Vikan - 04.01.1979, Blaðsíða 42

Skýjum
ofar...
Á íslandi hefur ætíð verið sérlega góður
jarðvegur fyrir trú á dulræn efni, allt frá
álfum og dvergum, upp í framhaldslíf. Sem
betur fer virðast látnir vinir og ættingjar
lifa góðu lífi eftir dauðann, miklu betra en
hér i vorum volaða táradal. Trú þessi er
heldur ekki svo furðuleg, ef á það er litið að
landið hefur upp á allt að bjóða til að örva
slikar hugrenningar, myrkur, einangrun og
fram á siðustu áratugi, harða lífsbaráttu.
Og nú er svo sannarlega skarð fyrir skildi í
þessum efnum eftir lát okkar mikilhæfasta
miðils, Hafsteins Björnssonar. Þess vegna
er ofur skiljanlegt að Sálarrannsóknarfélagi
íslands sé mikið í mun að fá nýjan í hans
stað með hjálp frú Eileen Roberts.
Ég verð að játa, að ég hef alltaf verið
gripin hinum mesta óhug við tilhugsunina
um óvæntar heimsóknir að handan. Enda
þjáðst mjög af myrkfælni alveg frá því að
ég í æsku var fóðruð á hinum kjarnyrtu
þjóðsögum Jóns Árnasonar. Þær sögur
fjölluðu líka flestar um óbilgjarna og ótinda
drauga, mjög svo ólíka hinum góðgjörnu
og blíðlegu öndum, sem helst koma fram á
miðilsfundum, lausir við sorg og sút á
hinum eilífu ekrum framhaldslífsins.
En eins og allt annað, sem hulið er
flestum dauðlegum og langt handan við
takmörk mannlegra vitsmuna, hefur trúin
á líf eftir dauðann mikið aðdráttarafl.
Kannski ekki síst vegna þess, að svo virðist
að hafi manni ekki tekist að ná í skottið á
hamingjunni í þessu lífi, er næsta öruggt að
það takist í því næsta, en það hlýtur að gera
fólki mun auðveldara fyrir að sætta sig við
dauðann.
Til samanburðar má geta þess, að ég hef
einu sinni áður farið á fund hjá breskum
miðli. Var þar um margt líkt og á fundi frú
Roberts, nema hvað sú fyrrnefnda taldi
undirritaða hafa ótvíræða miðilshæfileika
og sagði i þvi sambandi langa sögu um
enska stúlku, sem hafði leiðst út í hina
mestu ógæfu og að endingu sjálfsmorð,
vegna misnotkunar á hæfileikum sinum.
Þetta hafði þó ekki aðrar afleiðingar fyrir
mig en að rafmagnsreikningurinn
snarhækkaði, þar sem ég þorði ekki annað
en að sofa við ljós í fleiri mánuði á eftir.
Andarnir létu sem betur fer ekki sjá sig.
Frú Roberts var líka fremur óspör á að
segja fólki frá blundandi, dulrænum
hæfileikum.
Til eru mörg afbrigði af skyggnigáfu, svo
Handan við gröf
og dauða
Frú Roberts talar tll fjöldans.
42 Vikan I.tbl.