Vikan - 31.07.1980, Blaðsíða 22

REIMLEIKAR
HJÁ
GRYPHON
OFURSTA
Smésaga
það gerðist var eins og allt umhverfið
glataði festu sinni vegna þéttleika
hennar. Hún tók rúm; hún dró alla vídd
; til sín svo allt annað varð hálfóraun-
i verulegt, eins og i draumi.
Þetta var allt ein þverstæða. Þar sem
i frú Gryphon birtist, sitjandi uppi á
kústaskápnum, á klæðaskápnum, i miðj-
um stiganum eða inni í áhaldaskýlinu,
var eins og hún yrði það eina raunveru-
lega í draumaheimi. Hún sagði aldrei
orð; hún þurfti ekki að segja neitt. Hún
átti næg orð og nú birtust þau öll i
augum hennar. „Enn ekki nógu gott,"
virtustaugu hennarsegja.
„Ég hugsa að hún hafi rétt fyrir sér;
það þarf einhver að sjá um að allt sé í
röð og reglu hjá mér," sagði Gryphon of-
ursti aulalega.
Niðri hjá blaðasalanum las hann allar
auglýsingarnar á töflunni. „Einstæð
kona þarfnast félaga.” Nei það gengi
alls ekki; hún myndi ekki hafa reglu á
hlutunum hjá honum. „Sláttuvél til
sölu.” „Svartan kettling vantar gott
heimili.” Og svo loksins: „Elda-
buska/ráðskona, getur hafið störf strax."
Það var aðeins þessi eina auglýsing.
Á báðum áttum skildi hann nafn sitt
og heintilisfang eftir og gekk heim, við
og við muldraði hann eitthvað í barm sér
og leit fullur varúðar i kringum sig.
Að kvöldi þessa dags, þegar rauð
vetrarsólin hneig á bak við kræklótt trén
og húsið fylltist lágum hljóðum, var'
barið fast og ákveðið að dyrum.
Gryphon ofursti hrökk við eins og
hljóðið hefði verið mun meira ógnvekj-
andi. I gegnum þykka mjólkurlitaða rúð-
una sá hann dökkan skugga, knýttan og
einkennilegan, og eitt augnablik flaug sú
hugsun að honum að móberjatréð vildi
komast inn til hans.
Hann tók á öllu sínu viljaþreki og
opnaði dyrnar. Ásamt vindhviðu kom
lítil kona inn. Undir ullarhúfu, sem
skreytt var með lyngvöndli, sá Gryphon
ofursti einkennilega samsetningu and-
litshluta, nef sem náði allt of langt niður
og höku sem skagaði allt of langt út, en
þvílik lífsgleði í svipnum.
Hvað var svona ánægjulegt? Hann
velti þessu fyrir sér og fann um leið fyrir
óþægilegri nálægð svipsins illa sem
leyndist i dimmum skotum i húsi hans.
Hann leit hálfhræddur á glaðlegt andlit
konunnar.
„Sæll, góði," sagði hún. „Ég kem
vegna starfsins. Ég sé að þú þarft á um-
sjá að halda.”
„Já,” sagði Gryphon ofursti. „Já, svo
sannarlega.”
Vindurinn blés undir hurðina og
stt^pdi, nokkur visnuð laufblöð þyrluð-
ust um fætur þeirra og stönsuðu við stig-
ann. Út undan sér sá Gryphon ofursti
hina látnu konu sina, Mintu; hún virtist
sitja á handriðinu.
„Þessi gömlu hús eru oft nokkuð
draugaleg,” sagði litla konan glaðlega.
„En ég kann vel við þau. Þau hafa sál og
það kann ég að meta.” Rödd hennar var
þægileg xrg augun voru mjög dökk og
skínandi.
Gryphon ofursti dró djúpt andann og
sneri baki í stigann. „Ég er ekki erfiður
maður,”sagði hann út i loftið.
„Auðvitað ekki, góði. Ég sá það undir
eins. Ég heiti Aggie Plum og ég byrja
strax á mánudaginn. Það er að segja ef
það hentar þér."
„Ég væri yður mjög þakklátur,” kvak-
aði í ofurstanum.
Hann kom alltaf fram við Aggie með
virðingu. Þegar hann steig yfir fætur
hennar, þegar hún var að skúra gólfið;
eða þegar hann þrengdi sér fram hjá
henni, þegar hún hreinsaði stigann með
harða burstanum sínum, sagði hann
ævinlega: „Hafið mig afsakaðan.” Þá
hætti Aggie starfi sínu eitt augnablik og
holdugur líkaminn hristist af hlátri.
Hlátur hennar var hár og glaðlegur,
hann gladdi vesalings ofurstann sem
þurfti sannarlega á því að halda því nú
tóku þrautir hans að þyngjast.
Ástandið versnaði stöðugt. Frú
Gryphon sáluga birtist oftar og fyrr á
daginn, brátt var hún stöðugt til staðar.
Frá húsgögnunum ferðaðist hún í gegn-
um loftið um það bil einn metra fyrir
ofan eiginmann sinn. Hún lá alltaf og
studdi hönd undir kinn, hatturinn hall-
aði út á hlið. Hún var i teygjaniegum
sokkum og í grænu tweed-fötunum.
Hún elti Gryphon ofursta út i búð og
á daglegum gönguferðum hans í al-
menningsgarðinum.
„Ég er ofsóttur maður,” stundi
Gryphon ofursti. Hann hafði alveg
misst hermannlegan likamsburð sinn og
drúpti nú alltaf höfði. „Hún ásækir mig
— ásækir mig.”
„Guð blessi þig, ofursti, þú ert indæll
maður,” sagði Aggie sem náði ekki alveg
því sem hann sagði.
Nálægð Aggie Plum veitti honum
öryggi, hún virtist halda skuggunum I
fjarlægð, loftið i kringum hana var fullt
af ódrepandi gleði. Hann bað um að fá
að drekka teið sitt með henni í eldhúsinu
— þau fóru þá yfir úrslitin i veðreiðun-
um og Aggie sagði honum stjörnuspána
hans.
Hún talaði um uppvaxtarár sín í
Suffolk eða stríðið og sveitalífið. Ofurst-
inn hefði haft gaman af að segja henni
frá hernum en frú Gryphon, sem horfði
á hann frá uppþvottaborðinu, hindraði
hann í því.
„Afsakaðu að ég spyr, en sérðu
nokkuð óeðlilegt þarna hjá vaskinum?”
Aggie leit yfir öxl sér. „Ekki neitt.
góði,” sagði hún. „Hvað áttu við?”
„Þú kemur ekki auga á stóra konu í
þykkum grænum tweed-fötum?”
„Hvað þá, á uppþvottaborðinu?”
„Já,” sagði Gryphon ofursti.
Aggie hló hátt. Hún hellti meira tei i
bollann hans. „Skiptir ekki máli, góði,”
sagði hún. „Frænka mín var miðill og
þú myndir ekki trúa því sem hún sá.
Þegar sígauninn gaf mér lyngvöndulinn
minn — taktu eftir því að hún gaf mér
hann, seldi mér hann ekki — þá sagði
hún mér að bera hann alltaf, það væri
gæfumerki. Þess vegna er ég alltaf með
hann.”
„Þú ert mjög skilningsrik kona,” sagði
ofurstinn auðmjúklega og á næstu
vikum, þegar hegðun hans varð sífellt
einkennilegri, hló hún þess meira.
„Ég kann vel við menn með sérstakt
lundarfar,”sagði hún.
Ofurstinn var þakklátur en hann
þurfti enn að mæta Mintu einn og það
varstundum erfitt.
Það eru takmörk fyrir þolinmæði
manna, jafnvel hjá mjög þolgóðum
mönnum. Undir lok langs vetrar sí-
felldra ofsókna, þegar laufin voru farin
að gægjast út úr trjánum við Condiment
stræti, gaf sig eitthvað i vesalings
Gryphon ofursta. Hann fylltist baráttu-
þreki og tók að berjast á móti.
„Ég sé þig horfa á mig þarna úti.”
Gryphon ofursti var aftur að tala við
konuna sína sálugu, hann hrópaði til
hennar út um gluggann.
„Ég veit hvers vegna þú ert alltaf að
horfa á mig. Þú ert að reyna að gera mig
vitlausan, en þú ert aðeyða tíma þinum
til einskis. Farðu,” hrópaði vesalings
Gryphon ofursti.
Hann gengur stundum nokkuð langt,
hugsaði Aggie og hló með sjálfri sér
niðri í eldhúsi. Hún heyrði ekki vel hvað
ofurstinn var að segja og giskaði bara á
það. Sólargeislarnir komu upp um
sprungur í rauðum gólfdúknum og
flagnandi málningu bak viðeldavélina.
Það þyrfti svo sannarlega að lappa
upp á húsið, hugsaði Aggie, en það borg-
ar sig ekki að segja honum það meðan
hann er með þessa flugu i höfðinu. Ég
hef aldrei fyrr hitt mann sem hefur þurft
eins mikið á umönnun að halda.
NÝJUNG í FERÐALÖGUM A ÍSLANDI
HRING
m:
MEÐ SÉRLEYFISBIFREIÐUM
GEFA YÐUR KOST Á AÐ FERÐAST UM
ÍSLAND
Á ÓDÝRAN ()G ÞÆGILEGAN HÁTT
LEITIÐ UPPLÝSIN' AHJÁ:
I EROASkl'
UMFERI''
V IIRIM
sími::
sroi-v
nÐsröÐiNNi
II RIAKJWlK
TOST
XX Vikan ii tbi.