Vikan - 29.05.1980, Blaðsíða 10

Krabbamein
og trú
Bjartsýni
álífið
Það er auðskilið að konu finnist
hún hafa misst mikið af kven-
legum sérkennum sínum þegar
brjóst hefur verið numið brott.
Við það bætist líka áfallið,
þ.e.a.s. að hún sé með krabba-
mein. En þetta líður hjá og áður
en hún veit af heldur lífið áfram
sinn vanagang.
Oft eru viðbrögð almennings
óeðlileg og margar sorglegar
sjúkdómssögur eru til og of oft
er aðeins rætt um alla þá sem fá
krabbamein og ekki hljóta bata
en sjaldnar um hina. Sá hópur
þarf að komast fram á sjónar-
sviðið, þá mun draga úr
hræðslunni við krabbamein —
orðið krabba. Sögur hafa verið
sagðar og margar næstum ótrú-
legar og oft hafa heyrst raddir
um að eiginmenn hafi yfirgefið
konur sínar þegar þær hafa
orðið fyrir þeirri reynslu að fá
krabba í brjóst, raddir eins og
t.d.: „Þú ert ekki kona lengur”
o.s.frv. Og það er konu að sjálf-
sögðu lítil huggun að segja
henni að samband þeirra tveggja
hafi ekki verið gott fyrir.
Það má alltaf segja að verra
hefði það getað verið — fyrst þú
á annað borð fékkst krabba-
meinið. Brjóstið er jú sá líkams-
hluti sem þú getur best komist af
án og þú verður að læra að
viðurkenna þennan „nýja”
líkama þinn og treysta því að þér
batni.
Ekki skal dregið í efa að
brjóstkrabbi sé alvarlegur sjúk-
dómur en það eru líka óteljandi
aðrir sjúkdómar sem miklu
erfiðara er að lifa með en afleiðing-
ar vel heppnaðrar brjóstkrabba-,
aðgerðar sem framkvæmd er nógu
snemma en því miður er ekki
talað um krabbamein eðlilega og
tæpitungulaust eins og aðra
sjúkdóma. Þessu þarf að breyta
og því eru þær 4 konur sem hér
á eftir skýra frá reynslu sinni
allar sammála. Þær skýra frá
upphafi sjúkdómsins, frá ótta
sínum og örvæntingu, kvíða
fyrir því hvernig makinn myndi
taka þessu, lækningu, líðan í dag
og að lokum er ráðlegging til
þfeirra kvenna sem standa í sömu
sporum og þær gerðu.
Gift,
3 börn
SIGRÍÐUR JÓHANNES-
DÓTTIR
34 ára:
Ég fékk krabbamein í brjóstið
fyrir einu ári svo mér er í fersku
minni það tímabil ævi minnar.
Ég fór i Leitarstöðina í skoðun
og þar fannst ber í brjóstinu og
mér var sagt að yrði að rannsaka
það betur og var send í mynda-
töku. 'Mér brá alveg ofsalega.
Einhvern veginn hafði mér
aldrei dottið í h'úg að ég fengi
krabbamein en það fannst mér
strax að það væri. Kannski
hugsa allar konur svona undir
sömu kringumstæðum. Alla-
vega var ég alveg .viss um að
þetta væri krabbamein og
brjóstið yrði tekið af mér.
Þetta var voðaleg reynsla og
biðtíminn var verstur.
Hugsanirnar sem sóttu á mig, að
kannski yrði ég dáin frá börn-
unum mínum innan skamms
tíma, hvað manninum minum
fyndist um mig, hvort honum
fyndist ég óaðlaðandi með eitt
brjóst. Þetta voru fyrstu
hugsanirnar, sem sóttu á mig.
Síðan kom óttinn — óttinn við
dauðann. Mig langaði að lifa.
Hafði nýlega misst náinn
ættingja og því var dauðinn mér
í fersku minni.
Einhvern veginn tókst mér að
komast í gegnum þetta tímabil
og á ég það ekki síst manninum
mínum að þakka, því hann
reyndist mér dásamlega vel,
studdi mig og uppörvaði á allan
hátt.
Núna, þegar ég lít til baka,
finnst mér að erfiðast af öllu
hafi verið að þurfa að bíða eftir
að fá úrskurðinn, því þó ég héldi
sjálf að þetta væri krabbamein
gat mér vonandi skjátlast. Sjálf
aðgerðin var ekki svo slæm og
ég var heppin, örið eftir
aðgerðina er ekki mjög ljótt og
alls ekki eins ljótt og ég var búin
að imynda mér og mér líður
ágætlega.
Mig langar að ráðleggja
konum að reyna að vera rólegar
fái þær krabbamein í brjóst. Hér
eru mjög færir og nákvæmir
læknar og þær eru í eins
öruggum höndum og unnt er og
svo er að treysta á Guð.
EINA LAUFEY GUÐJÓNS-
DÓTTIR
49 ára:
Það var í júní árið 1974, eða
fyrir tæpum 6 árum, að ég var
lögð inn á Landspítalann til
rannsóknar vegna liðagigtar og í
þessum rannsóknum fannst ber í
brjóstinu. Sjálf hafði ég ekki
verið búin að finna það áður. í
framhaldi af þessum rannsókn-
um^va^ gerð á mér aðgý/ð á
fótum og var mér sagt að tekið
yrði sýni úr berinu um leið og
jafnframt að berið væri mjög
sennilega góðkynja.
Ég var ekkert smeyk og kveið
engu en þegar ég vaknaði af
svæfingunni varð ég þess fljót-
lega áskynja að eitthvað meira
en lítið hafði verið gert við
brjóstið en gerði mér samt enga
grein fyrir hvernig komið var.
Læknirinn kom síðan til mín og
sagði mér að hann hefði orðið að
taka af mér brjóstið vegna þess
að ég hefði verið með illkynja
ber. Ég fann ekki til ótta og ég
hef oft hugsað til þess siðan að
mér hafi hlotnast styrkur frá
æðri stöðum undir þessum
kringumstæðum. Áður hafði
mér alltaf brugðið illa þegar ég
heyrði um konur sem brjóstið
hafði verið tekið af og leit á
krabbamein sem dauðadóm. Ég
skil varla enn þá ró sem ég bjó
yfir þennan tíma.
Allir vildu aðstoða mig og
IO Vikan 22. tbl.