Vikan - 25.05.1978, Qupperneq 48

ur. Og þó svo, að hún gæti það, þá
myndi enginn heyra til hennar.
Því það var enginn í húsinu — ekki
Giles, og ekki frú Cocker, og ungfrú
Marple var ekki einu sinni í garðin-
um. Og næsta hús var of langt í
burtu til þess að til hennar heyrðist.
Og hún gat heldur ekki æpt, því hún
var of hrædd til að hljóða. Hrædd
við þessar hryllilegu hendur . . .
Hún gat farið aftur á bak inn um
barnaherbergisdyrnar og svo — og
svo — myndu þessar hendur grípa
um háls hennar . . .
En allt í einu nam Kennedy staðar
og hörfaði undan, um leið og vatns-
gusa lenti framan í honum. Hann
saup hveljur og greip höndum fyrir
andlitið.
„Einkar heppilegt," sagði ungfrú
Marple andstutt, því hún hafði
hlaupið eins hratt og hún gat upp
stigann bakdyramegin, — „að eg
var einmitt að úða rósirnar þínar í
garðinum.”
25. EFTIRMÁLI
í TORQUAY.
„En kæra Gwenda, auðvitað hefði
mér aldrei dottið í hug að fara í
burtu og skilja þig eina eftir í hús-
inu," sagði ungfrú Marple. „Ég vissi
að hættulegur maður gekk laus, og
var því vel á verði í garðinum."
„Vissirðu allan tímann, að — hann
— var sá seki?" spurði Gwenda.
Þau sátu öll þrjú, ungfrú Marple,
Gwenda og Giles, á svölum Imper-
ial-hótelsins í Torquay.
„Breytið um umhverfi," hafði
ungfrú Marple sagt, og Giles hafði
samþvkkt, að það væri það besta
fyrir Gwendu. Og þar sem Primer
var á sama máh, höfðu þau ekið
beint til Torquay.
Sem svar við spurningu Gwendu,
sagði ungfrú Marple, „Ja, það var
ýmislegt, sem benti til þess, vina
mín. En því miður voru ekki nægar
sannanir fyrir hendi.
Giles leit á hana fullur forvitni, og
sagði, „Ég get nú ekki séð, hvað
benti til þess."
„En kæri Giles, reyndu að hugsa
skýrt. I fyrsta lagi, þá var hann „á
staðnum"."
„Á staðnum?”
„Já, vissulega. Þegar Kelvin
Halhday kom til hans, þarna um
nóttina, þá var hann nýkominn heim
af spítalanum. Og það hafa ýmsir
sagt okkur, að spítahnn hafi þá ver-
ið næsta hús við Hillside, eða St.
Catherine, eins og húsið hét þá. Svo
þú sérð, að hann getur hafa verið á
réttum stað á réttum tíma. Og svo
voru fjölmargar aðrar smáar, en
mikilvægar staðreyndir. Helen
Hahiday sagði Richard Erskine, að
hún hefði farið tU Indlands tU að
giftast Walter Fane, vegna þess að
hún var óhamingjusöm heima fyrir.
Það er að segja, ekki hamingjusöm í
sambúðinni við bróður sinn. En
samt þótti bróður hennar mjög
vænt um hana. Svo, hvað var þá að?
Afflick sagði ykkur, að hann hefði
„vorkennt vesalings stúlkunni". Og
það er ég viss, að hann segir satt.
Hann vorkenndi henni. Hvers vegna
gat hún ekki hitt AffUck, nema á
laun? Hún var ekkert yfir sig ást-
fangin af honum. Var það vegna
þess, að hún gat ekki haft eðUlegan
samgang við neina un'ga menn?
Bróðir hennar var „strangur" og
„gamaldags”. Finnst ykkur þetta
ekki minna svoUtið á herra Barett í
Wimpole Street?”
Það fór hroUur um Gwendu.
„Hann var brjálaður,” sagði hún.
„Brjálaður.”
MORÐ ÚR
GLEYMSKU
GRAFIÐ
„Já," sagði ungfrú Marple. „Hann
var ekki fuUkomlega eðUlegur. Hann
dáði hálfsystur sína, og þessi vænt-
umþykja lýsti sér með ráðríki og yf-
irgangi. SUkt gerist oftar en þið
haldið. Feður, sem vUja ekki að dæt-
ur þeirra giftist, — eða bara um-
gangist unga menn. Eins og herra
Barrett. Mér datt þetta í hug, þegar
ég heyrði þetta með tennisnetið.”
„Tennisnetið?"
„Já, mér fannst það mjög mikil-
vægt atriði. Imyndið ykkur þessa
ungu stúlku, Helen, sem er nýbúin
að ljúka langri skólagöngu. Eins og
aðrar stúlkur, þá langar hana tU að
njóta Ufsins, hitta unga menn — og
daðra svoUtið við þá —
„Nei," sagði ungfrú Marple með
miklum þunga. „Það er einmitt eitt
það skelfUegasta í sambandi við
þennan glæp. Það var ekki nóg með,
að hann dræpi hana á endanum. Ef
þið hugsið ykkur vel um, þá munuð
þið komast að því, að eina sönnun
þess, að Helen Kennedy hafi verið
vitlaus í karlmenn — eða hvað orð
var það nú, sem þú notaðir? — Ó, já,
— að hún hafi verið vergjörn — er
komin beint frá Kennedy sjálfum.
Ég held sjálf að hún, eins og hver
önnur heUbrigð stúlka, hafi vUjað
skemmta sér svoUtið og flangsa svo-
Utið utan í ungum mönnum. Seinna
hefði hún gifst þeim manni, sem hún
hefði kosið. Meira hefur það varla
verið. Og athugið þið svo, hvað
bróðir hennar gerir. Fyrst er hann
strangur og gamaldags og leyfir
henni litið frjálsræði. Svo, þegar hún
vill bjóða heim fólki tU að spUa tenn-
is — og varla getur nú verið neitt
rangt við það — þá lætur hann sem
hann samþykki það, en læðist svo út
eina nóttina og sker tennisnetið í
smáræmur — þetta er mjög mikU-
vægt atvik, sem lýsir vel eðU hans.
En svo, af því hún gat samt spUað
tennis annars staðar og sótt dans-
leiki, þá notfærir hann sér smá-
skeinu á fæti hennar og ber á hana
eitthvað, sem hindrar að sárið grói.
Ó, já, ég held svo sannarlega, að
hann hafi gert það . . . ég er meira að
segja alveg viss um það.
En ég held, að Helen hafi ekki gert
sér þetta ljóst. Hún vissi, að bróður
hennar þótti mjög vænt um hana, og
ég held, að hún hafi ekki gert sér
grein fyrir, hversvegna henni leið
illa heima fyrir. En loks þoldi hún
ekki við lengur, hún ákvað að fara tU
Indlands og giftast Fane, bara tU að
losna að heiman. En til að losna frá
hverju? Það vissi hún ekki. Hún var
of ung og óreynd tU þess að vita það.
Svo hún lagði af stað tU Indlands. Á
ieiðinni hitti hún Richard Erskine og
varð ástfangin af honum. Og í sam-
bandi við það mál, hegðaði hún sér
ekki eins og nein gála, heldur eins og
heiðvirð og sómakær ung stúlka.
Hún hvatti hann ekki tU að yfirgefa
eiginkonu sína. Hún hvatti hann
þvert á móti, tii að gera það ekki. En
þegar hún hitti Walter Fane aftur,
þá vissi hún, að hún gæti ekki gifst
honum. Og af þvi, að hún vissi ekki
hvað hún gæti gert, þá sendi hún
bróður sínum skeyti og bað hann að
senda sér peninga fyrir fargjaldi
heim.
Á heimleiðinni hitti hún föður
þinn — og þá kom hún auga á aðra
undankomuleið. Og í þetta skipti
hafði hún von um að geta fundið
hamingjuna.
Hún giftist ekki föður þínum á
fölskum forsendum, Gwenda. Hann
var að jafna sig eftir dauða ástkærr-
ar eiginkonu sinnar. Og hún var að
komast yfir óhamingjusamt ástar-
ævintýri. Þau gátu hjálpað hvort
öðru. Ég held að það sé mjög mikU-
vægt atriði, að hún og Kelvin giftu
sig í London og fóru svo til Dill-
mouth til þess að segja Kennedv
fréttirnar. Hún hlýtur að hafa haft
eitthvert hugboð um, að það væri
gáfulegra en að þau færu tU Dill-
mouth og giftu sig þar, sem hefði þó
verið eðlilegra. Ég held samt, að
hún hafi enn ekki vitað, hvað það
var, sem olli henni kvíða — en hún
var óróleg, og henni fannst öruggara
að láta bróður sinn ekkert vita um
giftinguna, fyrr en aUt var klappað
og klárt.
Það fór vel á með þeim Kelvin og
Kennedy, og Kennedy virðist hafa
lagt sig aUan fram um að láta sem
honum Utist vel á giftingu þeirra.
Þau hjónin leigðu sér hús með hús-
gögnum.
Og nú komum við að mjög mikil-
vægu atriði — þeirri tUgátu, að kona
Kelvins hafi gefið honum inn eitur.
Það er aðeins um tvo möguleika að
ræða — því það eru aðeins tveir aðil-
ar, sem hefðu getað haft tækifæri tU
shks. Annaðhvort hefur Helen gefið
manni sínum eitur, og ef það er rétt,
hversvegna þá? Eða það hefur verið
Kennedy. Kennedy var læknir HaUi-
days og hann ráðfærði sig við hann.
Hann hafði mikið áUt á læknisþekk-
ingu Kennedys — og það var einmitt
Kennedy, sem kom Kelvin tU að
álíta, að kona hans gæfi honum inn
eitur."
,,En getur nokkuð eitur haft þau
áhrif, að maðurinn fari að sjá ofsjón-
ir og ímyndi sér, að hann hafi kyrkt
konu sína?" spurði Giles. „Ég
meina, er nokkuð eitur tU, sem hefur
einmitt þessi áhrif?”
Framhald í næsta blaði.
48VIKAN 21. TBL.