að fara
niður að sjó, það er enn timi til þess." En
allt, sem hann sagði, um leið og hann
tók af sér svuntuna. var: „Ég er að fara
heim í hádegismat núna, ef þú ferð lika.
hver á þá að sjá um stofuna? Ég er búinn
að segja þér, að þú getur farið á Ostia á
mánudaginn.” Hann fór í jakkann.
kinkaði til min kolli og fór og Paolino á
eftir honum, en hann átti að færa mér
hádegismatinn að heiman.
Þegar ég var orðinn einn eftir, langaði
mig mest til að brjóla stólana, mölva
speglana og henda burstunum og
hnífunum út á götu. En ennþá hugsaði
ég um það, að i rauninni voru þetta
eignir systur minnar og þessvegna minar
lika og stillti mig og lagðist afturábak í
annan stólinn og beið. Það var alls
enginn á götunni núna. Sólskinið á
götuhellunum var blindandi. Það eina,
sem ég sá inni á stofunni, var ég sjálfur,
fýlusvipurinn á mér endurkastaðist úr
öllum speglunum. Allt snerist i hring-i
höfðinu á mér. sumpart vegna sipegl-
anna og sumpart af hungri. Til allrar
namingju kom nú Paolino til baka með
disk bundinn innan i servíettu. Ég sagði,
að hann skyldi fara heim til sin og fór
inn í herbergi bak við stofuna, litla
skonsu, sent fyrir var dregið hálf-
gagnsætt tjald, til þess að borða i friði. Á
þessari stundu myndi Raimondo vera
heima að finna að öllu góðgætinu, sem
systir min hefði útbúið handa honum.
En þegar ég fletti sundur servíetlunni,
fann ég ekki annað en hálfkalt spaghettí,
brauðsnúð og lilla vínflösku. Ég át hægt,
aðallega til þess að fá timann til að liða.
Og allan timann meðan ég át, var ég að
hugsa um. að Raimondo baðaði i rósum
og það væri hreinasta skömm að þvi, að
systir min hefði tekið saman við hann.
Ég hafði nýlokið við að borða. þegar
rödd fékk mig til að stökkva á fætur.
„Máég komainn?”
Ég flýtti mér út úr skonsunni minni.
Þetta var Santina, dóttir dyravarðarins i
byggingunni hinum megin götunnar.
Hún var litil og dökkhærð, en vel vaxin.
andlitið litið og laglegt, en fremur
breiðleit. augun dökk og glettin. Hún
leit oft inn á stofuna undir einu eða öðru
yfirskini, og í sakleysi mínu hélt ég, að
það væri min vegna, sem hún kom. Mér
var mikil ánægja að komu hennar í þetta
sinn. Ég sagði henni að vera eins og
heinta hjá sér, og hún settist í annan
rakarstólinn. Hún var svo stutt, að
fæturnir á henni náðu ekki niður á gólf.
Við tókum tal santan, og til þess að segja
eilthvað. hafði ég orð á því. að þetta
væri indæll dagur til þess að fara á
ströndina. Hún andvarpaði og sagði. að
það þætti sér dásamlegt. en þvi miður
yrði hún að hengja þvotlinn til jxrris
upp á þak seinnipartinn..." Viltu. að ég
komi og hjálpi þér?" stakk ég upp á.
„Komir upp á þak með mér?" sagði hún.
„Ja. ég væri nú alveg snar, ef ég léli þig
gera það ... Mamma kæmi fljótlega á
eftir mér, ef ég gerði það." Hún leit í
kringum sig og reyndi að finna eitthvað
til að lala um og sagði loksins: „Það eru
ekki margir viðskiptavinir hjá þér. er
það?" „Margir?" sagi ég, „alls engir."
„Þú ættir að opna hárgreiðslustofu fyrir
döntur,” sagði hún. þá myndi ég og
vinkonur minar koma til þin í per-
manent." Til þess að koma mér i
mjúkinn hjá henni sagði ég: „Ég get ekki
látið i þig permanent. en ég á ilm-„spray.
Hún svaraði strax ástleitin: „Er það
satt? Og hvaða ilm?" "Mjög góðan ilm,"
sagði ég. Ég náði nú i flöskuna nteð
sprautunni og byrjaði að sprauta á hana.
hér og þar og alls staðar að gattini
mínu, en hún æpli upp yfir sig og sagði.
að sig sviði i augun og rétti upp hend-
urnar til að verja sig. Á þvi andartaki
birtist Raintondo.
„Fint er. þú skemmtir þér ágætlega,"
sagði hann, án þess að líta á okkur.
Santina var staðin á fætur og farin að
afsaka sig. Ég setti flöskuna aftur á
hilluna. Raimondo sagði: „Þú veisi, að
ég vil ekki, að kvenfólk komi á stofuna...
Og „sprayið” er fyrir viðskiptavinina."
Santina mótmælti tilgerðarlega: „Signor
Raimondo, ég gerði ekkert af mér,” og
síðan fór hún, án þess þó að flýla sér. Ég
tók eftir þvi, að Raimondo horfði lengi á
eftir henni, og mér féll það ekki, vegna
þess að ég sá, að Santina hafði áhrif á
hann, og hvernig hún maldaði í móinn.
kom mér skyndilega til að álíta. að hann
hefði lika áhrif á hana. Égsagði ólundar-
lega: „Það var allt I lagi með fjóluilms-
nuddið fyrir þig ... en svolítil ilmgusa
handa þessari stúlku. sem var svo góð að
halda mér félagsskap ... nei, það er ekki
leyft ... Hvaða vit er nú í þessu?”
Raimondo sagði ekkert. en fór inn i
bakherbergið og úr jakkanum. Og svo
hófst siðdegið.
Tvær stundir liðu i hita og þögn.
Fyrst svaf Raimondo næstum
klukkustund, hallaði höfðinu afturábak,
rauðblár í framan og hraut eins og grís
nteð opinn ntunninn. Síðan vaknaði
hann. greip skæri og skemnni sér röskan
hálflima við að snyrta hárin i nösum
sinum og eyrunt. Loks vissi hann ekkert,
hvað hann átli af sér að gera og bauðst
til að raka mig. En sé eitthvað. sem mér
fellur verr en að raka hann. þá er það. að
hann raki ntig. Mér fannst allt með
felldu. á nieðan cg. aðstoðarmaðurinn.
rakaði hann, en að hann. yfirmaðurinn.
rakaði mig. fannsl mér bera vott um
það, að báðir værum við algjörlega
einskis nýtir og ekki svo mikið sem
hundur vildi nýta þjónustu okkar. Samt
var það nú svo, að ég þáði boð hans. þar
sem mér hundletddist að liafa ekkert
fyrir stafni. Hann var þegar búinn með
annan vangann og ætlaði að fara að
byrja á hinum. þegar rödd Santinu
heyrðist aftur utan af gotunni: „Má cg
konta inn?"
Báðir litum við við. ég með hálft
andlitið hulið sápu. Raimondo með
rakhnifinn á lofti. Og þarna sttSð hún.
brosandi og ögrandi, tneð annan fótinn á
þröskuidinum. og karfa. I'ull at' undnum
þvotti, hvildi á annarri mjöðminni.
„Afsakið mig." sagði hún, „en þar sent
ég vissi, aðengir viðskiptavinir væru hjá
ykkur á þessum tinta dags. var ég að
hugsa um. hvort verið gæti. að signor
Raimondo. sern er svo sterkur. vildi
hjálpa mér við að bera þessa þvottakörfu
upp á þakið? ... Ó, afsakið mig." — Ef
þið hefðuð séð Raimondo! Hann lagði
frá sér rakhnifinn og sagði við ntig:
„Serafino, þú verður sjálfur að Ijúka við
að raka þig." reif af sér svuntuna og þaut
í hurtu eins og byssubrenndur nteð
Santinu. Áður en ég gat áltað ntig. voru
þau horfin inn um innganginn á
byggingunni á ntóti, hlæjandi og
masandi.
Siðan lauk ég rólega við að raka mig.
Ég vissi. að ég hafði nógan tínta. Ég
þvoði ntér í framan og þurrkaði ntér og
sagði siðan við Paolino: „Farðu heint og
scgðu Giuseppinu. systur minni. að
koma hingað undireins ... Svona. farðu
nú, hlauptu.”
Giuscppina kom fljótlega. hálfmeð-
vitundarlaus af hræðslu. Þegar ég sá
hana. svona skakka og Ijóta.
vesalinginn. með valbrána á kinninni,
ástæðuna fyrir þvi. að þessi stofa hafði
verið sett á laggirnar fyrir Itennar
peninga, kenndi ég næstum i brjósti unt
hana og flaug i hug að segja henni ekki
neilt. En nú var þaðof scinl. og auk þess
langaði ntig til að hefna min á
Raintondo. Ég sagði þvi við hana:
„Vertu ekki hrædd, það hefur ekkcrt
slys viljað til. Það cr bara það, að
Raimondo er farinn upp á þak til að
Itjálpa dyravarðardótturinni hérna á
nióti við að hengja upp þvoltinn.” —
„Guð hjálpi mér.” sagði hún „nú verður
vesen.” Og hún gekk rakleitt inn unt
breiðan innganginn hinum ntegin
götunnar. Ég tók af mér svuntuna,
snteygði mér i jakkann og dró niður
rúllutjaldið. En áður en ég fór, hengdi ég
upp prentað spjald. setn hann hafði
fengið Irá hinni rakarstofunni ásantt
vaskafötununt. Á þvi stóð: L.OKAD
VEGNA SORGARATBURDAR í
FJÖLSKYLDUNNl.
Anna Maria Þórisdóttir þýddi.