Vikan - 23.11.1978, Page 58

„Augnablik.” Harriet þaut út úr
rúminu, skalf í köldu herberginu og
flýtti sér í slopp. Hún dró gluggatjöldin
til hliðar, þreif hárburstann og burstaði
lauslega yfir hárið og opnaði hurðina.
„Kæra ungfrú Lane, þú hefur verið
sofandi,” sagði frú Mander. „Þú verður
að fyrirgefa. Það hvarflaði ekki að mér,
að óg væri að vekja þig.” Hún hélt áfram
i afsökunartóni: „Ég vildi bara afsaka að
ég hef ekki litið til þin fyrr. Ég hef . . .
haft óvenju mikið að gera. Það fer vel
um þig, vona ég?”
Allt í einu breyttist rödd hennar og
húnsagði byrst: „Hvaðer nú þetta?”
1 öllum þessum flýti hafði Harriet
ekki gætt að sér, þegar hún dró glugga-
tjöldin frá. Símadósin undir glugganum
blasti við og eins símalinan, sem lá undir
dívaninn, þar sem síminn sjálfur var
falinn.
„Er þetta þinn sími?” spurði frú
Mander. „Hvenær var hann tengdur?
Og hvers vegna var ekkert minnst á
þetta við mig?”
„Er þér þetta á móti skapi?”
Skærblá augu hennar mættu
spyrjandi augnaráði Harrietar. „Nei. Ég
— ég held ekki, ekki ef þetta er sér
númer og ef þú borgar reikningana og
allan kostnað. En ég skil bara ekki
hvernig þú gast fengið hann tengdan
svona fljótt.”
Harriet ákvað, að úr þvi svona væri
komið, væri best að útskýra hvernig
málum væri háttað. Hún svaraði því:
„Síminn var hérna, þegar ég kom.”
„Þú átt við, að það hafi verið
Rosamond,sem lét tengja hann?”
„Þaðgeri ég ráðfyrir.”
„En furðulegt að gera þetta án þess að
nefna það við mig! Hún hefur þá allan
tímann getað hringt og talað við hvern
sem er án þess að ég vissi um það.”
Það var einna helst eins og Erica
TYIMDA
HANDRITIÐ
Mander væri að tala við sjálfa sig, en
það var greinilegt, að þessi uppgötvun
gerði henni gramt i geði.
„Hún hefði hvort eð er getað það,
ekki satt? Ég á við, þú ert hvort sem er
ekki alltaf heima.” Harriet langaði mest
til að segja „ekki alltaf að hlusta.”
Húsráðandinn brosti sínu blíðasta.
„Þetta er alveg rétt hjá þér. Ég læt ósköp
kjánalega. Þaðerbara þetta, aðég lofaði
móður hennar að fylgjast vel með henni.
Ég verð víst að hraða mér, ef þú vilt hafa
migafsakaða.”
Erú Mander gekk út og tautaði um
leið, að hún vonaði að Harriet yrði
ánægð í númer 17 við Raven Gardens.
Harriet lagaði kaffi og sat svo í
nokkra klukkutima við skrifborðið og
las, en ákvað síðan að fara út og ná sér i
sunnudagsblöðin. Áður en hún fór, náði
hún sér í svartan tvinna og henni fannst
hún eins og leikari í lélegri bíómynd,
þegar hún strengdi tvinnann fyrir inn-
anverða hurðina, rétt fyrir ofan
þröskuldinn, og limdi hann með
limbandi á hurðarstafina beggja vegna.
Ef einhver kæmi inn í íbúðina meðan
hún væri í burtu, þá gæti hún að
minnsta kosti strax séð það.
Það skelfdi hana mjög að eiga kannski
á hættu að finna einhvern óboðinn gest í
íbúðinni, þegar hún kæmi aftur. En það
var þó skárra að láta það ekki koma sér á
óvart.
Hún fór á næsta blaðsölustað og kom
aftur með fimm blöð, þrjú af betri
gerðinni og tvö slúðurblöð. Hin fyrr-
nefndu keypti hún til að lesa bók-
menntagagnrýni en hin síðarnefndu til
að komast í kynni við hinn furðulega
heim, sem var hvatningarefni ritverka
margra viðskiptavina hennar.
Harriet lokaði á eftir sér útidyra-
hurðinni og lagði af stað upp stigann. En
um leið og hún hallaði sér fram á
handriðið til að kíkja upp fyrir sig, missti
hún annað slúðurblaðið niður i for-
stofuna.
Un leið og hún kom aftur niður
stigann til að ná i það, opnuðust dyr frú
Mander, sem gægðist út. „Ó, þetta ert
þú, ungfrú Lane. Fyrirgefðu, ef ég hef
gert þér bilt við. En það er enginn annar
í húsinu. Við erum einar heima um
helgina.”
„Já, ég vissi það.”
Frú Mander beygði sig niður og tók
upp dagblaðið, sem Harriet hafði misst.
Hún starði á stóra mynd á forsíðunni, en
flýtti sér svo að rétta Harriet blaðið.
Konurnar tvær brostu hvor til ann-
arrar, en Harriet tók eftir að frú Mand-
er veittist það erfitt: sami
áhyggjusvipurinn og Harriet hafði tekið
eftir á föstudaginn, var nú aftur á andliti
hennar. Andlit hennar virtist tekið og
varir hennarskulfu.
„Ungfrú Lane,” sagði frú Mander
vandræðalega. „Mundirðu þiggja með
mér sérríglas fyrir matinn?”
„Þakka þér fyrir. Það vil ég gjarnan.”
Forvitni Harriet var nægileg til að
hún leiddi ekki getur að því, hvaða áhrif
sérrrí hefði á maga, sem einungis hafði
fengið tvo bolla af kaffi, og það fyrir
þremur tímum. Hún lagði blöðin frá sér
á borðið í forstofunni og elti frú Mander
inn í herbergið, sem hún hafði boðið
henni inn i, þegar hún fyrst kom í húsið.
Frú Mander hellti sérríi í glösin og
þær lyftu þegjandi glösum sínum áður
en þær settust sín hvorum megin við
arininn.
Það fór ekki fram hjá Harriet, að frú
Mander leið illa, og hún sagði þvi:
„Fyrirgefðu frú Mander, ég ætla ekki að
vera með neina hnýsni, en er eitthvað
að? Ég sá þig einn morguninn vera að
koma út úr leigubíl fyrir utan húsið. Þú
virtist mjögáhyggjufull.”
Eftir langa þögn svaraði frú Mander
loks og rödd hennar var slitrótt: „Það er
kannski best ég segi þér frá því. Þegar
þú sást mig hafði ég orðið fyrir miklu
áfalli. Það hafði verið framið innbrot á
skrifstofunni minni. Starf mitt. . . Ég
rek hjónabandsmiðlun. Rosamond hefur
auðvitað sagt þér það.”
„Nei, það gerði hún ekki. 1 sannleika
sagt, frú Mander, þá höfum við frænka
þín ekki rætt okkar persónulegu málefni.
Ég þekki hana varla. Það að hún bauð
mér íbúðina sína var bara einskær
tilviljun.”
„Ég skil,” sagði frú Mander, eins og
við sjálfa sig. „Jæja, hún er líka af-
skaplega fljótfær. Allt að því
óáreiðanleg... ”
Frú Mander fékk sér annað sérríglas,
og sat svo þögul, en Harriet beið þolin-
móð. Loks tók hún aftur til máls.
„Eins og ég sagði þér,” hélt hún
áfram, „þá var ég, þegar þú sást mig, að
koma frá skrifstofunni. Lögreglan
hringdi til mín snemma um morguninn
til að segja mér.að gluggi, sem snýr út í
bakgarð, hefði verið þvingaður upp og
það væru greinileg merki þess, að
einhver hefði farið inn um hann. Þeir
báðu mig að fara strax og láta þá vita,
hvort einhverju hefði verið stolið.”
Það varð stutt þögn og báðar hugsuðu
sitt, en svo sagði Harriet lágt: „Þetta
hlýtur að hafa verið skelfilegt fyrir þig.”
„Já. Ég hafði mestar áhyggjur af
peningaskápnum, en hann hafði sem
betur fer ekki verið opnaður.
Þar eru geymdar allar upplýsingar um
viðskiptavini mína. Á skrifstofunni
höfum við spjaldskrá, þar sem skráðar
eru helstu óskir hvers og eins, og aftan á
spjaldinu er svo að finna skrá yfir heppi-
lega mótaðila. Mjög aðgengilegt i
notkun. Það eina, sem á þau er ekki
skráð, eru nöfn og heimilisföng þeirra,
sem til okkar leita. Einfaldlega til þess að
engir aðrir — hreingerningakonurnar
til dæmis — engir aðrir en starfsfólkið
geti komist í þær upplýsingar. í staðinn
notum við númer á spjöldunum. 1
peningaskápnum er svo listi yfir þessi
númer, og nöfn og heimilisföng skráð
við þau.”
„Ég get samt ekki séð —
„Ungfrú Lane, flestir viðskiptavinir
okkar vildu heldur deyja, en láta það
komast upp, að þeir hefðu leitað til
hjónabandsmiðlunar,” sagði frú Mander
og hendur hennar skulfu.
„Var eitthvað eyðilagt?” spurði
Harriet. „Kortin rifin — eða eitthvað
slikt?”
„Ekki rifin, nei. En þeim hafði verið
hent út um alla skrifstofu, sem þýddi
það, að óhemju verk var að koma öllu í
samt lag. Ég hef verið að þangað til í dag
— að reyna að koma þessu í rétt horf.”
Harriet hugsaði með sér, að það væri
erfitt, einum of erfitt, að trúa því, að það
væri algjör tilviljun, að bæði hafði verið
brotist inn i íbúð Rosamond og á vinnu-
stað hennar.
í skyndi fór hún i huganum yfir allt,
sem hafði gerst. Kannski ætti hún nú að
segja frú Mander frá því, sem gerst hafði
uppi. Eins og á stóð ákvað hún að segja
ekkert. Vesalings konan hafði meira en
nóg á sinni könnu þegar, bæði þessi
skyndilega brottför frænku hennar. og
svo innbrotið á skrifstofuna.
Harriet velti vandamálinu fyrir sér og
reyndi að imynda sér að hverju verið
væri að leita, en gafst upp og þagði
áfram.
Það fór um hana hrollur og frú
Mander sagði: „Þér er kalt. Fáðu þér
meira sérrí.”
„Nei, þakka þér fyrir. Ég verð að
fara.”
Um leið og þær urðu samferða fram í
forstofuna, sagði Harriet vingjarnlega:
Framhald i næsta blaði.
58 Vikan 47-tbl