Vikan - 25.05.1978, Síða 53

A lltr verða að læra aans á
Hassela.
Stofnandi vistheimilisins,
íþróttakennarinnK. A.
Westerberg.
Holgeir, 62 ára, vann áður í
sögunarverksmiðjunni. Nú
hefur hann selt hús sitt og flutt
til unglinganna. Hér er Sússí að
skera hár hans.
Fjallaferðin er harður
skóli
Eftir nokkurra vikna dvöl á
Hassela fer allur hópurinn í
fjallaferð. Viku erfiði í norð-
lensku fjöllunum er harður
skóli. Hælsæri og aumar herðar
er ekki eina reynslan. Þau læra
að treysta hvert öðru, vera í
hóp, taka ábyrgð á sjálfum sér
og náunganum, að ganga úti í
nátturunni, ganga frá farangri
sínum. Þau læra að kveikja eld,
matbúa, höggva við og ganga
frá eftir sig.
— Þegar heim kemur, erum
við reiðubúin að halda fyrstu
fundina, segir Ove, sem er einn
af starfsmönnunum. — Við
spjöllum um ýmis hegðunar-
vandamál, sem við höfum.orðið
vör við, og leggjum ríka áherslu
á að gera unglingunum
skiljanlegt, hve háð þau eru
hvert öðru. Við viljum kenna
þeim að vera ábyrg gerða sinna
og að svíkja ekki hópinn.
Fjallaferðin er upphaf
margvíslegrar starfsemi utan og
innan heimilisins undir umsjá
starfsfólksins. Þessi fjallaferð er
lífsreynsla, sem unglingarnir
minnast ævilangt — þau gleyma
fljótt aumum öxlum, hælsæri og
strengjum. Eftir stendur hið
skemmtilega, nýstárlega,
óvenjulega, spennandi og
skrítna. Þau minnast þess oft,
hinnar fyrstu sameiginlegu
reynslu.
Allir, sem á Hassela dvelja,
verða að læra dans. Hvers
vegna? spyrjum við.
— Þannig kynnast unglingar
oftast, segir Ove. — Gegnum
dansinn ná þau sambandi hvert
við annað.
En ekki hafa allir jafn gaman
af dansi:
— Ef stelpa er ekki vinsæl af
strákunum, eða ef hún er hrædd
og óörugg — ja, þá er betra að
halda sig heima, segir Sússí. —
Auk þess fellur mér ekki að
standa og bíða með hinum
stelpunum. En ég fellst samt á,
að það sé ágætt að kunna að
dansa.
Evu og Hákoni finnst gaman
að dansa. Þau eru orðin slyng í
rokki. En það er dálítið annað
að dansa heima á Franshammar
eða á böllum í sveitinni á laugar-
dagskvöldum. Þá eru líka flestir
kenndir, en þau sjálf ódrukkin.
Snyrtimennska í fyrir-
rúmi
Vinnudagur á Hassela byrjar i
rólegheitum. Menn eru mis-
upplagðir, eins og gengur.
Þegar morgunverði lýkur og
búið er að glugga í dagblöðin,
hefst vinnan. Þeim er skipt í þrjá
flokka: Inniflokk, útiflokk og
hesthúsflokk. Vikulega eru
flokkaskipti, þannig að allir fá
að kynnast hinum ýmsu
störfum, sem inna þarf af hendi
á stóru he\ 'ili — eða eins og
Sússi sagði:
— Ég yrði laglega fúl, ef ég
fengi ekki að smíða, eins og
strákarnir.
Pétri féll ekki að vera settur í
„kvenmannsverk”:
— Þegar mér var sagt að þvo
upp, var mér nóg boðið. Ég
hafði svo sem prófað slíkt fyrr,
en það var margt annað, sem
okkur bar einnig að gera —
þurrka af borðunum, raða
stólunum fallega, brenna ruslið
og fleira og fleira.
Það er áriðandi, að snyrti-
mennska sé í fyrirrúmi. Heimilið
má ekki lita út eins og eiturlyfja-
bæli. Snyrtimennska verður að
ríkja bæði úti og inni.
Útiflokkurinn sér um að
halda hreinu kringum bæinn. Á
sumrin vinna þau einnig við
heyskapinn, en á veturna er það
hreinsun og viðhald. Þau byggðu
t.d. sjálf gufubaðstofuna.
Hesthúsflokkurinn ræður
ríkjum í hesthúsinu. Borgarbörn
eru alls óvön umhirðu hesta, en
þau eru fljót að komast upp á
lag með það. Á sumrin er
hestunum beitt fyrir sláttu-
vélina, herfið eða önnur tæki.
Starfsfólkið er alltaf með i
flokkunum. Það leiðir hópinn,
leiðbeinir við vinnuna — og
gætir þess, að talið berist ekki að
eiturlyfjunum.
— Þú getur rétt gert þér í
21. TBL. VIKAN 53