Vikan


Vikan - 22.06.1978, Blaðsíða 17

Vikan - 22.06.1978, Blaðsíða 17
1 sýn’ ’ Lee Majors er ekki eini maðurinn, sem komið hefur inn i líf Farrah Faw- cett. Þessi mynd var tekin, er hún og Gary Roberts, sem var fastur fylgi- sveinn hennar um tíma, voru á leið i menntaskölaball I heimabœ þeirra I Texas. Nmm myndlr eni talinar á f yratu árum Farrah I Hotywood. Farrah hafur unnið tökivart fyrir sár sam Ijðsmyndafyrirsata. hafa nógu sterkar taugar til þess að standast þá samkeppni, sem ríkir í heimi kvikmyndanna.” En þá var það, einn góðan veðurdag að Lxe Majors var «, staddur inni hjá umboðsmanni sínum, sem rétti honum mynd af ungri stúlku. Lee gapti og sagði: „Hún er stórkostleg. Svona stúlkur eru virkilega þess virði að bjóða út að borða”. Og hann var ekkert að tvínóna við hlutina, heldur hringdi þangað, sem hún bjó, og lét liggja þar skilaboð: „Segið ungfrú Farrah Fawcett, að Lee Majors hafi hringt og boðið henni í kvöldmat. Og að ég muni sækja hana klukkan hálf- átta!” Bálreið yfir þessari dirfsku hans, hreytti Farrah út úr sér: „Hvernig vogar hann sér... hvað heldur hann eiginlega, að hann sé?” Hinn rólegi Lee gerði sér grein fyrir því, að Farrah gæti hafa reiðst yfir þessu uppátæki hans og fundist þetta hrein ókurteisi, svo hann hringdi aftur í hana og bað hana að afsaka þennan rudda- skap, sem hann hefði sýnt henni. Hvað sem því líður segist Farrah muna það eitt frá þessu kvöldi, að hún sá bara stjörnur. „Þetta var ást við fyrstu sýn!” Þetta kvöldverðarboð leiddi til þess, að þau bjuggu saman í fimm ár og giftu sig síðan 28. júlí 1973, en þá voru liðin halda sér í líkamlegri þjálfun með reglu- legum æfingum, og einnig er hún mjög hrifin af tennis. Þar á ofan sér strangur vinnudagur um það, að aukakílóin ná ekki að festa sig á hinum velskapaða lík- ama hennar. „Ég reyni að gera nokkrar æfingar á hverjum morgni og á hverju kvöldi, þrátt fyrir mikið annríki,” segir hún. „Uppáhaldsæfingarnar minar eru djúp- ar hnébeygjur, og eins geri ég mikið af mittisæfingum. Það nægir til að halda mér í góðu líkamlegu ástandi.” Og auðvitað gætir hún einnig vel að því, hvað hún borðar og lætur innihald próteina ráða frekar en lokkandi bragð. Eftir að Farrah sagði upp samningn- um um aðalhlutverkið í „Charlie’s Ang- els”, til þess að geta betur helgað sig heimilinu, eiginmanninum og kvik- myndaferlinum, hefur hún leikið í einni kvikmynd, „Sombody killed her hus- band”, á móti Jeff Bridges. En hvernig nákvæmlega fimm ár frá því að þau höfðu átt sitt fyrsta stefnumót. „Við vorum alltaf að stinga upp á því að láta nú gifta okkur,” segir Farrah, „en einhvern veginn varð aldrei neitt úr þvi. Ekki fyrr en Lee tók frumkvæðið einn góðan veðurdag og sagði: „Ég vil giftast þér og það i dag! Hvað gat ég sagt annað en: Með ánægju?” Og það er auðséð, að Lee Majors dáir konu sina, eins og hann horfir á hana, þegar hann segir frá því, að hún sé í engu eftirbátur hans: „Ég tek hana með á veiðar, og hún hittir alltaf í mark i fyrsta skoti. Við förum út að fiska, og það liggur við, að fiskarnir gleypi hver annan, svo æstir eru þeir í að láta hana veiða sig! Og á skíðum! Þarna stend ég, stoltur yfir þvi að þora að standa efst í brekkunni og er að setja mig í stellingar til að renna beint niður. Kemur hún ekki á fullri ferð fram hjá mér, hnébeygjurn- ar zip, zip, og allt i einu missi ég alla löngun til að renna mér niður!” Farrah leggur líka mikið upp úr því að fer fyrir henni í framtíðinni? Tekst henni að rífa sig upp úr kyntáknsímyndinni og verða viðurkennd sem dramatísk leik- kona? Eða á eftir að fara fyrir henni eins og kynbombunum Ritu Hayworth, Jean Harlow, Lönu Turner og Marilyn Mon- roe, sem allar áttu sér þennan sama draum? Vonandi verður svo ekki. Og enda þótt Farrah láti sér annt um frægðarferil sinn, þá vill hún eignast barn með Lee. „Ég elska manninn minn," segir hún. „Sérstaklega þegar ég finn hinn karlmannlega styrk hans um- lykja mig og vernda mig. Hann er þessi þögli persónuleiki, sem alltaf er til stað- ar, þegar maður þarf á honum að halda. Og ég vona, að þeir, sem eru sem mest á móti „stjömuhjónaböndum”, sjái að sér og viðurkenni, að undantekningin sann- ar regluna.”
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.