Vikan - 04.01.1979, Blaðsíða 48

Lítið fréttabréf úr fortíðinni,
með sönnum fréttum sem gleymdust fljótt.
MAÐURINN SEM SELDI LÍKAMA
SINN
Karolinska stofnunin i Svíþjóð er
mjög virt innan lœknisfrœðinnar og
útdeilir meðal annars Nóbels-
verðlaununum i lœknisfræði. Árið
1890 ótti sór stað só atburður að
maður nokkur sem var mjög blankur
seldi stofnuninni likama sinn eftir
dauðann, þannig að hægt væri að
nota hann til þeirra rannsókna sem
þurfa þætti. Góðir samningar tókust
með þessum tveim aðilum og fékk
maðurinn það fé sem hann þurfti.
Svo var það 1910 að manninum
tæmist arfur, reiðinnar ósköp af fé.
Þó snýst honum hugur varðandi
samninginn er hann hafði gert við
Karolinsku stofnunina og reynir að
kaupa samninginn aftur. Stofnunin
neitar og maðurinn verður æfur. Fór
mólið fyrir rótt og þar tapaði hann
því, og þar með yfirróðum yfir
líkama sinum eftir dauðann. En ekki
nóg með það. Rótturinn gerði
honum einnig að greiða Karolinsku
stofnuninni skaðabætur vegna
tveggja tanna sem hann hafði lótið
draga úr sér ón samþykkis
stofnunarinnar.
RAFMAGNSSTÓLLINN Í
ABYSSINÍU
Þann 6. ógúst 1890 var fyrsti
rafmagnsstóllinn tekinn i notkun i
Auburn fangelsinu i New York.
Fréttin flaug út um allan heim, meira
að segja til Abyssiníu, sem nú heitir
Eþiópia, þar sem Menelik keisari
(1844-1913) var í óða önn að
tæknivæða ríki sitt. Af þeim
ástæðum þótti honum tilvalið að
panta þegar þrjó slika stóla til
notkunar i riki sínu, og sendi pöntun
til bandariska framleiðandans.
Stólarnir komu að vörmu spori, en
keisaranum brá heldur i brún þegar
þeir voru teknir upp úr kassanum.
Þeir vom nefnilega ónothæfir,
vegna þess að i Abyssiníu var ekkert
rafmagn. En keisarinn dó ekki róða-
laus. Til þess að fjárfesting þessi
færi ekki i súginn, ákvað hann að
nota einn þeirra sem hóslti sitt. Það
gerði hann, en um afdrif hinna
tveggja er ekki vitað.
** *
þrjú þúsund pundum á einu bretti hjá
Almack’s.”
Lafði Wyndham stundi og þerraði
augun. „Ó. ekki segja þetta!"
,.Já, en hann er svo óeðlilega ríkur, að
það skiptir engu máli,” sagði George.
„Hjónaband”, sagði Louise, „mun
binda enda á slíkt smekkleysi”.
Hin hræðilega mynd, sem kom upp í
huga Georges, við þessa ræðu kom
honum til þess að þegja. Lafði
Wyndham sagði myrkri röddu: „Aðeins
móðir gæti skilið áhyggjur minar.
Hann er á hættulegum aldri, og ég lifi
dag frá degi i ótta um, hvað hann eigi
núeftir aðgera!”
George opnaði munninn, sá augnaráð
konu sinnar, lokaði honum aftur og
fitlaði óhamingjusamur við bindið sitt.
Dyrnar opnuðust; glaumgosi stóð á
þröskuldinum og virti fjölskyldu sína
háðslega fyrir sér. „Ég biðst innilegrar
afsökunar", sagði glaumgosinn, leiður,
en kurteis. „Yðar auðmjúkur þjónn, frú,
og yðar, Louisa! Og míns vesalings
George! Átti ég von á ykkur?”
„Bersýnilega ekki,” sagði Louisa reiði-
lega.
„Nei, nei, þú áttir ekki von á okkur.
Ég á við, að þær tóku þetta í sig — ég
gat ekki stöðvað þær!" sagði George
hetjulega.
„Ég hélt nefnilega ekki,” sagði glaum-
gosinn, um leið og hann gekk inn í her-
bergið og lokaði dyrunum. „En minnið
mitt, þið vitið, að ég hef svo hræðilegt
minni.”
George leit reyndum augum á mág
sinn og fann hjarta sitt taka kipp.
„Hvert þó í. .. Richard, Þetta likar mér!
Þessi ótrúlega vel sniðni frakki, það er
hann svosannarlega! Hvergerði hann?”
Sir Richard lyfti handleggnum og leit
á ermina. „Weston, George, enginn
annaren Weston.”
„George,” sagði Louisa ógnvekjandi.
Sir Richard brosti dauflega og gekk
yfir herbergið til móður sinnar. Hún
rétti honum hönd sína, og hann beygði
sig letilega yfir hana og rétt snerti hana
með vörunum. „Ég biðst margfaldlega
afsökunar, frú,” endurtók hann. Ég
vona, að þjónustufólk mitt hafi séð vel
um ykkur.” Hann leit letilega yfir her-
bergið. „Hamingjan góða,” sagði hann.
„George, þú ert næst henni. Gerðu mér
greiða, kæri vinur. og hringdu bjöll-
unni!”
„Við þörfnumst engrar hressingar,
þakka þér fyrir, Richard,” sagði Louisa.
Dauflegt, sætt brosið þaggaði niður í
henni meira en aðfinnslur eiginmanns
hennar höfðu nokkurn tíma gert.
„Kæra, Louisa. Þú misskilur, ég er viss
um, að þú misskilur! George er í hinni
mestu þörf fyrir hressingu. Já, Jeffries,
ég hringdi. Madeira vín, ó — og ratafia,
ef þú vildir gera svo vel.”
„Richard, þetta er besta fosshnýting,
sem ég hef augum litið!” hrópaði
48 Vlkan X. tbl,