Vikan - 25.05.1978, Síða 45

AGÖTHUCHRISTIE
úr gleymsku grafið
,,Ó, já. Kæri Melrose. Hann hefur
alltaf verið einkar elskulegur. Alftaf
síðan — ”
„Alltaf síðan meðhjálparinn var
skotinn til bana á skrifstofu prests-
ins. Það er orðið langt síðan það var.
En þú hefur síðan leyst aðrar gátur.
Eins og til dæmis vandamálið með
eitraða pennann, þarna rétt hjá
Lymstock.”
„Þú virðist vera allfróður um mína
hagi, fulltrúi — "
„Primer heiti ég. Og ég geri ráð
fyrir, að þú hafir haft nóg að gera
hér."
„Ja, ég reyni að gera það, sem ég
get, hér í garðinum. Það er sorglegt
að sjá, hvað hann er í mikilli niður-
Morð
undir yfirborðinu . . . og valda mikl-
um skaða — önnur fögur blóm
deyja. ...”
Einn af lögregluþjónunum kom
gangandi í átt til þeirra. Hann var
sveittur og moldugur á enninu. „Við
erum komnir niður á eitthvað. Það
er áreiðanlega hún.“
Og það var þá, sem dagurinn hafði
orðið eins og martröð, fannst
Gwendu. Giles hafði komið náfölur,
og sagt: „Það er — hún er þarna, það
fer ekki á milli mála, Gwenda.”
Svo hafði einn af lögregluþjónun-
um farið í símann og stuttu seinna
hafði læknirinn komið, það var lág-
vaxinn, snaggaralegur náungi.
Og það var þá, sem frú Cocker, hin
rólega og óhagganlega frú Cockur,
hafði farið út í garðinn — ekki fyrir
einskæra forvitni, eins og búast
hefði mátt við, heldur einungis í
þeim tilgangi, að sækja grænmeti
fyrir hádegisverðinn. Og frú Cocker,
þessum tíma? Milli tvö tuttugu og
tvö fjörutíu og fimm. Þú ætlar að
spyrja þá að því.”
Primer brosti.
„Þú mátt vera alveg viss um, frú
Reed, að við spyrjum allra nauðsyn-
legra spurninga. En þetta verður
allt að hafa sinn gang, það þýðir
ekkert að vera með einhvern asa.
Við megum ekki gleyma að líta
lengra fram á veginn.”
Gwenda gat allt í einu gert sér í
hugarlund alla þá þolinmæði, sem til
þurfti. Hægt og hægt, og án nokk-
urrar miskunnar . . .
Hún sagði: „Ég skil . . . já. Þið er-
uð sérhæfðir í slíku. Giles og ég er-
um bara viðvaningar. Við gætum
verið svo heppin að hitta í mark, en
við myndum ekki vita, hvað svo ætti
að gera.”
„Það er ekki fjarri lagi, frú Reed.”
Fulltrúinn brosti aftur. Hann stóð
upp og krækti frá franska gluggan-
um. Hann opnaði gluggann og ætl-
aði að ganga út fyrir, en nam skyndi-
lega staðar.
„Fyrirgefðu, frú Reed, en getur
verið, að þessi kona þarna, sé ungfrú
Jane Marple?”
Gwenda gekk til hans. Neðst í
garðinum átti ungfrú Marple enn í
vonlausu stríði við vafningsviðinn.
„Já, þetta er ungfrú Marple. Hún
hefur verið svo vinsamleg að hjálpa
okkur svolítið í garðinum.”
„Ungfrú Marple,” sagði fulltrú-
inn. „Ég skil.”
Um leið og Gwenda leit spyrjandi
á hann og sagði, „Hún er svo ind-
æl,” sagði hann:
„Hún er landsfræg kona, hún ung-
frú Marple. Hún hefur minnsta kosti
lögreglustjóra í þremur fylkjum í
vasanum. Ekki samt yfirmann
minn, en það mun koma að því. Svo
ungfrú Marple hefur átt hér hlut að
máli."
„Hún hefur komið með ýmsar
gagnlegar uppástungur,” sagði
Gwenda.
„Það er ég viss um,” sagði Primer.
„Var það hún, sem benti ykkur á,
hvar lík frú Halliday væri að finna?”
„Hún sagði, að við Giles ættum að
vita, hvar best væri að leita,” sagði
Gwenda. „Og það var líka ósköp
heimskulegt, að okkur skyldi ekki
hafa dottið þetta í hug fyrr.”
Fulltrúinn hlö svolítið og gekk til
ungfrú Marple. „Ég held, að við höf-
um rkki hist fyrr, ungfrú Marple,”
sagði hann. „En Melrose ofursti
benti mér einu sinni á þig."
Ungfrú Marple stóð upp og roðn-
aði.
„Við erum komnir
niður á eitthvað. Það
er áreiðanlega hún.”
nðslu. Þessi vafningsviður er til
dæmis óttalega leiðinlegur. Ræturn-
ar,” sagði ungfrú Marple og leit
hreinskilnislega á fulltrúann, „liggja
langt niður á við. Mjög langt — þær
breiða úr sér undir yfirborðinu."
„Það held ég, að sé alveg rétt,”
svaraði fulltrúinn. „Langt, langt
niður. Langt til baka . . . ég á við
þetta morð. Atján ár.”
„Og kannski ennþá lengra,” sagði
ungfrú Marple. „Þær breiða úr sér
sem deginum áður hafði haft þungar
áhyggjur af því hvaða áhrif morðið
á Lily hefði á heilsu Gwendu (því frú
Cocker þóttist þess fullviss, að eftir
nokkra mánuði yrðu þau að taka
barnaherbergið uppi í notkun), hafði
gengið beint að hinum hræðilega
uppgreftri og afleiðingarnar urðu
hreint og beint hræðilegar.
„Alveg hræðilegt, frú. Og ég, sem
hef aldrei getað þolað bein. Ekki
bein úr beinagrindum. Og bara hér í
garðinum, rétt hjá matjurtagarðin-
um. Og hjartað í mér hamast svo —
hjartslátturinn — ég næ varla and-
anuu.. Ó, má ég vera svo frek að
biðja umörlítið koníak .. ”
Andköf frú Cocker og grár litar-
háttur ollu Gwendu svo mikilli skelf-
ingu, að hún þaut af stað og náði í
koníak og bar það að vörum frú
Cocker.
Og þá hafði frú Cocker sagt:
„Þetta var einmitt það, sem eg
þurfti, frú — ” og um leið brast rödd-
in og útlit hennar varð svo skelfi-
legt, að Gwenda æpti á Giles, sem
kallaði svo á lækninn.
„Það var svei mér gott, að ég var
hér staddur,” sagði sá síðastnefndi
eftir á. „Það mátti engu muna. Ef
konan hefði ekki fengið læknishjálp,
þá hefði hún hreinlega dáið.”
21. TBL.VIKAN 45