Vikan - 04.01.1979, Blaðsíða 28

deila með honum. Hann hafði á til-
finningunni að ef hann bæði hana að
segja sér meira, myndi hún mögulega
þagna alveg. En hún hélt áfram.
„Útidyrnar voru opnar. Hún gekk
beint inn — neglurnar jafnrauðar og
alltaf. Ég fyrirleit mig fyrir það, en ég
þóttist vera glöð að sjá hana. Drottinn
minn, hún var kjörkuð að koma hingað.
. . Hún var sú manntegund sem heldur
að allir fyrirgefi henni hvað sem er. Hún
sat í þessum stól þarna, reykti sígarett-
urnar sínar með gyllta munnstykkinu,
og talaði og talaði um hvað mengunin
væri orðin ægileg í Miðjarðarhafinu,
hvað hún fyrirliti og hataði grikki,
hversu dásamlegt það yrði að búa hér.”
Rynn sneri sér frá eldinum og horfði
fram hjá Mario á ruggustólinn.
„Við fengum okkur te þá líka. Hún
vildi áfengi, en ég átti ckkert. Te. Og
möndlusmákökur."
„Þær eru mjög góðar.”
„Það þótti henni líka.”
Drengurinn fékk sér aðra köku. Það
var sterkt möndlubragð af þeim. Eftir
augnablik spurði hann:
„1 teinu?”
Hún kinkaði kolli.
Mario, sem saup á teinu á þessu
augnabliki, hætti skyndilega við og vissi
ekki hvort hann gæti kyngt.
„Blásýra.”
Drengurinn reyndi að láta bollann
ekki glamra við undirskálina.
„Wilson hjónin notuðu vinnuher-
bergið sem ljósmyndavinnustofu. Ég
fann efnið þar þegar faðir minn og ég
pökkuðum saman Ijósmyndadótinu
þeirra. Eins og ég sagði áðan, ég kann að
lesa. Ég las aðvörunina á merki-
miðanum.”
Það glampaði á te stúlkunnar í elds-
bjarmanum. Hún hafði ekki sopið
einn einasta sopa af bollanum. Augu
þeirra mættust. Hún sagði mjög rólega:
„Það er of heitt. Ég setti enga kalda
mjólk í mitt.”
Mario yfirvegaði hvort hún kæmi
auga á að hann var byrjaður að svitna.
En hún var að hugsa um móður sína.
„Ég get enn séð fyrir mér rauðar
neglurnar halda um bollann. Eftir
nokkra sopa sagði hún að það væri
möndlubragð af teinu sínu.”
Bolli Marios skrölti þangað til hann
var kominn á öruggan stað á sófa-
borðinu.
„Auðvitað var möndlubragð af þvi.”
Stúlkan sveiflaði hárinu frá augunum
„Veistu hvaðég sagði henni?"
Andlit Marios skein í birtunni frá
eldinum. Hann fann að skyrtan var
rennblaut í armkrikunum og skyrtu-
bakið gegnvott og límt við hann.
„Það eru möndlukökurnar, sagði ég
henni. Hún trúði því. Þær eru frá
Fortnums, sagði ég. „Indælt,” sagði
hún. Og henni fannst það — fannst það
verulega indælt. Hún elskaði allt sem
kom úr þessum finu, dýru verslunum.
Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
Hún var vön að skipta um vörumerki
innan í kápunum sínum og setja fínni,
og hún gekk aðeins með innkaupapoka
úr albestu verslununum. Harrods,
minnst.” Rynn var í sínum eigin heimi
að tala viðsjálfasig.
Mario fann kokið herpast saman.
Hann var sér hryllilega meðvitandi um
hvert skipti sem hann dró að sér andann.
Og í hvert sinn háði hann harðari
baráttu.
„Hvað tók það langan tima?” tókst
honum að spyrja.
„Mjög stuttan, reyndar.”
„Eins og maður verði fyrst syfjaður?”
„Svo virðist. Mjög.”
Hönd Marios leitaði að gólfinu. Það
var stöðugt. Hann brann af hita, hann
svitnaði. Honum var erfiðara og erfiðara
um andardrátt.
Það glampaði á teið í ósnertum bolla
Rynn fyrir framan hann.
„Ertu þreyttur?”
Mario hristi höfuðið til að þræta fyrir
þreytuna sem hann barðist við.
„Nei,” Röddin var hás.
Það kæmi mér ekki á óvart þótt þú
værir það," sagði Rynn. „Það er orðið
framorðið.” Hún ætlaði að taka i hönd
hans, en hann dró höndina til sín.
„Veistu, hvað ég held að væri mjög
góð hugmynd? Ég held að það gæti verið
mjög snjallt ef þú hringdir i foreldra
þina. Segðir þeim að þú sért enn í
afmælisveislunni.”
„En ég er það ekki —” Hann hóstaði.
„En þú sagðir móður þinni það áðan.”
Mario hristi höfuðið. Hann vildi ekki
hringja.
„Ég held það. Ég held að þú ættir að
hringja heim. Viltu að ég komi með
símann til þín?”
„Hvað gott myndi það gera þér?”
„Okkur,” leiðrétti hún hann.
„Ron frændi minn veit aðég er hér."
„Hann segir engum það.”
„Hringdu í þau. Segðu að þú sért enn í
afmaalinu.”
Hann hristi höfuðið aftur neitandi.
„Hvað skeði svo? Ég meina með
hana?” Einhvern veginn tókst honum að
brjótast gegnum þetta myrkviði af
orðum, ringulreiðina, vefinn sem hann
var sannfærður um að hún væri að
reyna að veiða hanní.
„Mamma barðist við að ná
andanum.”
„Og síðan?”
„Síðan? Á endanum bara —
hlunkaðist hún niður. 1 þessum stól.”
Framhald í næsta blaði.
Kalmar!
í sýningarhúsnæði okkar í Skeifunni 8
sýnum við uppsett baðborð ásamt mis-
munandi uppstillingum af þeim fjölmörgu
útgáfum KALMAR-innréttinga sem hægt
er að fá.
kalmar
innréttingar hf.
SKEIFAN >. REYKJAVÍK SlMI 045

Hinar vinsælu CLASSIC baðskápa-
einingar eru fyrirliggjandi á lager.
CLASSIC baðskápaeiningarnar eru úr eik
og fást bæði litaðar og ólitaðar.
Kynnið ykkur möguleikana sem
CLASSIC baðskápaeiningarnar frá
Kalmar bjóða.