Vikan - 04.01.1979, Blaðsíða 49

GLA UMGOSINN
George, og leit með aðdáun á flókna
hnýtinguna á bindi glaumgosans.
„Ég fer hjá mér, George, þú færð mig
til þess að fara hjá mér.”
„Svei”, heyrðist i Louisu.
„Einmitt, mín kæra Louisa," sagði sir
Richard vinalega.
„Reyndu ekki að ergja mig, Richard!”
sagði Louisa i viðvörunartón. „Þú gerir
allt, svo að framkoma þín verði
aðdáunarverð. þaðerégviss um.”
„Maður gerir sitt besta,” muldraði
Richard.
Reiðin ólgaði I brjósti hennar.
„Richard.éggæti lantið þig!” sagði hún.
Bros hans breikkaði, svo að hún
greindi stórkostlegar, hvítar tennur. „Ég
held, að þú gætir það ekki, vina mín.”
George gleymdi sér svo, að hann
leyfði sér að hlæja. Hræðilegu augna-
ráði var beint til hans. „Þegiðu,
George!" sagði Louisa.
„Ég verð nú að segja það,” játaði lafði
Wyndham, en móðurstolt hennar var
ekki auðvelt að bæla, „það lítur enginn
eins vel út og þú, Richard, nema
auðvitaðhr. Brummel.”
Hann hneigði sig, en hann virtist ekki
vera neitt yfirmáta upp með sér af
þessari lofræðu. Kannski tók hann hana
sem sjálfsagðan hlut. Hann var mjög
eftirtektarverður glaumgosi. Allt frá
blásnu hárinu til tánna á gljáfægðum
fótabúnaðinum, gat hann verið aug-
lýsing fyrir hvaða tiskublað sem var.
Fagrar axlirnar voru huldar kápu úr
besta efni; bindið, sem vakið hafði hrifn-
ingu Georges áður, var meistaralega
hnýtt, vestið smekklega valið, Ijós-
brúnar buxurnar voru tandurhreinar, og
skórnir með gylltum spennunum höfðu
ekki aðeins verið smiðaðir hjá Hoby,
heldur voru þeir lika burstaðir, að því er
George hélt, með skósvertu, blandaðri
kampavíni. Einglyrni hékk í svartri
snúru unt hálsinn, úrvasi hékk við
mittið og í annarri hendi hélt hann á
fínum neftóbaksdósum. Loftið i
kringum hann var mettað af leiðindum,
en hvorki fatnaðurinn né kæruleysið
gátu falið vöðvana á lærunum eða
herðunum. Fyrir ofan stífðan flibbann
sýndi þreytulegt, myndarlegt andlit
glögglega raunsæi eiganda síns. Þunn
augnalokin féllu yfir grá, gáfuleg augun,
brosið, sem kom á festulegan munninn
virtist spotta samtímamenn sir Richards.
Jeffries kom aftur inn i herbergið með
bakka, sem hann setti á borðið. Louisa
afþakkaði allt boð um hressingu, en lafði
Wyndham þáði hana. og George, sem
fann hvatningu í veikleika tengdamóður
sinnar, fékk sér glas af Madeira.
„Það mætti segja mér,” sagði Louisa,
„að þú værir að furða þig á því, hvers
vegna viðerum hérna.”
„Ég eyði aldrei tíma minum i slikar
einskis nýtar hugleiðingar,” sagði sir
Richard rólega. „Ég er viss um, að þið
eigið eftir að segja mér, hversvegna þið
eruðhingað komin.”
„Mamma og ég erum hingað komnar
til þess að tala um hjónaband við þig,”
sagði Louisa og tók af skarið.
„Og hvers vegna," spurði sir Richard
„er George hingað kominn?”
„Auðvitað af sömu ástæðu.”
„Nei, það er ekki rétt!” sagði George
fljótmæltur. „Þið vitið, að ég sagðist
ekki vilja hafa neitt með þetta að gera!
Ég vildi aldrei koma með!”
„Fáðu þér meira madeira,” sagði sir
Richard sefandi.
„Já, þakka þér fyrir, það ætla ég að
gera. En ekki halda, að ég sé að skipta
mér af hlutum, sem koma mér ekki við,
af því að ég geri ekki slíkt.”
„Richard,” sagði lafði Wyndham inni-
lega, „ég get ekki hugsað mér að hitta
Saar lengur.”
„Er hann orðinn svo slæmur?” sagði
sir Richard. „Ég hef ekki séð hann I
nokkrar vikur, en ég er ekki svo
undrandi á þvi, mig minnir, að ég hafi
heyrt það — ég man ekki frá hverjum
— að hann sé farinn að halla sér að
flöskunni, ekki satt.”
„Stundum,” sagði lafði Wyndham,
„held ég, að þú sért laus við alla
tilfinningasemi.”
„Hann er aðeins að reyna að ergja
þig, mamma. Þú veist vel, hvað mamma
á við, Richard. Hvenær ætlar þú að
biðja um hönd Melissu?”
Það varð stutt þögn. Sir Richard setti
tómt glasið frá sér og fitlaði með einum
fingri við krónublöðin á blómum, sem
voru í skál á borðinu. „Á þessu ári,
næsta ári, einhvern tima — eða aldrei,
kæra Louisa.”
„Ég er viss um, að hún telur sig svo
gott sem heitbundna þér ,”sagði Louisa.
Richard hafði verið aö horfa á blómið,
sem hann hélt á i hendi sinni, en nú leit
hann á systur sina með óvenju snöggu
og hvössu augnaráði. „Einmitt það, já."
reldhús

?TCTwf^ígjTiF57í Im!»1 i« | Til
r á Æ
Jj
I.tbl. Vikan 49