Vikan - 22.06.1978, Blaðsíða 35

Framhaldssaga eftirLois Paxton 4.hluti
Bláa nœlan
Það, sem áður er komið:
flissaði reiðinnar býsn, þegar það kom í
Ijós, að þú varst ekki heima.”
Maggie rýndi niður í tóma kaffikrús-
ina sína og spurði: „Er Margriet falleg?”
„Mjög. Lítil og dökkhærð. Mér líst
betur á Ijóshærðar konur.” Ross leit tal-
andi augnaráði á hana, og hún þóttist
ekkert taka eftir þvi. Eftir andartak
sagði hann: „Mér skilst, að þú trúir
mér?”
„Ó, já. Sagan er svo lygileg, að þú
gætir ekki hafa búið hana til. Hvað hefði
nú gerst, ef ég hefði ekki lánað Maxwell-
hjónunum húsið — ef þú hefðir komið
þangað með Margriet og allt hefði verið
tómt, dimmt og í eyði?"
„Ég vil helst ekki hugsa til þess,” sagði
Ross. „Þá ættirðu sjálfsagt atvinnulaus-
aneiginmann.”
Maggie brosti og setti frá sér krúsina.
„Þess í stað á ég eiginmann i frii. Hvaö
langar þig til að gera fyrst?”
Ross stóð á fætur og gnæfði yfir
henni. Hann spurði mjög bliðlega:
„Þarftu að spyrja að því? Mig langar að
fara beina leið I rúmið.”
„Það var skritið,” sagði Maggie, and-
Maggie er í uppnámi út af misklíð við
eiginmanninn. Þau skilja ósátt, hann
flýgur til Amsterdam að kynna sér nýj-
an starfsvettvang, en hún hyggst hrista
af sér áhyggjurnar í London, þar sem
hún á íbúð með yngri systur sinni,
Donnu. Maggie kemst hins vegar brátt
að þvi, að Donna hefur meira en nóg
með sin eigin vandamál, sem virðast á
einhvern hátt tengd mjög fallegri blárri
nælu, sem raunar á tvífara. Gamall
kærasti sveimar i kringum Maggie,
hann heimsækir hana jafnvcl snemma
morguns, og Maggie er enn í nátt-
sloppnum.
Maggie vandaði klæðnað sinn mjög, áður en
hún fór út með manni sínum. En þegar hún
ætlaði að skreyta sig með bláu nælunni, fann
hún hana hvergi. Hver gat hafa tekið næluna?
stutt og skjálfrödduð. „Mig langar líka
til þess.”
Þau fóru saman upp á loft.
Ma GGIE vandaði klæðnað sinn
mjög, áður en hún fór út með manni sín-
um. Hún málaði sig og leitaði að næl-
unni, sem henni fannst svo falleg, og
ætlaði að sýna Ross hana við kjólinn,
sem hún hafði keypt sér. Hún vissi ná-
kvæmlega, hvar hún hafði sett næluna
— fremst i skúffu i svefnherbergi sinu.
Hún rótaði til í skúffunni um stund,
en tæmdi hana svo. Næluna var hvergi
aðsjá.
Það fór um hana hrollur. Fyrir utan
Ross var Rosie Bates eina manneskjan,
sem hafði komið inn í herbergið, þannig
að hún hlaut að hafa tekið hana. Eða
hvað?
Reiðin í garð Rosie vék fyrir ónotatil-
finningu, þegar Maggie minntist þess, að
Jules hafði lykil og að Steve geymdi lyk-
ilinn fyrir Rosie. En hvað vildu þeir svo
sem með næluna? Rosie hlaut að vera
sökudólgurinn.
Maggie bældi niður löngun hjá sér til
að segja Ross allt af létta. Manni hennar
Þó að Maggie væri full grunsemda,
fannst henni Ross lita út fyrir að vera að
segja sannleikann. „Haltu áfram.”
„Jæja, ég átti að snæða með van
Goyen í kvöld, en Frederik, faðir stúlk-
unnar, fékk flensu og sömuleiðis systir
hans, sem átti að fara hingað til Eng-
lands með Margriet í dag. Hún átti að
dvelja hjá vinafólki hér.”
„Þá ertu kominn að þvi, hvers vegna
þú komst i gærkvöldi, en ekki i dag,”
benti Maggie honum á.
„Þeim datt i hug, að mig myndi langa
heim um helgina, fyrst matarboðinu var
frestað. Ég sagði, að mig langaði til þess,
en að ég kysi helst að fljúga heim á
föstudagskvöldi. Þá spurðu þeir, hvort
ég gæti ekki fylgt Margriet, en þá hefði
það þurft að vera á laugardegi, þvi vinir
hennar gátu ekki tekið á móti henni fyrr.
Ég stóð fast á föstudegi og sagði, að það
myndi bara gleðja konu mína að hýsa
Margriet eina nótt.”
„Æ,æ!” sagði Maggie hljóðlega.
„Hvers vegna fylgdi móðir stúlkunnar
henni ekki?”
„Og fara frá sjúkum eiginmanni?
Þannig framkomu lætur engin góð holl-
ensk eiginkona sér til hugar koma.”
„Hm. Þú reyndir ekki að hringja til að
fullvissa þig um, að þetta væri allt i lagi
mín vegna.”
„Ég bar fullt traust til konu minnar og
vilja hennar til að vinna að hag fyrirtæk-
isins."
„Og þegar þú komst heim, þá var
kona þin ekki til staðar.”
„Einmitt. Anna sagði, að þú hefðir
neyðst til að fara að heiman, vegna þess
að systir þín væri veik. Ég hafði ekki
hugmynd um það, að hún væri svona út-
smoginn lygari.”
Maggie lét þetta sem vind um eyru
þjóta. „Síðan lét Anna Margriet i té hitt
svefnherbergið — okkar herbergi — og
þú fórst á „Lambið”. Hefðirðu ekki get-
að sofið á sófanum?”
„Ég hefði getað gert það,” svaraði
Ross, „en mér fannst þægilegt rúm
meira freistandi. Ég sótti Margriet í
morgun og ók henni til vinafólks henn-
ar. Og svo kom ég hingað."
„Hvað fannst stúlkunni um þetta?
Varð hún skelfingu lostin?"
„Varð hún hvað! Ég er farinn að
halda, að gætni foreldra hennar haft
haft við eitthvað að styðjast. Hún gaf
það í skyn, að einhver vinur hennar gæti
tekið upp á því að koma til Englands og
25. TBL.VIKAN 35