Vikan - 25.05.1978, Side 20

hún hafði átt, annaðhvort fyrir hjóna-
bandið eða eftir það. Hann gat ekki gert
sér það í hugarlund, að hún skvetti sér
upp. Ef til vill segði hún honum það á
föstudaginn. Þegar hann sæi hana í
síðasta sinn.
Síðdegið leið hratt. Judd tók á móti
þeim sjúklingum, sem hann hafði ekki
getað sent afboð. Þegar sá siðasti var
farinn, náði hann i segulbandið með
síðasta tímaHarrisonsBurke og lék það
og skrifaði hjá sér ýmsar athugasemdir,
á meðan hann hlustaði.
Þegar þvi var lokið, slökkti hann á
segulbandinu. Hann hafði ekki um neitt
að velja. Hann varð að hringja i vinnu-
veitanda Burkes næsta morgun og segja
honum frá ástandi Burke. Honum varð
litið út um gluggann, og það kom honum
á óvart að það skyldi vera komið kvöld.
Klukkan var næstum átta. Þegar hann
hætti að einbeita sér að vinnunni, fann
hann skyndilega, að hann var þreytturog
stirður. Hann verkjaði í rifin og hafði
mikinn æðaslátt í handleggnum. Hann
ætlaði heim og liggja lengi í heitu baði.
Hann kom öllum segulböndum á sinn
stað, nema bandi Burkes, sem hann læsti
niður i skúffu á hliðarborði. Hann
ætlaði að afhenda það geðlækninum,
sem rétturinn skipaði. Hann fór i
frakkann sinn og var á leiðinni út, þegar
siminn hringdi. Hann gekk að simanum,
ogansaði: „Dr. Stevens.”
Hann fékk ekkert svar. Hann heyrði
andardrátt. þungan og með nefhljóði.
„Halló?”
Það var ekki svarað. Judd lagði á.
Hann stóð þarna andartak, þungur á
brún. Vitlaust númer, hugsaði hann.
Hann slökkti skrifstofuljósin og gekk i
átt að lyftunni. Allir aðrir voru löngu
farnir. Það var enn of snemmt fyrir
starfsfólkið, sem gerði hreint á nóttinni
og að Bigelow varðmanni undanskildum
varenginn i húsinu.
Judd gekk að lyftunni og ýtti á
hnappinn. Merkiörin hreyfðist ekki.
Hann ýtti aftur á hnappinn. Ekkert
gerðist.
Og þá slokknuðu öll ljós á ganginunt.
SJÖUNDI KAFLI
Judd stóð fyrir framan lyftuna, og
myrkurbylgjan skall á honum eins og
likamiegt afl. Hann fann hjartslátt sinn
hægjast og siðan verða örari. Skyndi-
legur, frumstæður ótti fór um líkama
hans, og hann stakk hendinni í vasann
eftir eldspýtum. Hann hafði skilið þær
eftir á skrifstofunni. Ef til vill voru ljósin
i lagi á neðri hæðunum. Hann hreyfði
sig hægt og varfærnislega og þreifaði sig
áfram að dyrunum, sem lágu að stiga-
ganginum. Hann ýtti þeim opnum.
Stiginn var í niðamyrkri. Hann hélt sér
fast i handriðið og lagði af stað niður í
sortann. Neðst í fjarska sá hann
flöktandi skinið frá vasaljósi hreyfast
upp stigann. Hann fann til skyndilegs
léttis. Þetta var Bigelow, varðmaðurinn.
„Bigelow!” æpti hann. „Bigelow! Þetta
er dr. Stevens!” Rödd hans skall á
steinveggjunum og bergmálaði
ankannalega i stigaganginum. Sá. sem
bar vasaljósið, hélt áfram upp, þögull og
án hiks. „Hver er þar?” spurði Judd.
Eina svarið var bergmálið af orðum
hans.
Og skyndilega vissi Judd, hverjir þetta
voru. Morðingjar hans. Þeir hlutu að
vera að minnsta kosti tveir. Annar hafði
rofið strauminn i kjallaranum, en hinn
hafði beðið við tröppurnar, svo hann
slyppiekki.
Bjarminn frá vasaljósinu nálgaðist.
Hann var aðeins tveimur eða þremur
hæðum neðar og hélt stöðugt upp á við.
Judd varð ískalt af skelfingu. Hjarta
hans barðist eins og bulla i vél, og hann
var óstyrkur í hnjáliðunum. Hann snéri
ANDLIT
ÁN GRÍMU
sér snöggt við og fór aftur upp stigann á
sina hæð. Hann opnaði og stóð kyrr og
hlustaði. Hvað nú, ef einhver biði hans
þarna á dimmum ganginum?
Fótatakið, sem færðist upp stigann.
varð háværara. Judd var þurr í munn-
inum, þegar hann snéri sér við og
þreifaði sig áfram eftir dimmum
ganginum. Hann hóf að telja skrifstofu-
dyrnar, þegar hann kom að skrifstofu
sinni. Lyklarnir runnu úr óstyrkum
höndum hans og féllu á gólfið. Hann
þreifaði eftir þeim, viti sínu fjær af
skelfingu, og fann þá. Hann lauk upp
dyrunum að móttökuherberginu sínu og
fór inn og tvilæsti á eftir sér. Nú gat
enginn opnað, nema hafa sérstakan
lykil.
Hann heyrði fótatakið nálgast á ytri
ganginum. Hann fór inn í einka-
skrifstofu sína og reyndi að kveikja
Ijósin. Ekkert gerðist. Það var enginn
straumur i húsinu. Hann læsti innri
dyrunum og fór siðan að simanum.
Hann þreifaði eftir skifunni og hringdi i
miðstöð. Það hringdi þrisvar sinnum of
lengi, — en siðan heyrði hann rödd, sem
var einu tengsl Judds við umheiminn.
Hann talaði lágt. „Miðstöð. þetta er
neyðartilfelli. Þetta er dr. Judd Stevens.
Ég þarf að tala við Frank Angeli,
rannsóknarlögreglumann i nítjánda
hverfi. Flýtið yður!"
„Þakka yður fyrir. Hvert er númerið
yðar?”
Judd sagði henni það.
„Andartak.”
Hann heyrði, að einhver var að reyna
að opna dymar að ganginum frá einka-
skrifstofu hans. Þeir komust ekki þar
inn, þvi þar var enginn húnn að utan-
verðu.
„Flýtið yður, miðstöð!”
„Andartak," svaraði kuldaleg og róleg
röddin.
Það var suð á línunni, og síðan svar-
aði lögreglumaðurinn við skiptiborð lög-
reglunnar. Nitjánda deild .”
Hjartað hoppaði í brjósti Judds.
„Angeli rannsóknarlögreglumann,”
sagði hann. „Þaðeráriðandi!
„Angeli. . . Andartak."
Það var eitthvað að gerast frammi á
ganginum. Hann heyrði einhverja tala
saman lágum rómi. Það var einhver
kominn til mannsins með vasaljósið.
Um hvað voru þeir að tala?
Hann heyrði kunnuglega rödd i sim-
anum. „Angeli rannsóknarlögreglumað-
ur er ekki staddur hér. Þetta er sam-
starfsmaður hans, McGreavy yfirlög-
regluþjónn. Get ég —'.'
„Þetta er Judd Stevens. Ég er á skrif-
stofunni minni. Það eru öll Ijós farin, og
það er einhver að reyna að brjótast inn
ogdrepamig!”
Það varð þung þögn hinum megin á
linunni. „Sjáðu nú til, læknir,” sagði
McGreavy. „Hvers vegna kemurðu ekki
hingað og talar um þetta við — ”
„Ég kemst ekki til ykkar,” sagði Judd
háróma. „Það er einhver að reyna að
drepa mig!”
Aftur varð þögn. McGreavy trúði
honum ekki og ætlaði ekki að hjálpa
honum. Judd heyrði dyr opnast frammi,
og siðan raddir í móttökuherberginu.
Þeir voru komnir inn i móttökuherberg-
ið ! Þangað gátu þeir ekki komist nema
hafa lykil. En hann heyrði i þeim, og
þeir stefndu að dyrunum á einkaskrif-
stofu hans.
McGreavy sagði eitthvað í símann. en
Judd skeytti þvi engu. Það var orðið of
seint. Hann lagði símtólið á. Það hefði
ekki einu sinni skipt máli, þó McGreavy
hefði samþykkt að koma. Morðingjarnir
voru á staðnum! Lífiö er aðeins örþunn
ur þráöur og það þarf ekki nema sek-
úndubrot aö rjúfa hann. Óttinn, sem
hann var haldinn, snerist í blinda reiði.
Hann neitaði að láta slátra sér eins og
Carol og Hanson hafði verið slátrað.
Hann ætlaði að verjast. Hann þreifaði í
kringum sig í myrkrinu eftir einhverju
vopni. Öskubakki ... bréfahnifur ...
gagnslaust. Morðingjarnir myndu hafa
byssur. Þetta var eins og martröð úr
sögu eftir Kafka. Andlitslausir böðlar
dæmdu hann fyrir ekki neitt.
Hann heyrði þá koma að innri dyrun-
um og vissi, að nú átti hann aðeins eftir
eina eða tvær mínútur ólifaðar. Hann
kannaði síðustu hugsanir sínar með ein-
kennilega fjarrænni ró, rétt eins ojjþiann
væri einn af sjúklingum sfnum. Hann
hugsaði um Anne og fann til kveljandi
saknaðartilfinningar. Hann hugsaði um
sjúklinga sina og um það, hversu mjög
þeir þyrftu á honum að halda. Harrison
Burke. Hann mundi skyndilega, að hann
hafði enn ekki sagt vinnuveitanda
Burke, að það þyrfti að leggja hann inn.
Hann varð að setja segulbandið þar sem
það ... Hjarta hans tók kipp. Ef til vill
hajöi hann vopn til að berjast með!
Hann heyrði hurðarhúninum snúið.
Dyrnar voru læstar, en lásinn var ekki
traustur. Þeir ættu létt með að brjóta
hann. Hann þreifaði sig i skyndingu að
borðinu, þar sem hann hafði læst niður
band Burkes. Hann heyrði iskur, þegar
ýtt var á dyrnar að móttökuherberginu.
Siðan heyrði hann einhvern fálma við
lásinn. Hvers vegna brjóta þeir ekki bara
niður dyrnar? hugsaði hann. Einhvers
staðar i innstu fylgsnum hugans fannst
honum þetta mikilvægt atriði, en hann
hafði engan tima til að hugsa nánar um
það. Hann opnaði skúffuna með titrandi
fingrum og náði i bandið. Hann reif það
úr pappaöskjunum, fór siðan að segul-
bandstækinu og hóf að þræða spóluna i.
Þetta var veik von, en sú eina. sem hann
átti.
Hann stóð þarna og einbeitti sér og
reyndi að muna nákvæmlega,hvað þeir
Burke hefðu sagt. Þrýstingurinn á dyrn-
ar jókst. J udd sendi frá sér stutta og þög-
20VIKAN 21. TBL.